Van de week las ik het en bijna meteen herkende ik het gevoel. Bijna veertig procent van de Nederlanders voelt zich meerdere malen per week ronduit oververmoeid of opgebrand, ruim de helft is regelmatig gestrest. Dat blijkt uit onderzoek van Psychologie Magazine onder ruim 400 Nederlanders. Nu is het aantal van 400 ondervraagde personen natuurlijk niet erg hoog maar toch denk ik dat de uitkomst best eens representatief zou kunnen zijn voor ons Nederlanders.
Bijna de helft van de ondervraagden geeft aan dat de dagen overvol zijn. Hierdoor heeft men ’s avonds geen energie meer over voor activiteiten als sporten of met vrienden afspreken.
Vooral conflicten thuis of op het werk leveren ons stress op. Ruim zestig procent van de ondervraagden zegt daar geregeld last van te hebben. Direct gevolgd door werk of studie, de eigen gezondheid en die van naasten en financiële- of familiekwesties.
De uitkomst van dit onderzoek zette me aan het denken. Hoe stressgevoelig ben ik eigenlijk?
Op het moment dat ik dit typ heb ik er al een paar uur staren naar een wit scherm op zitten omdat de inspiratie voor mijn wekelijkse stukje weer eens niet wil komen. En dat levert inderdaad de nodige stress op omdat ik voor de deadline weer iets zinnigs op het spreekwoordelijk papier moet hebben. Nu is het wel of niet op tijd af hebben van een stukje natuurlijk niet van levensbelang maar toch, de druk is er wel.
Stress was er ook afgelopen woensdag. Die dag vond het jaarlijks terugkerende schoolvoetbaltoernooi voor de meiden van groep 7 en 8 van de basisschool weer plaats in Gendt. Mijn dochter nam hier ook aan deel met een team meiden en uiteraard had ik beloofd om even te komen kijken samen met mijn zoon. Om meteen twee vliegen in één klap te slaan besloot ik om aansluitend dan ook maar meteen boodschappen te gaan doen. Toen ik de boodschappenkrat in de auto aan het zetten was hoorde ik achter me de voordeur dichtslaan. Zoonlief kwam er heel blij aangerend in de veronderstelling dat we meteen zouden vertrekken. Het eerste woord dat me ontglipte was “Sukkel”. En daarna “ik heb de huissleutel niet ,die ligt nog binnen.” Gevolg: mijn zoon in tranen omdat zijn moeder hem een sukkel noemde, mama in de stress omdat ze niet meer naar binnen kon, en een dochter die zich op het voetbalveld misschien wel afvroeg waarom haar moeder er nog steeds niet was. Terwijl ik naarstig en tevergeefs mijn ouders probeerde te bereiken voor de reservesleutel, had mijn zoon zijn tranen inmiddels gedroogd en kwam op het geniale idee om toch maar eens te voelen of de voordeur wel echt helemaal in het slot getrokken was. Soms wil het nog weleens voorkomen dat dit niet het geval is namelijk. En wat denk je, een kleine beuk tegen de deur en hij was binnen. Hij keek me vervolgens aan met een blik van: “wie is hier nu de sukkel”.
Mijn stressgevoelens verdwenen als sneeuw voor de zon, en na er zeker van te zijn dat we nu echt alles bij ons hadden en uiteraard na een dikke knuffel voor zoonlief gingen we op pad.
Eenmaal op het voetbalveld aangekomen waren we net op tijd voor wedstrijd drie in de poule, met mijn dochter in de spits. Scoren deed ze niet maar ook de tegenpartij verzuimde een doelpunt te maken en met al twee keer winst op zak gingen de meiden door naar de volgende ronde.
Omdat ik de stress van een zoon die er niks aan vond aldaar, het boodschappen doen en het eten op tijd klaar hebben alweer voelde opborrelen besloot ik maar te vertrekken om niet in tijdnood te komen.
Eenmaal thuis keerde de rust weder. Mijn zoon ging een spelletje doen op de Wii en ik kon met het eten aan de gang. Uiteindelijk behaalde het team Doornick 1 een mooie vierde plaats en kwam mijn dochter even snel thuis melden dat ze niet mee at met ons maar dat ze samen met haar vriendinnen “de overwinning” ging vieren met een frietje van SAM.
Wat heerlijk gevoel moet dat toch zijn. Een nog relatief onbezorgd leventje te kunnen leiden waarbij de meeste stress nog gewoon aan je voorbij gaat.
Bij deze wil ik ook even een dankwoord uitspreken naar Sam en Joyce die jarenlang met plezier en vol overgave cafetaria SAM in Doornenburg hebben gerund. Aanstaande zondag 17 April zullen zij voor de laatste keer friet en pizza’s voor ons bakken. Ik zal ze erg gaan missen want in tijden van stress (geen tijd of zin om te koken) waren zij voor ons vaak de redder in nood. Het ga jullie goed.
Zo deze column is gelukkig ook weer af en ik zie dat de zon nog steeds schijnt en dat het wederom een mooie lentedag is. Lente…….. De zomer komt eraan. Mijn hoofd was er al weken klaar voor maar mijn lijf sputtert nog hevig tegen. Het is nog niet klaar voor de rokjesdagen die komen gaan. Met het stijgen der temperaturen stijgt ook het stressniveau weer langzaam merk ik. Dus hup de wandelschoenen maar weer aan en op pad door het mooie Lingewaard. Calorieën verbranden en mijn hoofd vrij maken. En uiteraard zorg ik dat ik de huissleutel op zak heb voordat ik de voordeur goed achter me dicht trek.
Ik ben immers geen sukkel. Toch?!
Ik wens iedereen weer mooi stressvrij weekend toe
Joyce Derksen
