Of ik airmiles in wil wisselen is de vraag als ik bij de kassa van Albert Heijn sta om af te rekenen. En of ik koopzegels wil. Daarna volgt de vraag of ik spaarzegels erbij wil voor de bloempottenactie en de knuffelbeestenactie. Terwijl ik de winkel uitloop overweeg ik even of het misschien een idee is een sticker aan te schaffen met de tekst “koopzegels en Airmiles inwisselen: NEE, zegels voor andere acties: JA.” Bij Etos word ik wederom met zegels om de oren geslagen. Ook deze neem ik gewillig in ontvangst, al leert de geschiedenis mij dat eerder volgespaarde kaarten veelal niet eens ingewisseld zijn voor het desbetreffende actieproduct. We hadden hier inmiddels al stapels nieuwe handdoeken kunnen hebben, onze buiken tig maal rond kunnen eten aan gratis pannenkoeken en diverse malen met korting de Efteling kunnen bezoeken. Maar niks van dat alles.
Sparen, verzamelen. Het lijkt toch een beetje onlosmakelijk verbonden te zijn met ons Nederlanders. Al jarenlang. Van Ringzegels tot en met airmiles. We deden en doen er allemaal maar al te graag aan mee. Gratis of bijna voor niks klinkt ons nu eenmaal als muziek in de oren. Soms leidt dit gegeven tot een waar slagveld zoals voor een paar weken terug tijdens de opheffingsuitverkoop bij de winkels van V&D. Mensen zijn blijkbaar bereid heel ver te gaan voor dat ene koopje of extraatje.
In de winkel laten we de bloemkool liggen omdat we deze te duur vinden maar ondertussen pakken we bij de kassa wel even snel dat ene koopje mee omdat het nu eenmaal de helft scheelt. Zouden we dit niet doen dan hadden we gewoon een bloemkool kunnen kopen. Zo betrekkelijk is het eigenlijk.
Het referendum waarbij we afgelopen woensdag onze stem konden uitbrengen is net zoiets. Zouden we ons als Nederlanders bijvoorbeeld druk hebben gemaakt over dit verdrag als die ene grapjas er geen ophef over had gemaakt. Zouden we anders überhaupt af hebben geweten van het bestaan van een dergelijk verdrag? Het hele geintje heeft in ieder geval ruim 40 miljoen euro gekost. Daar waar we de bloemkool lieten liggen, gingen we voor het koopje bij de kassa, iets waarvan we niet wisten dat het er was maar nu het toch lag, tja waarom dan ook niet?
In Lingewaard was de opkomst 32%. 11.262 Inwoners van onze gemeente namen de moeite om naar de stembus te gaan. Geen idee hoeveel van hen zich ook daadwerkelijk in de hele materie verdiept hebben en hoeveel er puur op het politieke geschreeuw zijn afgegaan en hun stem daarop gebaseerd hebben. 38% van de Lingewaarders stemde voor, 60% tegen. De SP sprak via social media haar welgemeende dank uit aan alle Nee-stemmers. Beetje jammer dat de Ja-stemmers daarmee buiten beschouwing werden gelaten want mede dankzij hen werd immers nipt het benodigde opkomstpercentage gehaald.
Ik hoop dat het volgende referendum, mocht deze er ooit komen, in ieder geval wat minder ingewikkeld is. Dat we bijvoorbeeld mee mogen stemmen over het wel of niet blijven boren naar gas in Groningen en over het wel of niet opnieuw invoeren van het ziekenfonds bijvoorbeeld. Of dichter bij huis. Afsluiten van de dijken in de zomer ja of nee? Wel of geen Windmolens in Lingewaard? Dat zou vast meer mensen naar de stembus krijgen vermoed ik zo.
Ik hou het de komende tijd denk ik maar bij een simpele “ja” den wel “nee” tegen koopzegels, bloempotzegels, knuffelzegels en allerlei andere soorten spaaracties.
Toen we bij Albert Heijn naar buiten liepen had ik mijn handen in ieder geval vol met spaarkaarten en zegels. In de ene hand de zegels voor de bloempotten omdat we daar immers de eerder gespaarde moestuinplantjes in over kunnen planten als ze groot genoeg zijn en in mijn andere hand de zegels voor de knuffels omdat mijn zoon , ook al is hij al bijna negen, nog steeds gek is op dat spul. Bij thuiskomst merkte hij tot zijn grote vreugde dat we veel meer zegels hadden gekregen dan waar we eigenlijk recht op hadden. Drie spaarkaarten in één klap vol. Goed voor drie knuffels à €7,50 aan bijbetaling. Snel telt ons rekenmonster uit hoeveel geld we daarvoor precies nodig hebben en kijkt op de kaart welke knuffels het moeten worden. Ik zeg dat we het voorlopig maar even bij eentje houden. Dan wordt het het varken aldus zoonlief. Hoe toepasselijk dacht ik. Een echt “spaarvarken”.
“Wanneer moet je weer boodschappen halen mama?” vraagt hij met grote ogen. Tja ik snap het wel een beetje. Soms kun je gewoon geen nee zeggen. Al verzamel je nog zoveel moed.
Binnenkort is dit gezin dus weer een aantal bloempotten en een schattig varkentje rijker. Maar we kunnen dan hopelijk wel uit eigen tuin eten. Dat scheelt weer. En een leuke bijkomstigheid is dat het krijgen van een knuffel altijd fijn is……en het geven ervan mogelijk nog fijner.
Dus bij deze:
Een hele dikke knuffel van mij en een fijn weekend allemaal
Joyce Derksen
