Als ik ergens een hekel aan heb, is het wel aan opgesloten zitten in een kleine donkere ruimte. Uiteraard is dit voor de meesten van ons geen dagelijkse kost en gelukkig is het voor mij ook al even geleden dat het me overkwam. De laatste keer dat ik me in zo’n situatie bevond (ik speelde verstoppertje met mijn neefje en dook een donkere kelderkast in die vervolgens door een niet nader te noemen grapjas op slot werd gedraaid ) sloeg de paniek me om het hart, brak het angstzweet me letterlijk uit en nam ik me stellig voor mezelf nooit meer vrijwillig in een dergelijke situatie te (laten) manoeuvreren.
Om mezelf nu echt zwaar claustrofobisch te noemen gaat een beetje ver maar die donkere afgesloten kelderkast zonder sleutel om er zelf uit te komen ging me net iets te ver.
Waarom ik opeens aan dit voorval moest denken heeft te maken met een gebeurtenis van afgelopen week. Samen met een collega was ik dit jaar verantwoordelijk voor het organiseren van het teamuitje van mijn werk en na wat rondgekeken te hebben viel ons oog op de “Escaperoom” in Bemmel. Het leek ons een leuke en uitdagende manier om als team nog sterker te worden op het gebied van samenwerken en op het gebied van het vinden van manieren om samen tot juiste oplossingen te komen.
Afgelopen dinsdag was het dan zover. Ons escaperoom-avontuur kon van start gaan. We werden verdeeld in drie groepjes van elk vier personen en vervolgens werden we om de beurt als groep in een ruimte geplaatst waar we middels het zoeken naar aanwijzingen, het oplossen van raadsels en rekensommen maar vooral middels samenwerking en logisch nadenken moesten proberen om binnen een uur uit die ruimte te ontsnappen. Alles draaide om het vinden van codes en het openen van sloten die hingen aan geheimzinnige kistjes en dit alles met de klok als onze grootste tegenstander. Als we echt vast dreigden te lopen, hoorden we het geluid van een uil en verscheen er op een scherm een tip of een hint waarmee we weer wat dichter bij de oplossing konden komen.
Daar zat ik dus weer. Vrijwillig opgesloten in een ruimte. Een ruimte die af en toe ook nog eens functioneel donker werd gemaakt zodat we verborgen teksten op de muren konden lezen. Een ruimte waaruit ik niet zomaar één-twee-drie kon ontsnappen.
Sprake van paniek was er deze keer gelukkig niet, hoogstens wat angstige blikken op de klok.
Het deed me opeens denken aan hoe het moet zijn voor iedereen die zich op welke manier dan ook bezighoudt met het besturen van onze mooie gemeente. Verschillende mensen met verschillende manieren van denken moeten samen tot een juiste oplossing zien te komen. Alleen de juiste oplossingen geven hen de kans om op tijd te ontsnappen zodat ze niet voor altijd opgesloten blijven in lastige vraagstukken puur en alleen omdat ze de juiste sleutel of code niet wisten te vinden ,omdat er niet goed werd samengewerkt of omdat ieder met een eigen puzzelstuk bezig was terwijl juist het samenbrengen van de puzzelstukken de enige echte oplossing aan het licht had kunnen brengen.
Het hele politieke gebeuren speelt zich soms ook af in een virtuele escaperoom waarbij er steeds weer andere dingen uit de hoge hoed moeten worden getoverd om vooruit te komen en waarbij de klok steeds vaker een grote tegenstander blijkt te zijn.
Soms zou men in dergelijke situaties gebaat zijn bij een beetje hulp, een extra tip , aanwijzing of een duwtje in de juiste richting. In het geval van onze gemeente mogen de inwoners van Lingewaard nu dus gaan fungeren als de uil met de noodzakelijke tips. Burgers krijgen meer en meer de kans om mee te denken, te praten en te beslissen. Althans dat gevoel probeert men te creëren. In Doornenburg zijn er al “uilen” actief middels het project “DOP” en ook Groen Links en de PvdA organiseren op elfde van de elfde een avond waarbij de inwoners van harte worden uitgenodigd mee te komen denken en praten over het hoe en wat rondom diverse burgerinitiatieven in onze gemeente. De elfde van de elfde …tevens ook de openingsdatum van het carnavalsseizoen waarbij tijdens de aankomende vier doldwaze dagen de sleutels van Lingewaard sowieso weer even in handen van de burgers van Lingewaard komen.
Onder het motto: “samen komen we er wel uit” heb ik deze keer in ieder geval genoten van mijn vrijwillige opsluiting en de race tegen de klok.
En ik weet nu: bijna niemand kan geheel op eigen kracht ontsnappen uit de Escape Room. De één heeft wat meer uiltjes nodig dan de ander maar zonder een goede samenwerking zal de deur naar de vrijheid voor altijd gesloten blijven.
Fijn weekend allemaal.
Joyce Derksen
