Column Joyce Derksen
De maand december staat op punt van beginnen. De dagen worden korter, de luchten worden donkerder en als je na vijven door de straten rijdt, zie overal dichte gordijnen en rolluiken, iedereen blijft het liefst lekker warm binnen. Een kop warme chocolademelk, lekker onder een dekentje op de bank bij de verwarming. Heerlijk. Nu ik niet meer in de zorg werk waardeer ik ze nog meer, de avondjes thuis op de bank. Met een beetje geluk komt puberdochter ook naar beneden, meestal als er voetbal op is, en zitten we gezellig als gezin samen voor de t.v.
Vroeger zou ik nooit gedacht hebben dat ik zo van dat kneuterige huisje, boompje, beestje zou kunnen genieten maar nu kinderen steeds groter worden en de tijd dat ze zelf de wijde wereld in gaan trekken met rasse schrede nadert probeer ik iedere minuut die we samen doorbrengen in me op te nemen, te koesteren.
Ook de Sinterklaastijd, de tijd dat ze nog geloofden, is voorbij gevlogen. Heel blij ben ik dat ze deze roerige tijd rondom de kleur van de Pieten niet als gelovigen hoeven mee te maken. Vooral dochterlief zou dan bovenop de vragen die ze destijds al had, nog meer vraagtekens hebben gezet rondom het hele Sintgebeuren. Toen ze nog een kleuter was, trok ze al haar eigen conclusies. Al mopperend kwam ze het schoolplein aflopen, smeet ze haar tas voor mijn voeten terwijl ze me op luide toon liet weten dat ze de Pieten die op school waren “veel te zwart geschminkt vond”. “Te zwart?” vroeg ik haar op fluistertoon. “Ja” mopperde ze verder. “Op televisie zijn ze bruin geschminkt, maar hier zijn ze veel te zwart.” Ik nam haar mee en onderweg vroeg ik haar “Hoezo denk je dat ze geschminkt zijn?”. “Nou” antwoordde ze “Het zijn toch gewoon mensen zoals jij en ik die werken voor de Sint”?! Ontkennen had geen zin, madam had dit zelf allemaal al uitgedokterd dus heb ik het maar zo gelaten. Zolang ze nog maar wel in de Sint bleef geloven is er niks aan de hand dacht ik bij mezelf.
De jaren die daarop volgden werd het ons niet gemakkelijker gemaakt. Voor dochterlief was er maar één echte Sinterklaas, die van de TV. De rest noemde ze “alsofde”. Bij de intocht in Doornenburg was er dus een “alsofde” Sint en bij het naar huis gaan na de feestmiddag zei ze dan ook met een zucht “Nou dit was dus ook allemaal nep” waarop mijn zoon verschrikt naar me keek .“Nep?”. Het heeft ons het nodige bloed zweet en tranen gekost om dat weer recht te praten.
Als de kids de schoen mochten zetten, maakte zoonlief een tekening, stopte deze in zijn schoen en ging slapen. Zijn zus was met hele andere dingen bezig en vroeg toen ze in bed lag hoe de Sint en zijn Pieten nu konden weten dat ze juist deze avond de schoen hadden gezet. Vervolgens de vraag hoe de Piet binnen kon komen bij ons, we hadden immers maar een “alsofde-haard”. Het verhaal van de luisterpiet die alles wel wist en dat de sleutel klaarlag ergens buiten was niet echt een geruststelling. Er moest uitgelegd worden dat alleen Piet wist waar de sleutel lag en er dus geen inbrekers naar binnen konden, en dat hij de deur ook weer netjes op slot zou maken bij het weggaan.
Toen de Sint op tv uiteindelijk werd vervangen door een andere acteur was het voor dochterlief dan ok meteen over. “Nu is er helemaal geen echte Sint meer”. De jaren daarna heeft ze het grote geheim gelukkig voor zich gehouden en speelde ze het Sintspel met liefde mee voor haar broertje en nu nog steeds voor haar neefjes.
Afgelopen jaren is de pietenschmink inmiddels alweer veranderd van zwart, naar bruin, naar kleurrijk, naar roetveeg en is zelfs het paard van de Sint van licht naar donker gegaan. De gelovige kinderen van nu maakt het volgens mij allemaal niet zoveel uit zolang ze hun cadeautjes maar krijgen. Wellicht zitten er toch een aantal bij zoals mijn dochter, maar ook deze kinderen genieten op hun eigen manier van het feest rondom de Sint. En voor alle volwassen die er wel problemen mee hebben dat de Pieten niet meer zwart zijn of juist wel, en dat schimmel Americo/Amerigo is vervangen door een donkere Ozosnel herhaal ik de woorden van mijn dochter nog maar een keer.
Het is maar een “alsofde”.
Fijn weekend allemaal
