Afgelopen zaterdag was het na lang wachten eindelijk weer zover. Het nieuwe seizoen van “Wie is de mol” ging weer van start. Niet alleen ben ik benieuwd naar wat er allemaal weer gaat gebeuren dit seizoen, ook kijk ik uit naar de mooie plaatsen van waaruit de deelnemers deze keer weer mogen gaan graven naar de ware identiteit van De mol. Dit keer startte het seizoen vanuit meerdere landen tegelijk. Toen ik samen met mijn zoon een koppel op zoek zag gaan naar aanwijzingen op Het Rode plein in Moskou verzuchtte ik dat dat toch ook wel een plaats is die ik graag nog eens zou willen zien. Mijn zoon keek opzij en zei op een belerende toon “Hoe bedoel je? Je ziet het nu toch?!” Daar had hij natuurlijk gelijk in. De allermooiste plekjes op de wereld, we kunnen ze allemaal online opzoeken. We kunnen er filmpjes en foto’s van bekijken en als je wilt kun je een virtual reality bril opzetten zodat het lijkt of er daadwerkelijk bent. Maar wat mij betreft gaat er niks boven het met eigen ogen zien, of beter gezegd het zelf te beleven.
Nu het beter gaat met de economie gaan mensen weer meer op vakantie. En niet alleen naar het buitenland. Ook in ons land bloeit het toerisme weer volop. Niet de kust maar de Veluwe, onze achtertuin, is het meest bezochte toeristische gebied van het afgelopen jaar gebleken. Mensen willen de beelden die her en der voorbijkomen nu eenmaal ook eens met eigen ogen zien.
Zo was het hoge water van de afgelopen tijd ook een ware trekpleister. Want het is natuurlijk fantastisch om de beelden in verschillende tv programma’s en op foto’s voorbij te zien komen maar niets is mooier dan zelf nog net niet met je voeten in het wassende water te staan en te kijken hoe dieren die je normaal niet zo snel ziet, zoals bevers, voorbij komen zwemmen. Om te zien hoe de Nevengeul in Nijmegen al het water verwerkt. Om de rivieren buiten hun oevers te zien treden.
In Lingewaard hebben we het geluk omringd te zijn door water. Het levert doorgaans al prachtige plaatjes op maar nog mooier is het als de rivieren ons nog steviger in hun armen sluiten. Het was druk op de dijken de afgelopen tijd. Er werd veel gefotografeerd en er kwamen filmploegen deze kant uit om het fenomeen vast te leggen.
Het water heeft ons de afgelopen tijd flink bezig gehouden en niet alleen het water in de rivieren. Ook de perikelen rondom de precariobelasting en waterbedrijf Vitens plus een gevalletje valse verklaringen van een arts en de rol van onze ambtenaren hierin waarbij bij sommigen het water inmiddels ook tot aan de lippen moet staan. Dijken die figuurlijk op punt van doorbreken staan. Gelukkig hoeven we hier letterlijk niet voor te vrezen. Het rivierwater is zich inmiddels ook alweer aan het terugtrekken. Terwijl de rust in de natuur weldra zal wederkeren zal dit in de politiek waarschijnlijk nog lang niet het geval zijn. De verkiezingen staan immers voor de deur.
Morgen weer een nieuwe aflevering van “Wie is de mol”. Eens kijken welke plaatsen ik nog meer op mijn: “Dat wil ik ooit nog eens met eigen ogen zien” lijstje kan bijschrijven. En ik ben benieuwd of ik misschien ook al een idee krijg over wie van de kandidaten De Mol kan zijn.
In onze omgeving was het de afgelopen weken in ieder geval een stuk minder moeilijk om de mollen te vinden. Ze kwamen immers vanzelf bovendrijven.
En dan heb ik het niet alleen over de dieren.
Fijne weekend allemaal
