De wintertijd is ingegaan. Vorige week zaterdagavond voor het slapengaan heb ik braaf alle klokken in huis alvast goed gezet. Een uurtje terug in de tijd. Met weemoed, want wellicht was het de laatste keer. In afscheid nemen en dingen los laten ben ik nooit echt een held geweest. Een tijdje geleden ben ik begonnen aan het doorspitten van spullen van de kids. Dingen die ik al jaren bewaar in de kast welke inmiddels een beetje uit begon te puilen. Om hier een beetje orde in te scheppen heb ik voor allebei de kinderen een map gemaakt waar ik de dingen die ik echt niet weg kan gooien in kan stoppen.
De eerste schifting was moeilijk want hoe leuk zijn de tekeningen van Sinterklaas, zwarte Piet en Americo. De lieve eerste woordjes “Ik haw van jaw” en de knutselwerkjes die vaak een uitgebreide uitleg behoefden omdat ik er anders geen chocola van kon maken.
Met een glimlach heb ik het verleden stap voor stap door mijn handen laten glijden. Met een brok in mijn keel lagen er na een tijedje drie stapels voor me. Bewaren, twijfel/te groot om te bewaren, en kan weg. Ik kon het bijna niet over mijn hart verkrijgen maar het moest gebeuren. Een flinke stapel moest het veld ruimen. Van de dingen die te groot waren maakte ik eerst een foto. Zo worden ze niet vergeten.
Een aantal weken na deze uitzoekactie was het wel wat opgeruimder in de kast maar in mijn hoofd des te minder. Door omstandigheden kwam het zover dat ik weer een beslissing heb moeten nemen. Weer maakte ik drie stapels. Eentje met argumenten voor doorgaan, eentje met waarom ik twijfel en eentje met waarom ik afscheid zou moeten nemen. Nachten heb ik ervan wakker gelegen. Tranen kwamen en gingen maar langzaam kwam er orde in de chaos en na een paar emotionele gebeurtenissen en gesprekken heb ik besloten om mijn angsten onder ogen te zien en te kiezen voor mijn gevoel, mijn hart. Het is tijd. Per 1 januari ga ik na ruim achttien jaar bij de STMR (STMG) gewerkt te hebben de zorg verlaten. Ik ga de cliënten en mijn collega’s heel erg missen dat is een ding wat zeker is maar het is echt tijd voor rust in mijn hoofd. Tijd om eindelijk eens een keer serieus te gaan kijken of ik misschien meer kan doen met de dingen die ik echt leuk vind. Dingen die ik er maar voor de lol bij deed. Veelal gratis. Foto’s maken en schrijven onder andere. Ik ben nu druk bezig om mijn fotosite in orde te maken. Ik ga in ieder geval op verzoek ook weer aan de gang met een kalender en fotokaarten. Hoe ik invulling ga geven aan het kopje “schrijven” moet ik nog even bekijken graag help ik mensen met verhalen, gedichten redigeren of wat dan ook. Uiteraard sta ik open voor ideeën en suggesties.
Veel te doen maar ik heb er zin in.
Vorige week draaide ik de klokken terug met weemoed, en ik hoop echt van harte dat ik een goede stap richting de toekomst heb gezet en niet ooit ga denken “kon ik de tijd maar weer terugdraaien” We zullen zien.
Inmiddels weet ik dat het is onmogelijk om alles uit het verleden te bewaren en dat het loslaten van het vertrouwde ongelooflijk moeilijk is. Wat blijft zijn herinneringen.
Let’s make some new one
Fijn weekend allemaal
Gr Joyce Derksen
