Juli 2015
Een bericht verscheen op facebook. “Is er iemand die me zou willen helpen met het corrigeren en aanpassen van de tekst voor mijn boek?”
Het bericht kwam van ene Tanja Borggreve-Geurtz. Iemand die ik me nog vaag herinnerde uit mijn jeugd. Ze woonde in Doornenburg en zat er ook op school. Ze had een oudere broer Marco, die ik me ook nog wel voor de geest kon halen. Ik wist wel het een en ander van wat haar overkomen was en vermoedde ook dat het verhaal dat zij geschreven had daar vast mee te maken zou hebben.
Het leek me best een uitdaging om haar te helpen met de tekst dus reageerde ik (net als veel anderen) op haar verzoek.
Ik raakte verder met haar in contact via facebook. Inmiddels had zij al iemand gevonden met wie ze het boek verder vorm zou gaan geven. Een schrijfster, Maria Genova. Prima dacht ik, bij zoiets kun je beter de beste van de beste in de arm nemen. Dat gedeelte was onder de pannen maar toen volgde daar een ander verzoek. “Zou jij een foto willen maken voor de cover van mijn boek?” Ik dacht nog bij mezelf: Ik? Een amateurtje uit Doornenburg, iemand die alleen maar een beetje met haar camera en mobiel door de natuur huppelt en er af en toe een plaatje van maakt?!
De reden waarom ze mij vroeg raakte mij. “Jouw foto’s zijn zoooo mooi, ik bekijk ze vol bewondering.” De twijfel sloeg om in vastberadenheid. Dit ga ik doen. Niet voor geld, niet voor de eer maar gewoon om een bijzonder iemand blij te maken. Het moest een foto van de kapel in Hulhuizen worden omdat daar zoveel herinneringen liggen en Tanja er zelf ook vaak kwam om daar even stil te zijn. Een plekje waar je mag zijn wie je bent met al je gevoelens, vragen, angsten en verdriet.
Op een koude herfstmiddag besloot ik eerst maar eens even te gaan kijken bij de kapel. Zo vaak was ik er al langsgefietst en gereden maar nog nooit was ik er binnen geweest. Op de één of andere manier hing er voor mijn gevoel altijd iets onheilspellends omheen. Een gevoel dat ik nooit kon verklaren. Zo ervaarde ik het gewoon.
De lucht betrok een beetje. Ik stapte de kapel binnen en keek er rond. Nam alles in me op. Het licht dat door de ramen viel. De kaarsjes die er brandden en de serene muziek die er klonk. Niks onheilspellends aan en toch voelde het onwennig. Ik dacht aan de woorden van Tanja “Het is zo’n mooi plekje, ik vind daar mijn rust ondanks dat Marco daar zijn leven heeft verlaten.” Ik kon het me wel voorstellen. Vooral toen er toch nog wat zonnestralen door de hoge ramen naar binnen schenen.
Ik liep weer naar buiten en stak de straat over. De camera had ik niet bij me, ik ging immers de boel eerst verkennen. Toen ik op een afstand stond te kijken pakten er zich wat donkere wolken samen, tegelijkertijd weerspiegelde de natuur in de glazen deuren. Ik kon het toch niet laten en maakte een paar foto’s met mijn mobiel. Daarna fietste ik naar huis om Tanja te laten weten dat ik de kapel had bekeken, en stuurde daarbij een foto door. “Ik moet nog een keer terug als de zon schijnt.” schreef ik.
Tanja antwoorde me met hoe supermooi ze deze foto al vond. Het bleef bij dit ene bezoek aan de kapel. Ze stuurde de foto door wachtend op goedkeuring van de uitgever. De achtergrond werd wat aangepast en zo geschiedde het dat deze vluchtig gemaakte kapelfoto op de cover van haar boek belandde. Wat een eer.
Mei 2016
Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zo ver. De officiële presentatie van het boek met de titel “Als afscheid pijn doet.” Geschreven door Maria Genova en Tanja Borggreve. Had ik de dag dat ik de foto maakte geweten wat ik nu weet na het lezen van het boek dan had ik het waarschijnlijk niet droog gehouden.
Woensdagmorgen begon ik te lezen en ik kon niet meer stoppen. Ik werd steeds dieper het verhaal in getrokken. Herkenning, verbazing, afgrijzen, bewondering en respect volgden elkaar in rap tempo op. Mijn dochter begreep niet waarom er tranen over mijn wangen rolde terwijl ik zat te lezen.
Die middag schreef ik dit aan Tanja
Er was toe nu toe nog nooit een boek waarvan de inhoud me raakte tot diep in mijn ziel en me tot tranen roerde. Vandaag heb ik dit boek in één ruk uitgelezen, en heb daarna gehuild als een klein kind. Tanja Borggreve Geurtz wat ben jij een bijzonder mooi mens. Dank je wel dat ik je mag leren kennen. Dank je wel dat je mij ooit vroeg om een foto te maken voor je prachtige boek, want daardoor ben ik weer een stukje dichter bij de essentie van het leven gekomen. Liefde. Live life to the fullest. #Respect.
We moeten leren om verder te kijken dan alleen naar de buitenkant van mensen. Proberen te lezen wat de ander bezighoudt, wat hen beweegt. Want nog teveel mensen leven hun leven met een masker op.
Ze zeggen weleens dat je een boek nooit moet beoordelen op de cover, maar heel stiekem ben ik best wel een beetje trots op de omslag van dit boek.
Fijn weekend allemaal en lezen dit boek. Het is adembenemend.
Joyce Derksen
