“Mam”, kan je even met me meelopen? Ik ben een beetje bang in het donker” Nu de zon wat later opkomt zijn dit de woorden van mijn dochter als ze ’s morgens op het punt staat om haar fiets uit de schuur te pakken om naar school te gaan. Ik hoor mezelf zeggen dat ze niet bang hoeft te zijn, “het begint alweer een beetje licht te worden”.
“Je hoeft niet bang te zijn” De afgelopen weken heb ik dit steeds tegen haar gezegd. Maar vanmorgen toen mijn dochter naar school ging voelde het anders dan al die keren daarvoor.
Ik zei haar goed samen te blijven fietsen met haar vriendin. Ik drukte haar meer dan ooit op het hart goed te blijven opletten. Alert te zijn. Niet met vreemden mee te gaan en me te allen tijde te laten weten waar ze is en met wie.
Want duisternis is niet alleen een gebrek aan licht. Duisternis kan ook zitten in kwade bedoelingen van de mensen om ons heen. Donkere figuren die met hun handelen zelfs op klaarlichte dag een heldere hemel opeens gitzwart kunnen laten kleuren.
Ik heb een puberdochter. Ik was bezig haar hand langzaam los te gaan laten , haar haar eigen weg te laten kiezen waarbij ik langs de zijlijn met haar mee zou gaan. Opeens is alles anders. Ik wil haar beschermen tegen de boze wereld om ons heen. Nu meer dan ooit. Hoe hierin de juiste weg te vinden is voor mij nu ook even tasten in het duister.
Daar gaat ze. Op weg naar school. Ik zwaai haar uit en zeg dat ik van haar hou. Ik slik een brok weg en neem me nogmaals voor om altijd een licht te zijn voor haar en haar te leren dit ook voor anderen te zijn.
“Je hoeft niet bang te zijn, het begint alweer licht te worden.”
Dat jouw ster voor altijd een lichtpuntje mag zijn in de duisternis.
Rust zacht Anne.
