Het nieuwe jaar is inmiddels al weer eventjes op weg, de Kerstspullen zijn weer opgeruimd en het normale leventje is voor de meesten van ons weer op gang gekomen. We hebben elkaar allemaal het beste toegewenst voor 2016 en terwijl ik al een reprimande van iemand kreeg dat mijn kerstboom Driekoningen niet heeft mogen halen (terwijl dat van oudsher eigenlijk wel zo hoort) en omdat ik iemand nog het beste toewenste na die zesde januari had onze gemeente gemeend om zich ook maar eens los te schudden van deze traditie middels het plannen van haar nieuwjaarsreceptie ná die magische zesde januari.
Dit is doorgaans niet het soort bijeenkomsten dat mij trekt. Ik zoek ze dan ook zelden vrijwillig op maar omdat alle inwoners van Lingewaard van harte werden uitgenodigd en, niet geheel onbelangrijk, omdat de receptie plaatsvond op een steenworp afstand van mijn huis, besloot ik de stoute schoenen maar eens een keer aan te trekken om met eigen ogen te gaan bekijken wat zo’n receptie nu precies behelst. Vooraf heb ik me voor de zekerheid nog maar even laten informeren door een ervaringsdeskundige over wat de dresscode voor zo’n avond eigenlijk is en wat voor een soort “volk” er zoal op dit soort gelegenheden afkomt. Het antwoord op mijn eerste vraag kon me wel bekoren: Casual, gewoon waar je je lekker in voelt. De reden waarom de kleding er niet toe deed en meteen antwoord op mijn tweede vraag: omdat het meestal zo druk is dat eigenlijk niemand let op wat je aan hebt. Druk met voornamelijk ondernemers, carnavalsverenigingen en mensen uit de politiek, zo werd mij ook nog verteld.
Na even twijfelen vertrok ik die avond in mijn strijdtenue (een broek met legerprint gecombineerd met stemmig zwart) richting Het Ontmoetingscentrum. Het was inderdaad vreselijk druk. De rij om binnen te komen strekte zich al uit tot op straat. En inderdaad, vooral de carnavalsverenigingen waren ruim en zeer duidelijk vertegenwoordigd waardoor de fazantenveren me her en der om de oren sloegen. Het beloofde een enerverend avontuur te worden. Nadat ik onze burgermoeder (die overigens in stemmig rood gekleed was, dat valt natuurlijk wel op in de meute), de kinderburgemeester en het college incl. partners de hand had geschud, wurmde ik me samen met mijn medestander, onze vrouwelijke dorpscontactpersoon, een weg door de menigte op zoek naar een bakje troost met een heerlijke slagroomsoes die hopelijk niet van de schaal kwam waarvan de soesjes de vloer al van dichtbij hadden mogen bekijken.
Tijdens de koffie poogde ik het aanwezige publiek eens goed in me op te nemen. Ik moest helaas (net als de columnist van het Gemeentenieuws, Sjaak Veldkamp) concluderen dat er weinig vertegenwoordiging was vanuit het “gewone volk”. De burgers. De niet-ondernemers en niet-politieke kopstukken. De mensen die zonder agenda naar zo’n avond komen. Zij die niet komen om te netwerken of omdat aanwezigheid nu eenmaal van hen verwacht wordt vanwege hun functie. Ik miste de buurman van een paar huizen verderop zeg maar. Vorig jaar was het motto van de nieuwjaarstoespraak: “beter een goede buur dan een verre vriend”. Op deze avond miste ik de goede buur en zag ik voornamelijk de verre vrienden.
Toch heb ik me als vreemde eend in de bijt tussen al die veren en mensen van allerlei pluimage uiteindelijk best vermaakt en heb ik weer ouderwets gelachen. Zelfs de ietwat zure wijn kon mijn humeur niet verpesten. Ik heb mensen de hand geschud met wie ik tot dan toe alleen nog maar via de mail of het wereldwijde web contact had gehad
Ik heb er een aantal goede buren, die voorheen nog verre vrienden leken, bij gekregen en als klap op de vuurpijl werd ik blij verrast door onze burgemeester die mijn nederig persoontje nog even vernoemde in haar nieuwjaarstoespraak, en nog wel met de goede ACHTERnaam deze keer. Even voelde ik me heel VOORnaam, heel even maar. Want uiteindelijk was ik daar niet om te netwerken, niet op persoonlijke uitnodiging, niet als lid van een vereniging of organisatie maar gewoon als mezelf.
Een burger in strijdtenue, die zich vrijwillig begaf op een strijdtoneel dat eigenlijk nooit de hare was maar welke uiteindelijk zeer leerzaam , vermakelijk en ronduit enerverend bleek. Zelfs na die magische zesde januari.
Bedankt allemaal.
Fijn weekend
Joyce Derksen
