Donderdagavond laat. Oja ik “moet” ook nog een stukje produceren voor morgen. Goh was me helemaal ontschoten. Of ik het te druk heb gehad? Nee joh ben je gek. Alleen maar een beetje gewerkt op onregelmatige tijden, ervoor gezorgd dat thuis alles op rolletjes liep, dochterlief geholpen met haar huiswerk en haar op weg geholpen naar brugklaskamp, zoonlief vermaakt nu zijn zus er een paar dagen niet is, me ingelezen in de materie voor een verplichte cursus voor mijn werk, enorm veel huiswerk gemaakt, een middag in een snoeiheet cursuslokaal doorgebracht en als klap op de vuurpijl ben ik ook nog vrijwillig verplicht aan het werk gezet om dingen te bespreken/regelen rondom het aanstaande schutterskoningschap van een goede vriend van me. Maar verder was het een vrij relaxt weekje.
Het was niet alleen druk, maar ook drukkend. Enorm heet voor de tijd van het jaar en we werden met weerrecords om de oren geslagen. Nog nooit zo heet op deze dag, nog nooit zo heet in deze nacht. Het doet me allemaal niet zo veel. Feit is dat ik aardig goed tegen de warmte kan, wat ik wel miste de afgelopen week waren de wolken. Ik hou van wolken. Ze fascineren me, imponeren me en ze laten me soms wegdromen. Even los van de aarde zwevend door de tijd.
Wolken geven een landschap soms net dat beetje extra. Weerspiegeld in het water, of als ze voor de zon schuiven waardoor haar stralen als een harp uitwaaieren tegen de heldere lucht erachter. De foto’s die ik hiervan maak noem ik vaak gekscherend wolkentoetjes. Ik ben dan ook blij dat de mooiewolkenmaanden er weer aan komen.
Maar niet altijd zijn wolken om blij van te worden. Soms schuiven ze in je leven als een donkere massa voor de zon en maken ze dat alles duister en oneindig lijkt.
De cursus voor mijn werk gaat over dementie. Hoe een mens langzaam maar zeker steeds meer zichzelf kwijtraakt. Hoe het begint met kleine schapenwolkjes die af en toe voor de zon schuiven. En over hoe deze ,op het oog onschuldige wolkjes, zich langzaam ontwikkelen tot stapelwolken om vervolgens de zon helemaal uit het zicht te laten verdwijnen. De zon is niet meer te zien maar dat betekent niet dat zij er niet meer is.
Ik denk weleens na over hoe het zou zijn om mijn eigen ik beetje bij beetje te verliezen. Soms heb ik van die momenten dat ik beloofd heb om iets te doen maar dat gewoon glad vergeet of dat ik me opeens iets niet meer kan herinneren. Het komt zelfs weleens voor dat ik iets in de koelkast zet dat daar helemaal niet thuishoort of dat ik aan het autorijden ben en opeens denk ”huh ben ik al hier?” en het lijkt of ik een deel van de afgelegde route niet bewust heb meegekregen.
Dan bekruipt met een angstig gevoel. Zou het zo beginnen met deze sluipende ziekte? Zou het mij ook overkomen in een verre of misschien wel nabije toekomst? Ik ben best bang dat er een moment komt dat ik er ooit toe deed maar niet meer toe doe. Dat mijn aanwezigheid niet meer als prettig maar als een last wordt ervaren (al is dat nu soms misschien ook al zo hihi) Hoe zou het voelen als herinneringen niet meer de mijne lijken te zijn, en degenen die dat wel zijn geen herinneringen meer zijn maar realiteit worden. Dat dierbaren iedere dag opnieuw als vreemden mijn leven binnen lijken te sluipen, en de dingen die bekend voor me zouden moeten zijn me angstig maken en onzeker.
Het lijkt me vreselijk om me niet meer te kunnen herinneren wat mijn ogen zagen, wat mijn oren hoorden, wat mijn handen beroerden en mijn lippen proefden, wat mijn hoofd dacht en mijn hart koesterde.
Gelukkig weet ik dat de dingen waar ik me zorgen over maak veroorzaakt worden door de drukte in mijn leven en mijn soms dromerige karakter. Niks om me zorgen over te maken.
Toch wil ik sorry zeggen. Sorry als ik niet meteen antwoord geef op een mailtje of vraag. Sorry als ik soms even wat langer na moet denken over een naam, of dat ik dingen die ik beloofd heb te doen niet doe of gedaan heb. Soms heb ik een beetje last van teveel hooi op mijn vork en het feit dat ik het iedereen naar de zin wil maken. Dat zijn de schapenwolkjes in mijn leven.
Ik leer ervan te houden en ik hoop dat de spectaculaire wolkenluchten zich gewoon veilig boven mijn leven in plaats van in mijn leven blijven afspelen.
En dan is het nu tijd voor kermis. Genieten met zijn allen. Met een lach en misschien ook wel met een traan en wie weet kunnen we tijdens deze vier dagen niet meer op namen van mensen komen en weten we de weg naar huis niet meer, of weten we echt niet meer hóe we thuis zijn gekomen. Misschien kunnen we het sleutelgat opeens niet meer vinden en parkeren we de fiets in de struiken in plaats van in het schuurtje. Het kan zelfs voorkomen dat we ons na deze vier dagen weinig tot helemaal niets meer kunnen herinneren van het hele gebeuren. Geen zorgen. Het zijn slechts de schapenwolkjes die nu eenmaal onlosmakelijk verbonden zijn met het vieren van de kermis waar dan ook in Lingewaard
De wolkentoetjes der vertier.
Leer ervan te houden.
Fijn weekend en voor wie het gaat vieren…een fijne kermis.
Joyce Derksen
