Prikactie
“Ik ga het niet doen hoor mam!” zei mijn dochter afgelopen week stellig terwijl ze haar schooltas op tafel mikte. Wat niet doen? Ik moest even nadenken over wat ze bedoelde maar opeens wist ik het. De Meningokokkenprik. We hadden het er eerder al eens over gehad. Alle veertienjarigen ontvangen binnenkort een oproep om deze inenting te komen halen. “Iets om serieus te overwegen” drukte ik dochterlief op het hart toen we dit bericht hoorden maar eigenlijk zag ik de bui al hangen. Mevrouw heeft een aversie tegen prikken. Vele tranen vloeiden er al in het verleden bij het afwerken van het vaccinatieprogramma en zo ook toen ze zich na veel wikken en wegen heeft laten inenten tegen baarmoederhalskanker. “Ik ga heus niet huilen” sprak ze vol goede moed maar toen het moment eenmaal daar was zorgde de spanning en angst alsnog voor wat waterlanders.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik mezelf volledig in dochterlief herken. Ook ik was ooit lichtelijk panisch voor naalden. Ook ik heb moeten huilen bij de inenting die ik tijdens mijn basisschooltijd moest halen. Toen er tanden en kiezen moesten worden getrokken voor mijn beugel moesten er eerst verdovingswatjes worden gebruikt alvorens die nare spuit ook maar enigszins in de buurt van mijn tandvlees mocht komen. Daarom voel ik echt wel een beetje met mijn dochter mee.
Zoonlief is wat dat betreft uit heel ander hout gesneden. Geen tranen en geen angst bij zijn twee laatste prikken en toen de tandarts een afgebroken tand moest repareren en eigenlijk zonder enige waarschuwing zomaar een paar spuiten in zijn tandvlees zette gaf meneer geen kick. Een echte diehard wat dat betreft en dat is hij altijd al geweest. Ook toen hij nog een kleuter was en ik tot mijn schrik zag dat zijn witte shirt vol bloed zat. Meneer zei doodleuk “Oja, ik ben achterovergevallen op een steen, maar het doet geen pijn hoor.” Er bleek een snee in zijn achterhoofd te zitten. Gelukkig was een natte doek erop voldoende om het bloeden te laten stoppen maar ik heb hem toen toch maar op het hart gedrukt dat hij bij zoiets toch maar even naar ons toe moest komen. Toen hij buisjes in zijn oren kreeg en zijn neusamandelen moest laten knippen onderging hij alles ook heel gelaten. Een infuus geen probleem.
Terwijl dochterlief het er heel moeilijk mee had toen ze een infuus moest vanwege het weg laten snijden van wat kiezen Er moest verdovingszalf op en daar kwamen toch weer die traantjes.
Tja , en nu dan weer die Meningokokkenprik. “De angst voor spuiten mag geen reden zijn om maar meteen te zeggen dat je het niet doet.” sprak ik haar toe. Het laatste woord is hier zeker nog niet over gesproken.
Ikzelf ben inmiddels helemaal over mijn angst voor prikken heen. Dat mag ook wel na al die naalden die de revue al hebben gepasseerd rondom mijn zwangerschappen en bevallingen een dikke injectie na een niersteenaanval en diverse inentingen die we moesten halen omdat we een verre reis gingen maken.
De ervaring leert dat de bil de beste plaats is voor een prikactie maar helaas is dat niet altijd mogelijk.
Mocht mijn dochter dan ook van gedachten veranderen en besluiten zich alsnog te laten inenten dan zal ze hoe dan ook met de billen bloot moeten. Hopelijk zonder waterlanders maar ik ben er bang voor.
Ik wens alle veertienjarige veel succes bij het maken van een wijs besluit over deze prikactie.
Fijn weekend allemaal.
