Bijna Kerst, bijna weer een jaar voorbij. Niet alleen het jaar 2019, maar ook weer een levensjaar. Een jaar waarin er in mijn leven toch wel het één en ander veranderd is. Vorig jaar rond deze tijd was ik langzaam afscheid aan het nemen. Afscheid van de mensen bij wie ik bijna dagelijks over de vloer kwam. Afscheid van collega’s met wie ik altijd fijn heb mogen werken, sommigen kende ik nog niet zo lang, anderen al bijna 20 jaar. Loslaten, een sprong in het diepe. Dat was 2019 voor mij. Spijt heb ik gelukkig geen moment gehad, al heb ik het afgelopen jaar wel gemerkt dat het belangrijk is om een sociaal leven te hebben en dit ook te onderhouden. Er zijn dagen geweest dat ik veel alleen was, er zijn momenten geweest waarop ik graag met iemand had willen sparren over wat wijsheid is, wat ik het beste kon doen of juist niet. Keuzes maken deed ik veelal alleen en niet zelden op goed geluk. Afgelopen jaar was er gelukkig ook tijd voor andere dingen, dingen waar ik normaal niet zo één twee drie aan zou zijn begonnen.
De laatste weken bijvoorbeeld heb ik maar eens een start gemaakt met het doorspitten van alle foto’s en filmpjes die her en der op diverse apparaten staan opgeslagen. Meer dan de helft kan zonder pardon de prullenbak in, anderen verdienen een oppoetsbeurt en dan zijn daar ook nog de foto’s en vooral filmpjes die nooit weg mogen. Beelden waarbij ik tranen in mijn ogen krijg. Is het niet van het lachen, dan wel van ontroering. Dochterlief die achter haar omhoog gezette matras samen met haar kleine broertje een poppenkastvoorstelling voor ons geeft waarbij het gegiechel en de leuke teksten gewoon op de lachspieren werk. Zo schattig ook die stemmetjes. Je vergeet het zo gauw weer als ze groter worden. Zoonlief aan het zingen en dansen met zijn vriendjes, dochterlief die samen met een paar vriendinnetjes aan het oefenen is voor een Kerstoptreden op school en poogt Jingle Bells te spelen op de blokfluit. Valse en vrolijke noten, her en der tenenkrommend en tegelijkertijd ook zo vertederend.
Een tijd die nooit meer terugkomt helaas. Soms zou je willen dat het kon. Nog even knuffelen met je peuterdochter, hand in hand ergens heen gaan. Nog één keer je babyzoon moe maar voldaan op je buik in slaap zien vallen. Uitgezwaaid worden vanachter het raam van het kleuterlokaal. Samen kleuren, kleien of knutselen.
Een wijs man zong ooit: “ Soms is het beter iets moois te verliezen. Beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.” Al is verliezen hier misschien niet het juiste woord. Het is meer het voorbijgaan.
Ik koester daarom alle mooie momenten, ben dankbaar dat ik ze heb mogen beleven, heb mogen delen en ben van plan om er het komende jaar weer vele nieuwe herinneringen bij te maken.
Ik heb het de mensen waar ik kwam vaak horen verzuchten en ik durf het nu eindelijk zelf ook hardop uit te spreken. Wat gaat de tijd toch snel. Voor je het weet is er weer een jaar voorbij.
Ik hoop in ieder geval dat ik dit nog heel vaak mag zeggen. Ik hoop nog vele , al dan niet stiekeme, filmpjes en foto’s te maken van mijn kids, en de wereld om me heen. Zo zal “hoe het ooit was” nooit vergeten worden.
Ik wens iedereen hele fijne feestdagen toe en een prachtig nieuw jaar met vele mooie nieuwe herinneringen. Want voor je het weet is er weer een jaar voorbij.
