IJskoud
“Mam, ik moet een paraplu meenemen naar school voor een dansje en het wordt megakoud, wil je me please, please, please met de auto naar school brengen morgen?” Twee smekende ogen keken me hierbij aan en na een preek over dat wij vroeger nooit met de auto of de bus naar school gingen en dat we ongeacht wat voor een soort beer er ook over het land trok altijd gewoon naar school moesten fietsen ging ik uiteindelijk toch overstag. Toen we de volgende ochtend met -7 graden op de thermometer door Haalderen reden en ik zag dat de Kolk aan mijn rechterhand bijna helemaal dichtgevroren was vertelde ik mijn dochter dat daar vroeger bijna iedere winter op geschaatst werd. Een diepe zucht ontglipte mijn dochter en zonder woorden wist ik dat ze mijn nostalgie op de vroege morgen niet zo kon waarderen.
Misschien heeft het te maken met het ouder worden of misschien ook wel met de hectische tijd waarin we nu leven maar ik merk dat ik steeds meer terugdenk en steeds vaker terugverlang naar mijn jeugd. Zoals ik als kind ook vaak zuchtte als er weer eens verteld werd hoe dingen vroeger waren zo hoorde ik mijn puberdochter nu dus ook zuchten toen ik vertelde dat er vroeger niet gewacht hoefde te worden tot de ondergespoten pleintjes eindelijk sterk genoeg waren om een groep enthousiaste kinderen te kunnen dragen. Er kon destijds immers op zoveel natuurlijke ijsbanen geschaatst worden. Op ondergelopen weilanden of op het water in de uiterwaarden. Daar waar ik vroeger de verhalen over de dichtgevroren Waal en de barre winters van vroeger vaak heb moeten horen zo vertel ik mijn kinderen dat ik in mijn jeugd in de winter vaak met een warme kruik het bed in kroop en wakker werd in een slaapkamer zonder verwarming waarbij er zich in de nacht ijsbloemen hadden gevormd aan de binnenkant van het slaapkamerraam. In mijn beleving lag er bijna iedere winter wel een periode sneeuw en was het soms echt scheppen geblazen om bij de schuur te kunnen komen en de schuurdeur te kunnen openen. Grote sneeuwballen konden er gerold worden zodat we een echte iglo konden bouwen. Toen ik vorige week door wat oude fotoboeken bladerde om wat foto’s op te zoeken voor de reünie van de kleuterschool kwamen er ook verschillende winterse plaatjes voorbij. Met een glimlach dacht ik terug aan hoe eenvoudig het leven toen nog leek. Er werd niet gesproken over diepvrieskou of gevoelstemperaturen, het werd gewoon koud. Code geel oranje en/of rood? Niks van dat alles. Gewoon je gezonde verstand gebruiken als je de weg op ging. Geen Russische, of wat voor een soort beren dan ook op de weg.
Waarschijnlijk had ik toen al een beetje een vooruitziende blik betreffende de winters van de toekomst want ieder jaar weer rolde ik een paar sneeuwballen en legde deze in de diepvries. Want als er in de toekomst geen sneeuw meer is hebben we altijd wat bewaard om aan onze kinderen te laten zien, zo bedacht ik me. In de diepvries veranderde de sneeuw uiteraard al snel in ijs, en door plaatsgebrek belandden de ballen uiteindelijk toch weer buiten waarna ze in het zonnetje wegsmolten.
Zo is het uiteindelijk ook met de winters van vroeger maar ook met die van nu. Er is niks tastbaars dat we kunnen bewaren, Geen sneeuw, geen ijs, geen mooie winterse landschappen. Het enige dat we kunnen doen is ervan genieten wanneer het er is, er mooie foto’s van maken en zoveel mogelijk herinneringen proberen te bevriezen en op te slaan in ons geheugen zodat we er ooit met een nostalgische zucht over kunt vertellen aan de nieuwe generatie. De generatie die de verhalen met een zucht zal aanhoren om vervolgens zelf weer warme herinneringen te maken aan de winterse van nu. Herinneringen die zeker weten ook ooit weer ijskoud gedeeld zullen worden.
Met liefde heb ik mijn dochter dus door de ijzige kou naar school gebracht en heb daarbij heerlijke winterse herinneringen opgehaald en gemaakt. Ik heb genoten van één van de spaarzame moeder dochtermomenten in het hectische leven van nu. En de zucht die er af en toe naast me te horen was???
Die liet me lekker koud.
Fijn weekend allemaal.
