De eerste week voorjaarsvakantie zit er voor de middelbare schoolleerlingen alweer bijna op. In tegenstelling tot de basisschool met maar één week heeft de middelbare school twee weken voorjaarsvakantie. In ons gezin betekent dit dus dat de jongste de hele afgelopen week naar school moest terwijl zijn grote zus heerlijk kon uitslapen en laat naar bed kon. Nu zou je denken dat het de afgelopen week dus een gemopper zou zijn van de jongste maar niks is minder waar. Het was veelal andersom. Mijn puberdochter liet meerdere keren doorschemeren dat ze zich verveelde. Haar beste vriendinnetje was een weekje op vakantie in het buitenland en kon dus niet de hele dag online zijn. Een hele beproeving zo bleek.
Het lijkt wel of we geen minuut meer zonder onze mobiele telefoons kunnen. Ik maak me er zelf ook schuldig aan. Ik maak dagelijks foto’s met mijn telefoon, ben ook best wel wat tijd kwijt met het versturen van de plaatjes naar diverse weerzenders en daarnaast post en kijk ik gedurende de dag ook (te) veel op Facebook, Twitter en Instagram. Het gaat vaak onbewust. Voor je het weet grijp je weer naar je mobiel om even iets op te zoeken of om te kijken hoe de zaken erbij staan op diverse sociale media.
Waar ik me nog niet aan gewaagd heb is snapchat, of videobellen maar dat zal vast te maken hebben met het feit dat ik niet graag met mijn eigen hoofd in beeld ben.
Anyway. Om iets aan de verveling van mijn dochter te doen stelde ik voor om even een rondje te gaan wandelen samen. Even bij de Lakenvelderrunderen kijken en hen wat brood geven. Even gezellig samen uitwaaien iets dat we, voordat de puberteit zijn intrede deed, een paar keer per week samen deden.
Uiteraard kreeg ik het antwoord dat ik al verwachtte “Saai”. Tja kleine meisjes worden groot.
Dan maar samen de auto in om even wat spullen te halen in Huissen. Want ja als er geld uitgegeven kan worden, is het al snel minder saai.
Er moesten nog wat cadeautjes komen voor vriendinlief van mijn dochter die binnenkort jarig is dus zonder al teveel gemopper gingen we op weg. Standaard pak ik altijd de dijk naar Huissen want ondanks het feit dat mijn dochter het saai vind kan ik intens genieten van de vergezichten en de mooie luchten. Het was een koude ochtend en het was misschien daarom dat het niet zo druk was in het zwanenstadje. (saai) Ik zag dat het nieuwe marktplein bijna klaar is. Er zijn vast Huissenaren die het plein kaal en saai vinden maar het straalde die ochtend een heerlijke rust uit. De terrassen waren leeg en toch met een mooie lucht erboven is iets niet snel saai te noemen. Zelfs niet in Huissen (knipoog) .
Gedreven hielp ik mee met het uitzoeken van wat cadeautjes en moest ik toch nog weer even de saaie moeder uithangen toen bleek dat mijn dochters uitgave aan een paar presentjes al snel in de papieren ging lopen. Ik legde uit dat het een aardigheidje moet blijven. Ik kreeg hier hetzelfde te horen als wanneer ik zeg dat ze niet zoveel op haar mobiel moet zitten: “Ik heb tenminste vrienden” met andere woorden…….mama is saai.
Om te laten zien dat dit nog wel meevalt besloot ik om samen met haar ergens wat te gaan drinken. Even gezellig kletsen en lachen. Quality time.
Toen we daarna terugreden over de dijk merkte ik dat ik nagenoeg de hele ochtend niet op mijn mobiel had gekeken, en mijn dochter ook niet. Ik heb zelfs geen foto gemaakt van het uitzicht vanaf de dijken terwijl ik normaal om de paar honderd meter stop om het een en ander vast te leggen.
We hebben een moeder dochter ochtendje gehad nagenoeg zonder mobiel en het was allerminst saai.
Er is nog hoop voor ons.
Terwijl we de gekochte spullen naar binnen aan het sjouwen waren kwam mijn zoon uit school fietsen.
Toen we met zijn allen op de bank neerploften en ik aan mijn zoon vroeg hoe het was op school hoorde ik met een diepe zucht “Saai”.
Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken.
Fijne weekend allemaal.
Joyce Derksen
