Lezen. Het is eigenlijk nog niet zo lang geleden dat ik deze bezigheid heb herontdekt. Vroeger zag ik het namelijk meer als een noodzakelijk kwaad. Boeken die je verplicht moest lezen en waarvan je dan een boekverslag moest maken. Net als de meesten van ons heb ook ik me weleens schuldig gemaakt aan het opzoeken van samenvattingen zodat ik het boek zelf niet door hoefde te worstelen. De ervaring leert dat lezen pas echt leuk wordt als je een genre kiest dat je ligt. Als je boeken vindt waarbij de manier van schrijven je dusdanig boeit dat je maar wilt blijven lezen en niet kunt wachten om aan het volgende boek te mogen beginnen. Heerlijk vind ik het nu om de stilte op te zoeken en me helemaal te verliezen in een boek, in een verhaal, al dan niet waargebeurd.
Mijn kinderen probeer ik het plezier van lezen ook bij te brengen. Dochterlief haalt haar boeken tegenwoordig uit de schoolbibliotheek maar met zoonlief ga ik eens per maand trouw naar de bibliotheek in Gendt om weer wat nieuw leuk leesvoer te scoren. “Het leven van een Loser” is zijn favoriete boekenreeks en hierin is hij blijkbaar niet de enige, want negen van de tien keer zijn alle boeken uit deze serie al uitgeleend. Tegenwoordig kan je in de bibliotheek zelf alles in de computer opzoeken en kun je de titels dan reserveren. Ook het lenen en inleveren van de boeken gaat tegenwoordig volautomatisch, er hoeft in feite geen medewerker meer aan te pas te komen. Dit is allemaal al heel vanzelfsprekend geworden. Het enige waar ik maar niet aan kan wennen is dat er in de bibliotheek geen stilte meer hoeft te heersen. Liep je vroeger bij wijze van spreken op je tenen tussen de boekenschappen door en was fluisteren het devies, nu rennen de kinderen heen en weer, klimmen ze op banken, springen eraf en roepen naar elkaar of het een lieve lust is. Zo gaat dat ook als mijn zoon een vriendje mee heeft. Samen zijn ze druk met andere luidruchtige zaken terwijl ik met mijn neus tussen de boeken hang om wat leuks uit te zoeken terwijl ik ze steeds “Ssssssst” en “Rustig” toefluister. Het zit blijkbaar diepgeworteld in mijn systeem. Rust en stilte in de bibliotheek. Het is lastig om dit los te laten.
Ik moest hieraan denken omdat het vandaag weer de dag van stilte is. De dag van de dodenherdenking. Twee minuten stilstaan bij wat is geweest en nooit meer mag gebeuren. Ook hierbij zijn het de tijden die veranderen. Net zoals bij het hele bibliotheekverhaal is stilte blijkbaar niet meer voor iedereen een vanzelfsprekendheid. Hadden we eerder al een damschreeuwer, ook dit jaar is er weer het een en ander te doen rondom een actiegroep die het blijkbaar nodig vindt om lawaai te gaan maken rondom dit respectvolle moment. Actievoerder Rogier Meijerink wilde met gelijkgestemden protesteren omdat Nederlandse militairen die omkwamen tijdens Indonesische onafhankelijkheidsstrijd (1945-1949) wel worden herdacht en de door Nederlanders omgebrachte “150.000 moslims” niet. Gelukkig is dit door de rechter verboden en heeft men zich uiteindelijk bij dit besluit neergelegd. Storm voor de stilte gelukkig.
Er zijn nog zoveel andere momenten om aandacht te vragen voor dit onderwerp. Ik zou zeggen: respecteer en omarm de stilte. Denk aan hen die hun leven lieten voor de vrijheid van ons en vele anderen. We leven in een vrij land en zijn vrij om onze mening uit te dragen op vele manieren. Om die reden zouden juist actievoerders zoals zij stil moeten zijn. Stil om diegenen te herdenken waardoor wij mogen laten weten dat we het ergens niet mee eens zijn zonder dat we hoeven te vrezen hierdoor onze vrijheid of nog meer te verliezen.
