Ik kan het niet ontkennen. Ondanks dat ik weet dat het eigenlijk een heel verontrustend gegeven is, geniet ik met volle teugen van de veel te warme dagen voor de tijd van het jaar.
Ik trek er regelmatig op uit om over de dijken te dwalen of langs de Waal te struinen. Op zoek naar mooie fotomomenten en om te genieten van de prachtige natuur waarbij ik veelal vergezeld word door een heerlijk zonnetje. De afgelopen dagen waren dus bepaald geen straf voor mij.
Zo in mijn eentje struinen geeft me energie om er weer tegenaan te gaan. Toen ik afgelopen week besloot om even, tussen de grazende Rode Geuzen door, naar de ingang van de nevengeul te lopen merkte ik op de terugweg dat de energie waar ik naar op zoek was ongewild plaats maakte voor adrenaline en klotsende oksels. Op weg naar de dijk werd me de doorgang versperd door een groot rund dat me strak aankeek en iedere beweging van mij in zich op nam alsof hij wilde zeggen “zie hier maar eens ongeschonden langs te komen.” Inmiddels was er achter mij ook een grazend rund opdoken zodat er letterlijk en figuurlijk geen weg meer terug was. Een gevalletje van een Red Bull, die me meer energie gaf dan me lief was en helaas niet voor de beloofde vleugels zorgde.
Rode energie. Daarvan is er dus genoeg te vinden in de Gelderse poort. Helaas is het niet de energiekleur waar Lingewaard om zit te springen. Nee, onze gemeente moet hard aan de slag met groene energie.
Afgelopen week stak het item windenergie weer de kop op. Het veelbesproken windmolenpark waar in onze gemeente al maanden en maanden over gesteggeld wordt. Komt ie er wel of komt ie er niet, en zo ja komen de molens dan langs de Betuwelijn te staan of toch op Bergerden? Bij sommigen is het een beetje: zoals de wind waait , waait mijn jasje terwijl anderen een standpunt hebben ingenomen en zich niet zomaar omver laten blazen door voor en/of tegens.
Gelukkig hoeven onze dames en heren politici niet dagenlang met zijn allen om de tafel om een passend klimaatakkoord voor onze gemeente op papier te krijgen. Geen slapeloze nachten en geen tranen van opluchting als het dan uiteindelijk toch gelukt is. Hier zal het ongetwijfeld wat minder bloed, zweet, tranen en reisjes in privéjets naar Parijs (over vervuiling gesproken) gaan kosten, al zal dit item zal vast nog wel een aantal keren de vergadering passeren, en bij deze of gene ook nog wel voor de nodige nachtmerries en angstzweet gaan zorgen. Er moet in ieder geval kleur bekend worden en actie komen want als we niks doen gaat het ook met de natuur in Lingewaard de verkeerde kant op.
Intussen ben ik erachter gekomen dat het wat betreft de rode energie beter is om niet van kleur te verschieten en rustig af te wachten, want na wat afkeurende blikken ging meneer de Geus rustig verder met zijn middagmaaltje en stapte daarbij netjes opzij zodat ik mijn weg naar de top kon vervolgen. Niet de klimaattop maar het punt bovenaan de dijk alwaar ik veilig aankwam nadat ik het hek met een zucht achter me had gesloten.
Heerlijk was het om me met dit warme weer toch even vrijwillig op glad ijs te begeven. Laat de winter maar komen. Ik ben er hoe dan ook klaar voor.
Een fijn weekend allemaal en alvast twee mooie en gezellige (groene) kerstdagen gewenst.
