Column Joyce Derksen
Tijdens de opvoeding van onze kinderen proberen we ze van alles bij te brengen. Van beleefd zijn tegen, en respect hebben voor anderen tot hoe je je hoort te gedragen in bepaalde omstandigheden en bij bepaalde gelegenheden. Wat bij mij ook altijd hoog in het vaandel staat, is dat ze altijd respectvol omgaan met de natuur en met dieren. Dus geen beestjes doelbewust doodtrappen of slaan, de kat niet plagen en geen dieren vangen en in potjes bewaren. Op een paar incidentjes na durf ik wel te zeggen dat we daar goed in geslaagd lijken te zijn. Helaas is dat niet iedereen gelukt
Wie het nieuws een beetje volgt, heeft vast wel gezien en gelezen dat er de laatste tijd heel veel te doen is over (meestal) jongeren die ,laten we het zo zeggen, niet heel erg lief met onze dieren omgaan. Van het in brand steken van konijnen tot voetballen met egels. Dieren in een snikhete auto achterlaten. Het prikken met scherpe voorwerpen in ogen, oren en andere openingen, het dumpen van dieren langs de snelweg of in het bos. Zomaar een paar voorbeelden van dierenleed door ons mensen veroorzaakt. Het nieuws doet me gruwelen en de bijbehorende beelden kan ik dan ook niet bekijken.
Wanneer er dergelijke berichten op internet verschijnen gaat heel social media meteen los. De meest lelijke verwensingen naar de daders en hun opvoeders worden ongegeneerd gespuid. Het gevloek en gescheld verbaast me eigenlijk al helemaal niet meer. Wat me wel verbaast zijn de reacties waarin men beweert dat dit echt iets is van de “verdorven jeugd van tegenwoordig”. Want vroeger was de jeugd heel braaf en deed men dit niet, zo schrijven veel mensen.
Helaas moet ik deze mensen teleurstellen. De afgelopen jaren heb ik namelijk op menig verjaardag verhalen voorbij horen komen waar de honden geen brood van lusten. Laten we het beestje maar eens bij de naam noemen.
Het schijnt vroeger dus een sport te zijn geweest om een rietje in het achterste van een kikker te steken en het diertje zo op te blazen. Ook werden er hommels gevangen om ze in een luciferdoosje te stoppen. Vervolgens werd het doosje dan iets opengeschoven zodat de hommel er half uit kon kruipen, daarna werd er een draadje om het lijfje gebonden en als het beestje dan los werd gelaten had je een hommel aan een touwtje.
Als er ergens jonge katten waren die men liever kwijt dan rijk was, werden deze in een zak gedaan met een paar stenen erbij en werden de diertjes zonder pardon in de rivier gedumpt waarna ze dus verdronken. Men scheen het destijds ook leuk te vinden om te kijken of beide delen van een regenworm verder bleven leven nadat het beestje was doorgeknipt of gesneden, en was het vermakelijk om te zien dat slakken echt knetterden en oplosten nadat er zout op was gestrooid. Interessant was het ook om te zien of een insect vanzelf weer nieuwe pootjes kreeg nadat je er één of meerdere uit zijn lijfje had getrokken.
Nog langer geleden werden de paarden die de wagens of landbouwwerktuigen moesten trekken met stokken en zwepen “aangespoord” om nog wat harder hun best te doen.
Ik zeg niet dat iedereen dit deed maar ook vroeger waren de mensen heus niet zo braaf als men ons nu wil doen geloven.
Misschien ben ik juist een beetje naar de ander kant doorgeslagen als ik zeg dat ik spinnen niet doodmaak of opzuig maar ze vang in een beker of glas en ze netjes buiten weer loslaat. Dat ik het heel vervelend vind als ik per ongeluk op een slak ga staan en er dan soms ook nog een “sorry” uitfloept. Wespen en bijen laat ik ook lekker vliegen. Alleen teken, die wil ik nog weleens uittrekken maar dat zij me hopelijk vergeven.
Nu maar hopen dat mijn kinderen de liefde en respect voor de natuur weer doorgeven aan de volgende generatie. De jeugd heeft de toekomst. Bij de beesten……AF.
Fijn weekend allemaal en wees extra lief voor zwarte kat vandaag.
