Badgast
Column Joyce Derksen
Als hobbyfotografe kan ik intens genieten van de diversiteit aan natuur en weersomstandigheden die de seizoenen met zich meebrengen. De kleuren die het voorjaar en de herfst ons laten zien. De soms witte wereld in de winter en de strakblauwe luchten en heerlijk zwoele avonden in de zomer.
Daar waar anderen mopperen over- en allerminst blij worden van een regenbui, loop ik tijdens deze nattigheid rustig naar buiten om in detail te kijken en de schoonheid van de tranen der natuur op de gevoelige plaat vast te leggen. Druppels kunnen zo mooi zijn. Vooral nu de natuur weer wat kleur krijgt na een grijze periode.
Wonende in een gemeente en woonplaats die aan alle kanten omarmd en doorkruist wordt door water kan ik dan ook niet anders dan het water in mijn hart sluiten. Niet alleen van het koude water buiten wordt ik blij ook van het warme water binnen gaat mijn hart sneller kloppen. Ik ben een echte badgast. Niet is zo fijn dan even helemaal weg te dromen in een heet schuimbad. Dan kom ik helemaal tot rust.
Helaas denkt niet iedereen in mijn gezin hier hetzelfde over. Nu dochterlief een echte puber is geworden is een dagelijkse douchebeurt inmiddels een gewoonte geworden. Zoonlief denkt hier echter nog heel anders over. Kon hij vroeger heerlijk lang in bad zitten tussen de badeendjes nu vindt hij het niet zo nodig om iedere dag even te douchen of een lekker schuimbad te nemen. Het voelt voor hem als noodzakelijk kwaad en in zijn ogen is het maar tijdverspilling. Het is dan ook altijd een gevecht om hem zo ver te krijgen. Zijn antwoord op de vraag of hij nog even gaat wassen voordat hij gaat slapen is dan ook meestal “dat doe ik morgen wel.”
Gisterenavond was daar geen uitzondering op. Zoonlief voelde al nattigheid en nestelde zich voor de tv met de mededeling dat hij toch echt dit programma even af wilde kijken. Hij was dus wederom met geen stok onder de douche te krijgen en toen papa de eeuwige discussie uiteindelijk zat was en zei “dan ook geen televisie meer, de pyjama aan en naar bed.” zei zoonlief met een stalen gezicht. “Tja, dan kan ik dus helemáál niet meer douchen”. Stiekem moest ik er wel om lachen. Het was vooral de manier waarop hij het zei. Het was voor papa in ieder geval de druppel en uiteindelijk is hij dan toch in bad gegaan om vervolgens spic en span nog even tv te mogen kijken.
Ondanks de waterlanders die het ons vaak kost ben ik ervan overtuigd dat ook hij ooit tot inkeer zal komen. Dat er een tijd zal komen dat het wederom een gevecht gaat worden, maar dan niet over wanneer er gewassen gaat worden maar meer over wie er het eerste mag.
Tot die tijd geniet ik van de momenten dat ik de badkamer heerlijk voor mezelf heb zonder dat er iemand op de deur staat de bonken dat ik op moet schieten en koester ik de zweetdruppels die er zeker weten nog zullen komen tijdens onze toekomstige watergevechten.
Ja, ik hou van water. Ik hou van druppels. Al geef ik wat dat laatste betreft dan toch de voorkeur aan degenen die er buiten te vinden zijn na een boze bui.
Fijn weekend allemaal.
