Ik ben van nature een gevoelsmens. Over het algemeen weet ik dat heel goed te verbergen maar er zijn momenten waarop ik het ook en public niet droog hou. Van die momenten dat hoe vaak je ook slikt en probeert aan iets anders te denken, er geen houden meer aan is en de tranen als vanzelf komen. Niet zelden heeft dit te maken met mijn koters. Toen voor hen de kleuterjaren erop zaten en ze de klas uit werden geveegd waarbij verschuilen achter de camera tevergeefs was bijvoorbeeld en toen dochterlief uitgezwaaid werd van de basisschool en letterlijk en figuurlijk de wijde wereld in fietste. De welbekende eerste stapjes op weg naar volwassenheid. Het behalen van zwemdiploma’s of de allereerste verjaardag. Allemaal momenten die ik ongewild met natte ogen en een dikke keel heb mogen beleven.
Ik ben gewoon een emotionele muts en daarbij heb ik ook nog grote moeite met afscheid nemen van het oude en vertrouwde. Helaas hoort dat wel bij het leven. Gelukkig heb ik al lang geen afscheid meer hoeven te nemen van naasten die het aardse leven inruilden voor het eeuwige maar wel zijn er een aantal collega’s vertrokken uit het team en heb ik ook van een aantal dierbare cliënten afscheid moeten nemen. Het hoort bij mijn werk maar ik merk dat het me soms wel wat doet.
De laatste tijd ben ik zelf ook veel meer na gaan denken over een dilemma waar ik al een tijdje mee zit. Vasthouden aan het oude vertrouwde en kiezen voor zekerheid, of afscheid nemen van bepaalde dingen en de sprong in het diepe wagen niet wetende hoe en of ik weer boven kom.
Ik betrap mezelf er bijvoorbeeld op dat ik steeds vaker op internet aan het speuren ben naar een andere leuke betaalbare woning het liefst met een grotere tuin. Af en toe kijken de kids over mijn schouder mee en laten ze me nadrukkelijk weten dat verhuizen alleen een optie is als we in Doornenburg blijven wonen. Ze willen hier niet weg. Die gedachte doet me goed. Ondanks het feit dat er een leegloop is in de dorpen omdat jongeren en starters hun heil noodgedwongen buiten Doornenburg en vaak ook nog buiten Lingewaard moeten zoeken wat wonen betreft zijn mijn kids vastbesloten, ze willen in ons mooie kasteeldorp blijven wonen. Uiteraard weet ook ik dat ze nog jong zijn en dat dingen maar zo kunnen veranderen als er partners en werk in het spel komen maar vooralsnog blijf ik hopen dat ook zij altijd een band met Doornenburg blijven houden en dat mijn eventuele kleinkinderen hier ook op mogen en kunnen groeien.
Ook ben ik steeds vaker bezig met het zoeken naar vacatures en dan wel in een heel andere richting dan het vakgebied waarin ik nu werkzaam in ben. Ik hoor van zoveel mensen dat ik meer moet doen met mijn passies en talenten maar net als het zoeken naar geschikte woonruimte is ook het vinden van een baan waarin je betaald wordt voor hetgeen je het liefst doet een hels karwei. Misschien zelf iets opstarten? Maar ja met het oog op de kinderen die nog moeten gaan studeren is het ook weer niet handig om een vaste baan zomaar op te geven.
Vandaag beginnen de vakanties van mijn beide kids. Volgend jaar gaat zoonlief naar groep acht. Het zal weer een achtbaan van emoties van laatste keren en afscheid gaan worden voor mij. Kleine kinderen worden (te snel) groot. Hoe dan ook, ik zal bij mijn kinderen altijd blijven hameren op het feit dat ze hun hart moeten volgen en keuzes moeten maken waar ze gelukkig van worden.
Misschien wordt het tijd dat ik mezelf ook maar eens op deze manier ga toespreken.
Eerst maar eens lekker vakantie houden waarbij ik de zaken van een afstand kan bekijken. Wie weet kom ik tot nieuwe inzichten en durf ik eindelijk mijn hart te volgen en het oude los te laten om me in een nieuw avontuur te storten. Een nieuw hoofdstuk.
Even pauze dus van mijn stukjes de komende weken maar zeker geen afscheid wat mij betreft.
Want schrijven is immers één van mijn passies. Goh….daar zou ik eens meer mee moeten doen.
Fijne vakantie allemaal en hopelijk tot snel.
