Afgelopen week werd ik vereerd met een bezoek van onze burgemeester.
Hoewel het een verdekt werkbezoek betrof, voelde het voor mij toch meer als een gezellige ontmoeting waarbij ik de veelbesproken burgermoeder eens rustig onder vier ogen kon spreken. Nou ja rustig…..
Mijn dochter was namelijk al dagen druk met het aankomende hoge bezoek en kondigde van tevoren al aan die avond lang op te blijven zodat de burgemeester kon zien “wat voor een ideale dochter ik heb” aldus haar woorden.
Tja wat is ideaal vroeg ik me opeens af. Een dochter die lang opblijft terwijl ze de volgende dag weer naar school moet past vast niet in dit plaatje maar eerlijk is eerlijk allebei mijn kinderen bezitten duidelijk mijn genen en kunnen het ’s avonds heel lang volhouden zonder de volgende dag in te storten dus tijdens het hoge bezoek waren ze alle twee nog beneden.
Terwijl wij aan de thee (zonder koekje) zaten , was mijn zoon druk bezig met een puzzel en luisterde mijn dochter met een half oor mee met onze gesprekken.
Het verheugde haar duidelijk te horen dat de burgemeester ook maar een mens is en dat ze net als zijzelf ook een hekel heeft aan spinnen en het verheugde mij te horen dat ze net als ik ook zo kan genieten van de Lingewaardse natuur en luchten.
Vrijwel meteen moest ik denken aan hoe mooi onze luchten vaak kunnen zijn en dat terwijl we in Lingewaard en eigenlijk over ter wereld soms helemaal niet zo luchtig met elkaar omgaan, en de dingen alles behalve luchtig kunnen of willen bekijken.
Veel te vaak nog wordt er in verschillende situaties op de man of vrouw gespeeld of krijgt iemand een stempel opgedrukt omdat men anders denkt, doet of oogt.
Het feit dat sommige mensen nog steeds niet in staat lijken om zich open te stellen voor een ander blijkt wel uit uitspraken als “eigen volk eerst” en “willen we meer of minder Marokkanen” en het beangstigt me soms dat mensen met zulke uitspraken nog steeds op zoveel sympathie mogen rekenen.
Waar de huidige problemen van deze wereld liggen wordt langzaam maar zeker steeds zichtbaarder en waar de oorzaak ligt is mij inmiddels ook wel duidelijk geworden. Het is voor mij samen te vatten in één woord: “Intolerantie”. Het niet samen kunnen of willen leven/werken met hen die anders zijn en in plaats van het wel te proberen wordt er nog te vaak gekozen voor de makkelijkste weg. Kop in het zand , weglopen, of erger nog proberen de “bedreiging” de kop in te drukken. En dat terwijl één van de grootste bedreiging van het bestaan van de mensheid de mens zelf is gebleken.
Gelukkig zijn er overal ter wereld, en zo ook in onze mooie gemeente mensen die zich actief, zichtbaar en onzichtbaar inzetten om de wereld een beetje mooier te maken. In kleine en grote daden.
Hierbij hoef ik alleen al maar te denken aan het gevoel dat er ieder jaar in Doornenburg heerst als er weer kermis is, zoals aankomende vier dagen weer het geval is.
We voelen ons allen één. De wereld lijkt heel even stil te staan, We vieren feest, uitbundig of ingetogen, we komen als familie bij elkaar en eten samen, we voelen ons bevoorrecht om deel uit te mogen maken en ieder jaar weer ooggetuige te mogen van deze traditie waarbij broederschap hoog in het vaandel staat en iedereen jong oud, groot klein, zwart blank, dorps maar ook buitendorps meetelt, mee mag doen, erbij mag horen. De grote wereld in het klein.
Zo probeer ik mijn kinderen ook opvoeden. Ik leer ze open te staan voor hen die anders zijn, niet te snel te oordelen en spoor ze aan samen te werken.
Maar hoe we ook allemaal ons best doen één ding mogen we niet vergeten: De ideale mens bestaat niet.
Al vindt mijn dochter dat ze er wel heel dicht in de buurt komt zoals ze zelf zei. Ik zal die opmerking van haar dan ook maar luchtig bekijken en dan kan ik dit als trotse moeder dan ook niet anders dan beamen. 😉
