Het is 24 februari 1930. Gerard Driessen wordt geboren aan de Molenstraat in Doornenburg.
Hij is de oudste van het gezin dat uiteindelijk uit 5 kinderen zou bestaan. Na Gerard volgen
nog namelijk Wim, Marietje, Ans en Arnold.
Het is een gezin waar de ouders hard werkten. Zijn vader was fabrieksarbeider, terwijl zijn
moeder voor het huishouden zorgde.
Gerard was 9 jaar toen de Duitsers voor de deur stonden. Net als elk ander gezin kreeg het
huishouden 2 uur de tijd om het pand te verlaten. De familie Driessen twijfelde geen
moment en vertrok, zonder spullen.
Vader en moeder Driessen waren erg gehecht aan een bepaald oud servies. Dit hadden zij
weer gekregen van hun generatie daarvoor. Vader Driessen, die aardig bij de pinken was,
besloot om dit servies in een kistje onder de grond in te stoppen in de hoop dat het jaren
later nog in tact zou blijven. Helaas bleek dit achteraf niet te zijn toen ze uiteindelijk weer in
Doornenburg terugkeerden.
Lopend vertrok de familie Driessen richting Oud- Zevenaar, waar ze 1 nacht verbleven.
Na die ene nacht verhuisde het gezin met 11 mensen ( Hun eigen gezin plus het gezin van
zijn oom) naar Didam.
Daar verbleven ze in een café dat als woonkamer diende. Een saillant detail was dat de
eigenaar van dit pand de vader van Ernie Brands was, een oud-profvoetballer.
Overdag kon het gezin daar blijven en zich enigszins van eten en drinken voorzien, terwijl de
vader van het gezin de Duitsers moest helpen met piepers schillen en andere han-en
spandiensten.
Na een korte tijd in Didam te hebben gebivakkeerd, kwam er een kennis langs met de
mededeling dat Friesland ook veilig plaats bood. Daar kon het gezin zogenaamde bonkaarten
ophalen.
Het gezin besloot op dit aanbod in te gaan en te verkassen richting het noorden. Uiteindelijk
kwamen ze in een klein plaatjes boven Dokkum uit.
Gerard Driessen vertelde dat ze dit ook lopend deden. In etappes van 30 km wel te verstaan.
Na ongeveer 30 kilometers te hebben afgelegd, verbleven ze s’ nachts op plekken waar er
gewoon plek was. Ze sliepen veelal in bedjes van stro.
Over de route Didam- Dokkum hebben ze toch verschillende dagen gedaan.
Na onderzoek is dit zo’n slordige 200 kilometer. Dat zou dus inhouden dan de route zo’n
week in beslag heeft genomen.
De rest van de oorlog ofwel het grootste gedeelte van deze periode verbleef het gezin in
Friesland. Daar was het veilig en Gerard heeft zich daar geen moment onveilig gevoeld.
Vanuit Dokkum fietsten vader en oom geregeld richting Lingewaard om te kijken of alles
weer veilig was om terug te keren. Naast het fietsen werd het gezin via de radio en via
pamfletten die uit vliegtuigen kwamen, op de hoogte gehouden van de situatie thuis.
Uiteindelijk keerde het gezin terug in de gemeente in juli 1945.
Eenmaal terug thuis lag hun ouderlijk huis aan de grond en er was niks meer van over.
Tijdelijk hebben ze ook nog in de Krakkedel gewoond, in de tijd dat hun huis weer werd
opgebouwd.
Heel Doornenburg was getroffen door de oorlog, net zoals de gehele gemeente Lingewaard.
Volgens Gerard werd hier echt gevochten. Mensen die bijvoorbeeld in de Liemers wonen of
verder de provincie in, hebben niet echt hoeven vluchten of niet echt weet gehad van de
enorme impact dat de oorlog heeft gehad voor de Nederlanders.
Zo’n kleine 10 jaar later was hun woning weer herbouwd, dus rond 1955 was de Molenstraat
weer gereed om in te wonen.
Er zijn veel kennissen gestorven in Doornenburg door verschillende bommen. Vooral de bom
bij ome Bart van Bolderen heeft veel indruk gemaakt op Gerard.
In die tijd lag dus heel Doornenburg plat. Volgens Gerard lagen er veel bommen in de weg en
waren de daken van woningen totaal verwoest. De Slangenburg was doelwit in die tijd, want
daar zaten de SS’ ers.
In die tijd kende Doornenburg de volgende straten:
– Krakkedel
– Pannerdeseweg
– Rijnstraat / Rijndijk
– Molenstraat
– Kerkstraat
– Kasteelsepad
– Koffiemolen
Daarnaast was bakkerij van Kol gehuisvestigd en Hoogveld.
Gerard geeft tenslotte aan dat hij, in tegenstelling wellicht tot veel generatiegenoten, geen
hekel heeft aan de Duitsers. De inwoners konden en kunnen niks aan de oorlog doen.
Gerard heeft in 1958 zijn eigen huis gebouwd aan de van Heekstraat en waar hij bijna 50 jaar
getrouwd is geweest. In zijn negentigste levensjaar heeft hij veel stof om over te praten en
bovenal om over na te denken.
