“Gefeliciteerd! U bent één van de winnaars van de wedstrijd “Columns Thomas Verbogt”. Uw column zal volgende week in de krant worden geplaatst.” Dit bericht van “De Gelderlander” mocht ik vorige week in mijn mailbox ontvangen. Ik was alweer bijna vergeten dat ik iets had ingestuurd. Een hele eer dus om te lezen dat er meer dan honderd lezers een column inzonden en de jury die van mij goed genoeg heeft bevonden om de plaats van de veel geprezen Thomas Verbogt voor een keer in te nemen. Laatstgenoemde heeft een weekje vrijaf gekregen omdat hij al 25 jaar iedere dag een stukje produceert voor “De Gelderlander”. Het stond hoog op mijn wensenlijst om een keer iets van mijn hand in een echte krant te zien verschijnen en nu gaat het dan eindelijk gebeuren.
Vastgeplakt aan de mededeling dat ik had gewonnen zat ook een uitnodiging om aanwezig te zijn op de speciale feestavond voor Thomas. “U wordt verwacht tussen 19.00u en 19.30u op de Waalkade in Nijmegen, ter hoogte van het Holland Casino, bij de aanlegsteiger Viking, op schip de Byland”
Oei dat was wel even slikken. Ik heb het namelijk niet zo op varen. Dat klinkt raar omdat we in Lingewaard min of meer omarmd worden door water. Als we ergens willen komen zullen we zo af en toe dat water dus over moeten. De Veerpont Doornenburg-Pannerden gaat me over het algemeen nog wel goed af. Minder wordt het al als ik met het fietspontje richting Millingen a/d Rijn moet en er net een groot schip is gepasseerd. Dat varen over de golven zo midden op de rivier is echt niks voor mij. Ik krijg dan nog net geen waterlanders maar het scheelt soms niet veel. Ooit heb ik me gewaagd aan de overtocht naar Engeland via de veerboot en ben daar de bioscoop maar ingedoken voor de nodige afleiding. Dat was overdag en was nog te doen maar zou de overtocht in het donker zijn geweest dan had ik het zeker weten niet gedaan. En door een tunnel onder het water door? Daar ga ik al helemaal nooit aan beginnen.
Ik zit me bedenken of het misschien iets met vroeger te maken heeft. Is er ooit iets gebeurd met water, of op het water waardoor ik het er nu helemaal niet meer op heb maar ik kan me niets bedenken. Toen ik jong was ging ik met mooi weer altijd met mijn ouders naar een strandje aan de Waal. Daar werd gezwommen en met een rubberboot tussen de kribben geroeid en heel af en toe was er iemand met een motorbootje en dan gingen we een eindje varen maar in mijn herinnering vond ik dat altijd prachtig. Ook nu kan ik best van water genieten maar dan op een andere manier. Door de lens van mijn camera. Vanaf de kant.
Vroeger was ik onbevangen. Misschien denk ik nu wel teveel na over wat er allemaal mis kan gaan. De angst om te zinken, te verdrinken. De gedachte vast te zitten in een ruimte op een schip om er vervolgens niet meer uit te kunnen komen mocht het onverhoopt misgaan. Of deze angst nu gegrond is of niet ik voel me dus nooit echt op mijn gemak op het water.
Laten we wel zijn, de kans dat ik thuis in de badkuip verdrink omdat ik heel vaak in slaap val tijdens het badderen, is vast vele malen groter dan dat er iets gebeurt wanneer ik me echt op het water bevind maar dat terzijde.
Deze keer ben ik ieder geval helemaal vrijwillig in het diepe gedoken door een column naar de krant te sturen. Vooralsnog heeft dit goed uitgepakt en daar moet dan ook zeker op ver….eh…. gedronken worden vind ik.
Dus vol goede moed ga ik de boot in, me niet druk makend over het feit dat deze zich in het donker midden op een golvende rivier gaat begeven. Niet denkend aan het feit dat ik er pas weer vanaf kan wanneer we weer veilig aan wal liggen aan het einde van de avond. Al was ik sowieso niet van plan het schip voortijdig te verlaten, mits het zinkende is natuurlijk, maar daar ga ik niet van uit.
Ik zeg maar zo….. “Wie schrijft…….. die blijft.” Toch?
Fijn weekend allemaal.
