Soms heb je van die dagen waarop je denkt: “waar ergens is het precies misgegaan in de opvoeding?”.
Neem nou mijn dochter. Zij is een best wel fanatieke Ajax-fan. Niks mis mee zou je zeggen maar met twee ouders die respectievelijk voor Feyenoord en PSV zijn bekruipt me toch het gevoel dat er ergens iets niet goed is gegaan.
Nu is dit natuurlijk maar voetbal. Erger was het toen we laatst een spelletje speelden met zijn allen. Het spel heet “Vijf seconden”. De bedoeling is dat je binnen vijf tellen drie dingen noemt volgens de instructie die op het opdrachtkaartje staat. Bijvoorbeeld: noem drie dieren uit Afrika of noem drie kledingstukken voor je bovenlijf. Veel tijd om na te denken krijg je niet dus roep je meestal het eerste dat in je opkomt.
Mijn zoon van acht kreeg tijdens het spel de vraag: “noem drie mensen met wie je niet in een lift zou willen staan” Zonder na te denken riep hij: “een homo, een lesbie en…en….” Toen waren de vijf seconden om. Uiteraard was dit fout . Niet alleen omdat hij geen drie mensen wist te noemen binnen de tijd maar voor mijn gevoel zat de fout hem meer in het feit dat hij homo’s en lesbiennes blijkbaar niet hoog heeft zitten. Hoe ik ook mijn best heb gedaan om hem de afgelopen jaren duidelijk te maken dat het heel gewoon is dat mannen verliefd worden op mannen en vrouwen op vrouwen waarbij ik ook heb laten blijken dat ik het niet erg zou vinden als hij verliefd zou worden op een jongen……de boodschap is blijkbaar niet als zodanig overgekomen.
Nu zijn dit de kleine dingen in de opvoeding die meestal met een goed gesprek nog wel te verhelpen zijn, maar ik besef me terdege dat het ook veel erger kan.
De jeugd van nu wordt aan zoveel dingen blootgesteld. Dingen waarvan ik nog niet eens van het bestaan wist op die leeftijd. Tegenwoordig krijgen de kinderen al seksuele voorlichting op de basisschool terwijl vroeger de pastoor nog regelmatig in de klas kwam om over het geloof te praten.
Als ik dan kijk naar hoe de kinderen nu hun spaarzame vrije uurtjes doorbrengen dan vind je ze vaak teruggetrokken op hun kamer voor de tv, bezig op de iPad of druk op de mobiele telefoon. Appen met vrienden/vriendinnen of, zoals mijn zoon, helemaal opgaand in spelletjes op de Wii of Xbox.
Hele andere tijden dan vroeger toen we na school nog met de fiets gingen crossen, salamanders gingen vangen in de sloot of buiten op straat slagbal speelden.
De televisieprogramma’s zijn ook zo anders dan vroeger. Keken wij naar series en tekenfilms als De film van Ome Willem, De Smurfen (altijd een moraal in het verhaal) en Bassie en Adriaan (grappig en leerzaam) Nu kijken ze naar van die (vreselijke) nagesynchroniseerde Amerikaanse series, die ook nog eens keer op keer herhaald worden.
Toch zijn er ook dingen waarvan ik dacht dat ze voor altijd zouden blijven. Totdat vorige week het noodlot toesloeg.
Sesamstraat. Het oude vertrouwde programma dat al sinds mijn jeugd dagelijks bij de publieke omroep te zien is, moet gaan verhuizen.
Ieniemienie, Pino, meneer Aart en alle andere Sesamstraatbewoners kunnen hun koffers dus gaan pakken. Nee ze hoeven geen plaats te maken voor vluchtelingen, maar voor het programma “tijd voor Max” dat vanaf 1 januari 2016 op dat tijdstip uit zal gaan zenden. Een gevalletje straatvrees zou ik zo denken.
Hoe dan ook , de oude vertrouwde Sesamstraatperikelen zullen binnenkort niet meer op NPO1 maar voortaan alleen nog maar via Internet en de themakanalen te volgen zijn. Ook kunnen de kinderen de bewoners volgen via de Sesamstraatapp die volgens zeggen al meer dan 700.000 keer gedownload is.
Zo krijgen we straks dus de situatie dat niet alleen de oudere kinderen maar ook de kleintjes graag een eigen mobiel willen of regelmatig de iPad pakken om zich vervolgens terug te trekken op hun slaapkamertje om rustig naar Sesamstraat te kunnen kijken.
Ik besef nu, soms heb je geen invloed op bepaalde opvoedingszaken en ben je overgeleverd aan de moderne technieken en ontwikkelingen en aan de beslissingen van anderen. Misschien moet ik mijn zoon de Sesamstraatapp ook maar laten downloaden. En dan mag hij even aandachtig gaan kijken naar de avonturen van Bert en Ernie. Twee mannen die samen in één huis wonen en ruziemaken als een pasgetrouwd stel. Twee samenwonende vrienden. In mijn jeugd al de normaalste zaak van de wereld.
Opvoeding in de lift zullen we het maar noemen. Nu het “voetbalprobleempje” nog.
Fijn weekend allemaal
Joyce Derksen
