Column Joyce Derksen
“Morgen is het vrijdag de dertiende” zei ik gisteren tegen mijn zoon. “De echte? zei hij, terwijl hij me vragend aankeek. “Is er dan ook een niet echte? Daar moest ik even over nadenken.
Tja, het komt natuurlijk niet zo vaak voor maar een paar keer per jaar moeten we er toch aan geloven, of moet ik zeggen moeten we er niet in geloven? Afgelopen September hadden we er eentje en vandaag is het dan weer zover.
De dag waarop velen van ons (al willen we het vaak niet toegeven) extra alert zijn. Is er een zwarte kat in de buurt? Staan er ladders waar we niet onder door moeten lopen? Al zijn er ook dingen waar men vaak het hele jaar huiverig voor is. Zoals het openen van een paraplu binnenshuis, het breken van een spiegel of het knoeien met zout. We zijn er allemaal bewust of onbewust toch weleens mee bezig. Voor wie een beetje bijgelovig is, is het vandaag dus een zware dag. Veel dingen die misgaan vandaag worden dan ook aan vrijdag de dertiende toegeschreven terwijl ze op elke andere dag in het jaar waarschijnlijk gewoon voor domme pech zouden worden gehouden
Vorige week vrijdag bijvoorbeeld. Een echte donkere dag voor Kerst. Het viel met bakken uit de hemel. Het verbaasde me dan ook niks dat mijn zoon me vroeg of ik hem van school op zou willen halen omdat hij in de ochtend met een vriendje mee kon rijden. Ik zei dat het goed was, en liet dochterlief met de bus gaan zodat ik ze die middag allebei tegelijk op kon halen. Zo gezegd zo gedaan. In de middag schoot ik mijn jas aan, zette mijn muts op en rende zo naar de auto. Eenmaal onderweg zag ik dat ik mijn haren weleens had mogen doen, maar ach wat maakt het ook uit, wie ziet me nu dacht ik, ik zit toch in de auto. Wegens drukte bij het OBC parkeerde ik bij LACO, appte de kids dat ik daar stond en wachtte netjes tot ze kwamen, het duurde even maar met de radio aan vermaakte ik me wel. Daar kwamen ze aan, in een klein looppasje met de voeten door de plassen. Eenmaal in de auto moest ik eerst met een sponsje de ruiten wasemvrij maken. “Kunnen we nu eindelijk gaan” mopperde dochterlief. “We moeten om 15u bij de dokter zijn.” Oja de dokter, bijna vergeten. Ik draaide de sleutel om in het contact maar er gebeurde niks. Nog maar eens. Weer niks, alleen wat getik. “De accu” zuchtte ik. “Bel pap” klonk het naast me. Na een paar pogingen gaf ik het op en belde ik “pap”. Na 5 minuten nog eens proberen was het advies. De ANWB bellen was ook een optie maar God weet hoe lang dat op zo’n regendag zou gaan duren , de dokter zouden we dan waarschijnlijk sowieso niet gaan halen. Ik poogde het nog één keer en zei toen tegen mijn dochter: “Kijk eens hoe laat de bus komt” Ze zocht het op. “Over 20 minuten” was het antwoord. “Goed” zei ik, “Pak jullie tas we gaan met de bus naar huis.” “Maar ik heb geen tegoed meer op mijn pasje staan” piepte dochterlief. “Geeft niks, ik heb de pinpas bij me” We grepen een paraplu die na het uitstappen bijna meteen over dreigde te waaien, dus met deze ingeklapt als extra ballast begaven we ons door wind en regen naar het bushokje. Wat een toestand. Ik zag mezelf in de reflectie van het bushokje en werd pijnlijk geconfronteerd met mijn “Ik had mijn haren wel eens mogen doen, acht wie ziet me nu ik zit toch in de auto” gedachte en zette mijn muts op, al stonden we droog. Eenmaal in de bus kwam de volgende tegenslag. “Dat is dan drie keer €4,60 mevrouw.” €4,60 pp voor een kleine 8 km. Belachelijk!! Maar ja we moesten toch naar huis. Na al het gedoe waren we in ieder geval wel op tijd voor de dokter en had ik ook nog tijd om mezelf van tevoren een beetje te fatsoeneren. Diezelfde avond zijn we met startkabels richting Bemmel gereden om de auto op te halen zodat hij niet de hele nacht bij LACO hoefde te staan. Inmiddels zit er een andere accu in en moeten we maar hopen dat dít probleem hiermee is opgelost.
“Morgen is het vrijdag de dertiende” zei ik dus gisteren tegen mijn zoon. “De echte?” vroeg hij. Op papier wel” antwoordde ik na even nagedacht te hebben, want ik geloof zeker dat er ook een “niet echte vrijdag de dertiende” bestaan.
Fijn weekend allemaal
