Het is vaak al ver na de middag als ik er even echt voor kan gaan zitten. Het meeste nieuws is dan eigenlijk al geen echt nieuws meer, maar toch merk ik dat ik intens kan genieten van dat ene momentje waarop ik mezelf even lekker op de bank kan nestelen met een mok hete cappuccino. Het lezen van de krant. Het geknisper van de bladeren geven me een gevoel van nostalgie. Heerlijk is het om een nieuwsbericht te kunnen lezen zonder dat er een overvloed aan commentaren, meningen, verwijten, beledigingen of zelfs scheldpartijen aan vast zitten.
Gewoon het artikel op zich en verder niks. Vergeleken met het lezen van nieuws via het wereldwijde web is dat echt een verademing. Niet zelden worden er online bewust items geplaats om bepaalde reacties uit te lokken, die op hun beurt weer dingen in de mens wakker maken en ook al wil je eigenlijk niet lezen hoe mensen reageren, onbewust ga je toch scrollen door de reacties en heel af en toe laat ik me zelfs verleiden tot het plaatsen van mijn kijk op de zaak. Best een tijdrovende bezigheid soms.
Ik geef toe, in mijn jeugd was lezen nooit echt een hobby van me. Tegenwoordig lees ik regelmatig een boek uit vrije wil maar vroeger bleef het bij de verplichte leesstof die nodig was voor school of het lezen van de Donald Duck en bladen zoals Popfoto en Hitkrant. Al werden die laatste twee eigenlijk voornamelijk gekocht om er plaatjes uit te knippen voor in het plakboek of om er een poster uit te halen voor boven het bed. Echt een boek lezen voor mijn plezier deed ik zelden tot nooit. Toen ik nog op lagere school zat, liet ik me het liefst voorlezen. Meestal was oma het haasje en zo gebeurde het regelmatig dat mijn zus en ik tussen de middag na het eten naast oma op de bank doken , ieder aan een kant, en oma ons gewillig voorlas uit de boeken van Dick Laan: Pinkeltje. Heel gespannen waren we dan aan het luisteren en vergaten daarbij soms helemaal de tijd. Toen oma op een dag bij een heel spannend stuk was aangekomen en we echt in het verhaal zaten sprak oma de woorden: “En toen zei Pinketje…..” terwijl wij vol spanning zaten te wachten op wat komen ging keek oma op de klok….”Kwart over één, schei ik d’r uut.” Mijn zus en ik snapte er eerst helemaal niks van. Wat een rare zin. Maar toen viel het kwartje. Niet Pinkeltje maar oma hield het om kwart over één voor gezien. We kunnen er nu vaak nog hartelijk om lachen.
Goed kunnen voorlezen en iemand helemaal mee kunnen in een verhaal is een gave. Net zoals het een gave is om een stukje zó te kunnen schrijven dat de lezer er helemaal in op kan gaan, en alles om zich heen even helemaal kan vergeten.
Mijmerend over vroeger blader ik nogmaals door de krant van vandaag. Ik zie de artikelen één voor één voorbijkomen. Sommigen trekken mijn aandacht en worden gelezen terwijl ik anderen links laat liggen. Ik zucht even en bedenk hoe heerlijk het moet zijn om betaald te worden voor het op papier zetten van je gedachten. Hoe fijn moet voelen als die dachten ook nog eens worden gelezen door anderen. Wie weet worden ook mijn woorden ooit nog eens vastgelegd op heerlijk knisperend papier en wellicht worden ze dan ook ooit nog eens voorgelezen door een lieve, zorgzame, grappige oma zoals de mijne was. Hoe mooi zou dat zijn.
Toekomstdromen.
