Er zijn van die dagen dat ik echt merk dat ik een dagje ouder begin te worden. En dan bedoel ik niet lichamelijk want de eerste rimpels en een grijze haren hebben al lang hun intrede gedaan. Nee ik heb het over mijn geheugen. Namen waar ik niet zo snel meer op kan komen, iets willen vertellen maar een seconde daarna al niet meer weten wat het nou precies was dat ik wilde zeggen. Soms rij ik met de auto ergens heen en als ik dan op de plaats van bestemming ben denk ik “hè, ben ik er nu al?!” en kom ik tot de conclusie dat ik van een bepaald stuk van de route niet eens helder meer weet dat ik het gereden heb. Het ging zonder dat ik me er bewust van was aan me voorbij. Herkenbaar?
Dat laatste schijnt iets te maken te hebben met ons onderbewustzijn en heeft gelukkig niks met het ouder worden te maken, want ook mijn zoon overkwam het afgelopen week. Ik had een croissantje voor de kinderen meegebracht voor tussen de middag en hij at deze smakelijk op terwijl hij gespannen naar de t.v. keek. Op een gegeven moment zei hij “Dat is gek, ik dacht dat ik nog een stuk had maar ik kan het nergens meer vinden.” Vervolgens ging hij overal naarstig op zoek naar het missende stuk, dat hij klaarblijkelijk toch gewoon lekker had opgepeuzeld.
Vaak zijn we bezig met het één terwijl we met de gedachten bij het ander zijn. Zo raakte zuslief van de week haar portemonnee kwijt met alle pasjes en haar rijbewijs erin omdat ze deze na het tanken in Gendt per ongeluk op het dak van haar auto liet liggen en hij tijdens het wegrijden waarschijnlijk ergens eraf is gegleden. Ook een gevalletje: met de gedachten er niet bij zijn?
Het kan iedereen dus overkomen. Ik zie het om me heen ook vaak gebeuren. Ouders die met elkaar staan te praten of op hun mobiele telefoon bezig zijn en de vragen van hun kind met ja dan nee beantwoorden terwijl ze eigenlijk maar met een half oor luisteren naar wat het kind echt te zeggen heeft.
Mensen die overal en nergens selfies menen te moeten maken om te laten zien dat ze ergens al dan niet met iemand zijn maar er juist daardoor niet echt helemaal (bij) zijn. Raadsleden die verslagen tijdens vergaderingen via Twitter de wereld in sturen en tijdens het typen van de berichten dus niet echt met de gedachten bij de bewuste vergadering zijn.
Over ruim een week zal de Giro door Lingewaard razen. Evenementen worden op touw gezet. Mensen komen samen om de renners de dijken en kernen te zien passeren. Roze linten hangen langs de route en mondjes maat duikt de kleur roze her en der op, Het oogt allemaal nog een beetje karig. Om een blijvende herinnering bij de renners en de miljoenen kijkers achter te laten zal onze gemeente zich nog meer moeten profileren, groter uit moeten pakken. De renners zullen met één keer knipperen van de ogen voorbij zijn. Al wie even niet oplet, staat te praten met een ander, poogt een selfie te maken, of op dat moment bezig is een bericht de wereld in te insturen, zal het moment missen. De renners zullen zich na de etappe waarschijnlijk niet eens herinneren welke weg ze precies hebben afgelegd. Laten we als toeschouwers nu zorgen dat we wel een blijvende herinnering overhouden aan deze, toch wel bijzondere, gebeurtenis voor onze gemeente.
Tevens is het die dag Moederdag, een dag om bewust te genieten van onze moeders, of samen mooie herinneringen op te halen aan alle moeders die helaas niet meer onder ons zijn. Ik moet werken die ochtend dus geen ontbijt op bed voor mij. Het croissantje hou ik dan wel tegoed.
En daarmee kom ik weer terug bij het begin van deze column. De portemonnee van mijn zus is nog steeds niet teruggevonden en ook het laatste stuk van het croissantje is niet meer boven water gekomen.
Gelukkig heb ik een zoon die over de nodige dosis humor bezit want na het zoeken plofte hij op de bank neer en zei: “hij is niet van het bord, onder de tafel of naast de bank gevallen, dan denk ik dat hij toch in mijn mond is gevallen.”
Heerlijk die humor. Ik hoop dat ik me dit soort uitspraken van mijn kids nog lang mag blijven herinneren. Dat ze nooit zomaar aan me voorbijgaan. Want het zou toch zonde zijn als ik later, als ik echt oud ben, tot de conclusie zou komen dat de helft van mijn leven om is gevlogen zonder dat ik de weg die ik aflegde bewust heb beleefd.
Wat ik wil zeggen is: leef bewust. Kijk goed om je heen. Probeer niet met een half oor maar met de volle aandacht naar de ander te luisteren. En het allerbelangrijkste. Geniet en probeer te lachen om de dingen die niet helemaal gaan zoals je zou willen.
Fijn weekend allemaal
Joyce Derksen.
