Eat this
“Gadver, nee dat hoef ik niet hoor.” Dat is de zin die zoonlief meestal als eerste uitspreekt nadat ik zijn vraag “Wat eten we vandaag?” heb beantwoord. De laatste maanden is het een kansloze missie geworden om nog iets op tafel te zetten waar hij nog zonder afgrijzen naar kan kijken. Aardappelen hoeft meneer over het algemeen niet. Geen gekookte, geen gebakken en heel soms wel in puree vorm. Alleen als het frietjes zijn gaan ze zonder problemen naar binnen. Mijn preek dat gebakken aardappelen net zoiets zijn als frietjes is tegen dovemansoren. “Het smaakt gewoon niet hetzelfde.” Rijst lust hij wel mits het verwerkt is in bijvoorbeeld een risotto. Pasta was ooit zijn lievelingseten maar ook bij deze maaltijd eet hij steeds vaker zijn bord niet leeg. Rond een uurtje of acht ’s avonds heeft meneertje dan altijd weer “honger”. Met veel moeite weten we hem dan toch overtuigen om iets gezonds te eten. Een appel of wat soep bijvoorbeeld maar liever heeft hij natuurlijk een koek of chips. En zo worstelen we ons door de avonden heen.
Vroeger werd nog wel eens gezegd dat wij hier geen echte honger kennen, dat we aan de kinderen moesten denken in arme landen. Dat deze kinderen veelal helemaal niks te eten hadden en heel erg dankbaar zouden zijn voor hetgeen wij hier iedere dag op tafelen toveren.
Ikzelf lustte als kind ook niet veel. Er zijn legio dagen voorbij gegaan waarop mijn warme maaltijd louter uit aardappelen met jus of appelmoes bestond. Mijn ervaring leert dat een strijd aan tafel aangaan geen enkel nut heeft. Iemand dwingen om iets te eten werkt averechts. Er boos om worden heeft alleen tot gevolg dat het moment van de dag waarop je gezellig samen zou moet zijn, uitloopt op een teleurstellend moment vol verwijten.
Ik blijf me maar vasthouden aan het feit dat ik naarmate ik ouder werd steeds meer heb leren eten. Vroeger walgde ik van champignons, nu vind ik ze heerlijk. Voor Andijvie haalde ik mijn neus op. Nu eet ik het gewoon en geniet ervan. Ja zelfs spruitjes vind ik lekker. Er blijven uiteraard altijd dingen waar ik nog steeds niet blij van word zoals zuurkool en uien (ja wat dat betreft ben ik echt een rare) maar als dit per ongeluk ergens in zit zal ik het gewoon opeten al is het maar uit beleefdheid.
Tijden veranderen. Tegenwoordig hoeven we niet eens meer de grens over om onze kinderen voorbeelden te geven van mensen die figuurlijk een moord zouden doen voor wat wij hier iedere dag op tafel zetten. Vandaag de dag is de keuze in wat we kunnen eten legio. Er zijn zoveel nieuwe soorten groenten en fruit in de winkels gekomen. En hoeveel keuze in maaltijden hebben we wel niet als we een keer geen zin hebben om te koken. Willen we geen vlees eten dan zijn er volop mogelijkheden om dit te vervangen voor wat anders.
Er is echter één ontwikkeling waar ik me (nog) niet aan kan en wil overgeven en dat is het eten van insecten. Dit zou volgens kenners toch de toekomst moeten worden van bewust eten. Meelwormen, sprinkhanen en krekels. Verwerkt in burgers of wat dan ook. Mij niet gezien.
Mocht het eten hiervan ooit in een niet al te verre toekomst normaal worden en één van mijn kinderen komt op het idee om dit een keer te serveren tijdens bijvoorbeeld het Kerstdiner, dan is het eindelijk weer mijn om mijn kont tegen de krib te gooien. En een strijd aangaan zal dan in deze ook enkel geen zin hebben en dwingen zal al helemaal niet gaan werken. Ik oefen alvast op de juiste woorden:
“Gadver, nee dat hoef ik niet hoor.”
Eat this.
Fijn weekend allemaal
