Verlies
De herfst is begonnen. De wind huilt en de temperaturen dalen. Terwijl ik dit typ begint het steeds donkerder te worden buiten. Ik sommeer zoonlief een lange broek aan te doen vandaag omdat het nog maar zestien graden wordt. De afgelopen week was vooral het mooie weer nog onderwerp van gesprek. Zo ook de bijna tropische temperaturen tijdens de Doornenburgse kermis. Landelijk kwamen er ook andere zaken voorbij. Het Amerikaanse avontuur van Glennis Grace bijvoorbeeld waar bijna iedere nieuwsuitzending uitgebreid aandacht werd besteed. Zoals inmiddels bekend is, is ze er niet in geslaagd om America’s Got Talent te winnen. Al heeft de Hollandse talent genoeg de Amerikanen kozen verrassend genoeg wederom voor iemand die ze bedonderde. Het buitenlandse avontuur is nog niet over maar de verslaggevingen rondom de zangeres zullen nu wel weer in aantal afnemen. De wind is wat dat betreft dus weer even gaan liggen. Wat ook veel stof deed opwaaien het gedoe rondom Bert en Ernie van Sesamstraat. Gezegd werd dat ze een homostel zouden zijn, waarna deze uitspraak ook bijna meteen weer werd ingetrokken. Van “uit de poppenkast” weer terug “in de poppenkast” zullen we maar zeggen. Veel doet het er eigenlijk ook niet toe maar de poppen waren wel even aan het dansen en de banaan van Ernie werd een trending item op internet. Een poppenkast was het zeker. Waar de wereld zich druk om maakt in deze tijd zou je zeggen.
Zo leek wel een beetje de week van het komkommernieuws te worden. Ik zeg met opzet “leek” want toen was daar opeens dat vreselijke bericht waardoor de wereld even stilstond. Het drama dat zich voltrok in Oss. Het vreselijke noodlot dat vier onschuldige kinderen het leven kostte en waarbij een kind en een begeleidster zwaar gewond raakte. Het is niet te bevatten dat het leven van velen in slechts een paar seconden zo op zijn kop is komen te staan. Het ergste wat je kan overkomen is je kind verliezen. Nog erger is het als dit zo onverwachts gebeurt dat je niet eens de kans hebt gehad om afscheid te nemen. Ik probeer me voor te stellen hoe dit moet voelen voor alle nabestaanden maar ik kan het gewoon niet. Dit is te groot om te bevatten. Dit raakt je in het hart en velen laten dan ook hun hart spreken. Ik aanschouwde de beelden op het nieuws, luisterde naar gesproken maar ook naar niet gesproken woorden. Ik zag en voelde de pijn en elke keer kreeg en krijg ik weer een brok in mijn keel.
De donkere wolken van buiten zijn inmiddels ook de woonkamer binnengedreven. Terwijl ik de gordijnen openschuif en de straat inkijk om te zien hoe zoonlief naar school fietst, begint het te stortregenen en zorgen fikse windvlagen ervoor dat de herfstblaadjes in het rond vliegen. Ik weet zeker dat mijn manneke kletsnat op school is aangekomen. “Van een beetje regen is nog nooit iemand doodgegaan” zegt men weleens, en zo is het ook. Hij droogt wel weer op en als hij straks thuis komt en dochterlief is er ook dan ga ik ze allebei even heel stevig vasthouden, zeggen dat ik zielsveel van ze hou en ga ik me intens gelukkig prijzen dat ik de mogelijkheid heb om dit te kunnen en mogen doen iedere dag opnieuw. Soms zijn er van die momenten dat je je maar al te goed beseft wat je hebt, en wat je kunt verliezen.
Mijn hart gaat uit naar alle slachtoffers, nabestaanden en hen die betrokken waren en zijn bij het drama in Oss.
De herfst is begonnen.
