We doen het niet heel vaak maar één keer in de zoveel tijd gaan we gezellig met zijn viertjes uit eten. Voor mij de hemel op aarde omdat ik dan een keertje niet hoef te bedenken wat ik nu weer op tafel zal zetten en beter nog dat ik niet zelf achter het fornuis hoef te staan. Dus gezellig samen op pad. Qualitytime. Vorige week vrijdag was het zover.
Eenmaal in het restaurant werden we al voordat we ook maar op de kaart hadden kunnen kijken getrakteerd op een schaaltje bitterballen. Dat ging er wel in. Vooral bij de kids die in no time een paar ballen naar binnen hadden gewerkt. Na één blik op de menukaart wist zoonlief meteen wat het moest gaan worden. Carpaccio als voorgerecht en een schnitzel als hoofdgerecht. Wel veel voor een mannetje dat thuis aan tafel veelal met moeite en onder luid protest een paar muizenhapjes van het eten in zijn mond stopt maar hij wist het zeker. “Ik kan dat best op.”
De carpaccio ging er inderdaad in als koek en ook de broodjes die bij de soep hoorden moesten geproefd worden. Het leek allemaal voorspoedig te gaan maar halverwege de schnitzel sloeg het noodlot dan toch toe. “Ik heb het weer” snikte zoonlief terwijl hij het bestek neerlegde en zich onderuit liet zakken op zijn stoel. “Misselijkheid”.
Het was niet de eerste keer dat hij zich niet lekker voelde tijdens een etentje dus voor hem voelde het als een soort falen. Zoveel eten in één keer, zijn maag is dat gewoon niet gewend.
“Ik moet even naar buiten” snikte hij. Papa liep met hem mee. Zuslief loste papa af en toen ik hoorde wat mijn mannetje buiten in tranen had gezegd brak mijn hart. “Als dit steeds gebeurt, kan ik later nooit met mijn vrouw en kinderen uit eten.” Sneu maar ook wel weer grappig en mooi dat mijn zoon al zo met de toekomst bezig is. Met het feit dat hij later misschien ooit ook vader mag worden. Dat klinkt dan opeens zo wijs uit de mond van een elfjarige die nog een heel leven voor zich heeft.
Ook dochterlief heeft een periode gehad dat ze liet doorschemeren toch wel graag moeder te willen worden ooit. “Wat leuk” zei ik toen meteen “dan word ik dus oma”. “Dan ben jij allang dood” antwoordde ze nonchalant. “Nou, jij hebt ook het beste met je moeder voor.” zei ik met een knipoog. Als ik haar dat nu vertel moet ze er net als ik ook om lachen.
Het is mooi om te weten dat mijn kinderen nadenken over later. Feit is dat ze zo snel opgroeien. Voor je het weet gaan ze hun eigen weg, bouwen ze zelf iets op en vinden ze hopelijk de liefde van hun leven.
Ik ga er in ieder geval alles aan doen om mee te maken dat ik misschien ooit oma word en te beleven dat mijn zoon zonder buikpijn gezellig met zijn vrouw en kinderen uit eten gaat.
Want doodgaan voordat het zover is zoals dochterlief ooit zei, ligt eigenlijk niet in mijn planning.
Fijn weekend allemaal
