Toen architecten acht jaar geleden hun idee voor een uniek bouwproject aan het papier toevertrouwden, lieten ze de gedachte combinatie van staal en bakstenen omkleden met een stukje natuur. Aan de voet van de metalen dragers van het Italiaans aandoende woonrondje werden fanatieke klimmers geplant en de bedoeling was, dat de naar hogere sferen strevende gouden regen, maar dan in het blauw, op de top van de macht boven een aantal daartoe gespannen draden zou vinden, die de switch van verticaal naar horizontaal zouden begeleiden. Om de goede richting naar de top te garanderen werden er door de buurtgenoten hand- en spandiensten verricht.
De strepentrekkende bouwmeesters blijken een goed beeld van het toen nog virtuele te hebben gehad. De bouw trekt de aandacht van vele passanten. De mede door mij genomen beslissing, de vorige woon te verruilen voor de toen nog slechts gedachte stulp, is een juiste gebleken. Wel een minpuntje. De vorige woning was constant vergezeld van een kleine, maar gezellige tuin, waar vogels kind aan huis waren. De mussen begeerden de kruimeltjes als ware het een drie-gangendiner. Het roodborstje meldde zich jaren achtereen op vrijwel dezelfde datum, terwijl de meesjes van de diverse soorten vaste bezoekers waren van het mini-lustoord.
Op de nieuwe stek melden zich sporadisch een merel of andere vogelen des hemels. Hoe verrassend de komst van een duif, die meer dan normale belangstelling bleek te hebben voor de kruin van onze “tuin”. Mijn buurvrouw was de veelvuldige bezoekjes van de postbesteller ook niet ontgaan en vreesde al een niet-gewenste vervuiling van haar omgeving. Ik suggereerde nog de mogelijkheid, dat de Heilige Geest zo net voor Pinksteren op haar probeerde neder te dalen, maar dat die zich mogelijk in de landingstijd had vergist. Voor ik de meer biologische noodzaak van de duif doorgrondde, was het “heil” al geschied. Zou de duivenwereld wat vlotter omgaan met het verlenen van een bouwvergunning? Hadden de buurtbewoners wel gelegenheid gehad de bouwtekening te zien? Was er voldoende tijd gegund bezwaren in te dienen? Was er een schone-grond-verklaring afgegeven? Enig logisch denkwerk deed mij concluderen, dat duiven in veel zaken selfmade zijn. Zij weten de weg, hebben geen duivenambtenaren nodig voor het verkrijgen van een plaatsje boven de herberg.
Nog voor ik al die vragen beantwoord had kunnen krijgen, meldde zich duif jr. Geheel onverwacht, niet op de hoogte van een blijde verwachting, werd ik getuige van de eerste vliegles van de duivenspruit. Met spanning wachtte ik op het geboortekaartje, dat ongetwijfeld door de selfserving postbode in de brievenbus zou worden gegleden, tenminste zo nam ik aan. Ik heb de overdadige hoeveelheid reclamefolders uit en te na uitgeplozen, maar de aankondiging van de gezinsuitbreiding bij de familie Duif heeft me niet bereikt.
Het wegblijven ervan leidt niet tot een verbetering van de onderlinge verhouding en dus verraste het me niet, dat de buur-voor-even al weer na enkele dagen met de noorderzon vertrok. Die tijd was echt te kort om te integreren of had de gast daaraan geen behoefte.
De Klepperman.
