Eindelijk was het zover. Op aansporing van de kids en na jaren van wikken en wegen, gingen mijn partner en ik voor het eerst zonder de kinderen een weekendje weg. Alles werd van tevoren goed geregeld, voor zover dat kon natuurlijk, en zo stapten we dan na ruim vijftien jaar voor het eerst weer met zijn tweetjes met een koffer de deur uit, op weg naar de bus.
Het leek ons een mooi avontuur om eens een keer met het openbaar vervoer op reis te gaan. Met de bus naar Arnhem, vervolgens de hele dag treinen om diezelfde avond niet moe maar wel voldaan in Boedapest aan te komen. Niemand die op het verkeer hoefde te letten, eigen zitplaatsen, een restaurant in de trein en twee kaarten om het hele weekend door Boedapest te reizen. Wat kon er mis gaan zou je denken.
De eerste trein gepakt, vanaf Arnhem richting Frankfurt Luchthaven. So far so good. voor vertrek vanaf station Düsseldorf kwam de mededeling dat er enige technische problemen waren en we daardoor wat vertraging op zouden lopen. Volgens ons ticket zouden we in Frankfurt slechts 20 minuten hebben om over te stappen in de trein richting Wenen. Na ruim een half uur wachten zijn we op advies van de machinist uitgestapt om de eerstvolgende trein naar Frankfurt te pakken. In de trein die we op advies namen richting Frankfurt hadden we uiteraard geen zitplaatsen. Het was heel druk in de trein want het was weekend en ook nog vakantietijd in Duitsland dus we hebben de hele rit naar Frankfurt op het balkon gezeten. Het was flink stressen of we de aansluiting zouden halen maar toen we in Frankfurt aankwamen gebeurde er wat je wel vaker in films ziet…de trein reed net voor onze neus weg, dus alsnog de aansluiting gemist. We zijn naar de infobalie gegaan en hebben daar het verhaal uitgelegd. Ook zij waren het spoor even bijster. De uiteindelijk conclusie volgde: er was geen enkele mogelijkheid meer om ons nog die dag in Boedapest te krijgen. Het advies was om te overnachten in Duitsland en de volgende dag verder te reizen. Wegens vakantietijd was het heel moeilijk om ergens een hotel te krijgen, in München was er beurs, In Frankfurt had geen zin zei de baliemedewerker omdat dan de reis de volgende dag naar Boedapest veel te lang zou zijn. Er werd een hotel gezocht richting Zuid Duitsland. Na lang zoeken konden we in Neurenberg terecht. We zijn met de eerstvolgende trein richting Neurenberg gereisd. Wederom zittend en hangend op het balkon want ook deze trein zat tjokvol.
In plaats van ons eerste nachtje Boedapest werd het dus moe en niet voldaan een nachtje Neurenberg. Scheisse.
Bericht van het thuisfront, zoonlief vond het toch niet zo fijn dat we er niet waren. Paniekaanval, midden in de nacht opgehaald door zuslief om daar te slapen. Ook dat nog.
De volgende dag zijn we vanuit Neurenberg richting Wenen gereisd vanuit daar konden we dan zonder problemen de aansluiting naar Boedapest pakken alwaar we om rond 18u op zaterdag aankwamen. Zondagmorgen hebben we de Boedapestcards voor twee dagen vrij reizen opgehaald en toen kon onze vakantie beginnen. Boedapest ontdekken in één dag, een hele uitdaging. Van de boot via de bus in een tandradbaan de heuvel op en via tram en metro kris kras door de stad. Zere voeten maar wel een streling voor het oog.
Terwijl ik nog denk aan hoe wij het vuur uit de sloffen liepen lees ik dat er in de wereld ook van alles is gebeurd. De Notre Dame werd geteisterd door heilig vuur, (Notre Damn), de gele hesjes boos vanwege de donaties en in de Efteling waren mensen ook des duivels vanwege paarden en vuur. Baudet Twitterde er weer tenenkrommend op los wat zorgde voor een slecht klimaat op Social media in de UK werd men opgescheept met een Halloweenbrexit (Nightmare on Downingstreet)
Maar er was ook een lichtpuntje voor de Britten. Er zijn namelijk plannen om in Londen een heus vaginamuseum te gaan openen. Zonder verder met geslachtsdelen te gaan smijten (dat heb ik afgelopen weekend al genoeg gedaan) zou ik zeggen…de rode loper kan uit. Eindelijk een plaats waar iedere l*l zonder problemen binnenkomt. Ik vraag me af of dit museum 24 uur per dag geopend zal zijn want gezien het thema is dat meestal niet het geval, en duurt een rondleiding gemiddeld ook maar vijf minuten.
Mijn gedachten gaan nog even terug naar afgelopen maandag. Vol goede moed met de trein op weg naar huis. Helaas weer bruut onderbroken door “mensen op het spoor”. Gelukkig konden we middels een andere trein toch nog voor middernacht ons eindstation bereiken. Waar zouden we zijn zonder de trein?! Bijna had ik de grond in Arnhem gekust maar dan zou men vast gedacht hebben dat ik niet spoorde.
De in stoepkrijt geschreven letters “Welkom thuis” bij de voordeur en een blije zoon- en dochterlief in de deuropening maakten dat alle ellende op slag spoorloos verdween. Voor ons voorlopig geen tripje meer zonder de kids.
Home sweet home.
