Ik zit al een uur naar een wit scherm te turen. Tijd om een column te fabriceren maar de ervaring leert dat, wanneer ik er echt voor ga zitten, de woorden maar niet lijken te komen. Een uur is best lang, zeker als de frustratie de overhand lijkt te gaan krijgen. Ik voel al een beetje pijn in mijn nek opkomen. De welbekende tabletnek? Het zou best kunnen al zou het in mijn geval dan laptopnek moeten heten.
Het zijn van die dingen die de moderne tijd met zich meebrengt. Jaren geleden werd de term muisarm geïntroduceerd. Ook wel bekend als RSI (Repetitive Strain Injury) een blessure als gevolg van het herhaaldelijk uitvoeren van dezelfde beweging. Omdat dit meestal de pols betrof als gevolg van te lang achter elkaar met een muis over de mousepad te bewegen het klikken hierop, noemde men het kortweg “muisarm” maar RSI kan dus ook op andere plaatsen in je lichaam voorkomen als gevolg van veel en te vaak dezelfde bewegingen maken (ik zal maar niet zeggen wat er hierbij nog meer in mijn gedachten opkomt) Voor een muisarm ben ik niet bang. Soms wel voor een muisoor omdat tijdens mijn werk sommige mensen nu eenmaal vaak in herhaling vallen met de dingen die ze zeggen of vragen. Maar gelukkig kan hetgeen het ene oor ingaat er via het andere oor ook weer heel gemakkelijk uit.
Naast een muisarm hebben we ook een voetbalknie, tennisarm en golfelleboog. Allen vernoemd naar een bepaalde tak van sport. Blessures die blijkbaar vaak optreden als gevolg van het sporten. Het lijkt dus een luxeprobleempje te zijn, maar ook vroeger kende men dit soort blessures, meestal als gevolg van het veelvuldig uitwringen van doeken en dweilen of het voornamelijk werken op de knieën. Maar schrobknie, of wringarm klinken natuurlijk niet zo duur dus werd het vaak kortweg afgedaan als slijtage.
Tegenwoordig hebben we dus de tabletnek. We zitten of lopen met zijn allen te vaak voorover gebogen al turend op de tablet, iPad of mobiele telefoon. Ik maak me er ook schuldig aan ik geef toe, maar ik ben blijkbaar niet de enige. Tijdens raadsvergaderingen en tal van andere soorten bijeenkomsten in Lingewaard waarbij politieke kopstukken aanwezig zijn, zie ik met mijn eigen laptopnek dat er bijna van minuut tot minuut verslag wordt gedaan van alles wat er een aantal kilometers verderop wordt gezegd of gedaan. Ongezouten meningen of lovende woorden. Soms kan ik het niet laten om een reactie te plaatsen, maar meestal laat ik de berichten aan me voorbijglijden. Het ene oog in en het andere uit zeg maar. Het lijkt erop alsof sommige mensen aldaar moeite hebben om recht vooruit te kijken. Het kan haast niet anders dan dat men tijdens dergelijke bijeenkomsten het merendeel van de tijd met gebogen hoofd zit om al wat hen dwarszit of wat hen bekoort met de rest van de wereld te delen.
Uiteraard is het helemaal niet zo’n slechte ontwikkeling, de politiek die zo nu en dan eens intensief haar hoofd buigt over- of voor bepaalde zaken, al kost ons dat in het eerste geval wel onnodig veel geld omdat deze vorm van het hoofd buigen heel (lees: te) veel ambtelijke uren blijkt te kosten.
Last van onze nek kunnen we natuurlijk allemaal wel eens hebben. Dat hoeft dan ook niet perse te komen van het turen naar een scherm. Misschien komt het wel omdat we de ander teveel met de nek aankijken, of juist omdat we onze nek uitsteken voor iemand. Misschien ligt de oorzaak wel bij het feit dat we soms teveel uit onze nek kletsen. Om over “over de nek gaan” maar niet te spreken. Kortom er kunnen meerdere oorzaken zijn waardoor we tot aan onze nek in de problemen zitten.
En nu ik me over nek- en andere perikelen heb gebogen kom ik tot de ontdekking dat mijn oorspronkelijke witte scherm inmiddels behoorlijk zwart ziet van de letters en besef ik dat ik weer een stukje in elkaar heb geknutseld. Ik voel geen hijgende adem van een deadline meer in mijn nek, en ik kan er weer een weekje tegenaan. Ik zal proberen deze week met opgeheven hoofd tegemoet te gaan, hopende dat meer mensen mijn goede voorbeeld gaan volgen zodat we elkaar weer eens wat vaker recht en diep in de zullen ogen gaan kijken. Dat kan namelijk heel inspirerend werken en mooie bijkomstigheid is dat het in iedere geval het krijgen van een tabletnek voorkomt
Over al die andere blessures hebben we het dan maar even niet. (dikke knipoog)
Dus….geniet van het weekend allemaal !!
Joyce Derksen.
