“Mam! Uit welke eeuw kom jij!” Deze opmerking maakt mijn dochter zo nu en dan tegen me als ik iets vraag, of iets wil weten waarvan zij vindt dat het een domme vraag is.
Zo ook vanmorgen toen ik haar vroeg of het Playstore icoontje op mijn smartphone vernieuwd was. Met een zucht zei ze dat dit al heel lang zo was, en daarna volgde de “vraag van de eeuw”. Ik zei wijselijk even niks maar toen ze weer op haar telefoon bezig ging zei ik “De twintigste.” Ze keek me even vragend aan. “De twintigste eeuw” zei ik “ik kom uit de twintigste eeuw.” Terwijl zij, weinig onder de indruk, weer verder ging met haar éénentwintigste eeuwbezigheid dwaalden mijn gedachten af naar vroeger. De twintigste eeuw. De tijd waarin ik opgroeide.
Toen de Twix nog Raider heette en Lays chips nog Smiths chips was. Toen we nog cassettebandjes en Lp’s draaiden.
De tijd waarin er op school nog met krijtjes op een schoolbord geschreven werd, werkstukken nog met de hand geschreven werden behalve als het echt belangrijk was, dan typte je het uit maar maakte je een tikfout dan moest het blad eruit en kon je opnieuw beginnen. Wat een uitkomst was het toen de Tipp-Ex op de markt kwam. De acht groepen van nu waren toen nog gewoon zes klassen en de kleuterschool. Leerkrachten werden netjes bij de achternaam genoemd, van een continurooster had men nog nooit gehoord (al leven ze wat dat betreft in Doornenburg ook nog in de vorige eeuw) en het rapport bestond gewoon uit keiharde cijfers. Na schooltijd speelden we bij mooi weer buiten en bij slecht weer gingen we binnen knutselen, kleien of noem maar op.
Veel vrouwen werkten nog niet buitenshuis. Per gezin was er doorgaans maar één auto en die werd over het algemeen bestuurd door de man gewoonweg omdat de vrouw heel vaak geen rijbewijs had. Ging je met de bus dan reisde je met een strippenkaart en voor de trein kocht je aan het loket een kaartje (met guldens) welke onderweg door de conducteur werd geknipt.
Als je van huis was en iemand moest bellen zocht je een telefooncel op, je gooide geld erin en vervolgens kon je een telefoontje plegen. In het buitenland vroeg je vaak om een collect call waarbij degene naar wie je belde de kosten diende te accepteren waarna de verbinding tot stand kon komen. Telefoonnummers (toen nog bestaande uit maar 8 cijfers) en adresgegevens van bijna iedereen waren te vinden in een telefoonboek en/of postcode boek dat eens per jaar werd uitgegeven. Thuis bellen ging nog via een telefoon met draaischijf en de hoorn zat met een snoer vast aan de telefoon zelf dus je kon maar een klein stukje van het apparaat weglopen tijdens het bellen.
Televisie kijken deed je voornamelijk in de avond overdag of bij storing was er een testbeeld te zien. Het aantal zenders was beperkt want de commerciële zenders waren er nog niet. De ontvangst ging via een antenne op de dak van je huis.
Op zondag waren nagenoeg alle winkels gesloten ging men in de ochtend nog trouw naar de kerk en in de middag werd het regionale maar vooral ook het landelijke voetbal fanatiek gevolgd. Alle wedstrijden werden toen nog tegelijkertijd gespeeld. Zondagmiddag om 14.30u.
En dan onze gemeente Lingewaard, deze bestond nog niet. Doornenburg ,Haalderen en Ressen hoorden bij de gemeente Bemmel en Angeren bij Huissen. Gendt vormden haar eigen gemeente.
En nog zoveel meer dingen zijn er veranderd in de loop der jaren. In zowel goede als slechte zin. Maar we wisten niet beter toen en leefden ons leven zoals we dat nu ook doen.
Dus ja, ik kom uit de vorige eeuw en ben er trots op.
“Mam ik ga naar school ,mijn rapport ophalen” Dochterlief brengt me weer terug in het hier en nu. Het rapport ophalen. Ja vandaag begint de vakantie in onze regio. Even gas terug nemen en tijd maken voor elkaar.
De komende weken dus geen hersenspinsels van mij op deze site. Ik schakel ook even over op het testbeeld. We gaan vakantie vieren, en het toeval wil dat we ons dit jaar gaan onderdompelen in het leven van nog langer geleden. Een aantal eeuwen geleden om precies te zijn. Op verzoek van dochterlief gaan we de stad Rome ontdekken en kijken hoe het er leven destijds eruit zag.
We kunnen nu eenmaal niet echt terug naar vroeger hoe graag we het ook zouden willen. Wel kunnen we van vroeger leren, de tijd koesteren en nieuwe mooie herinneringen maken waar onze kinderen dan weer met glimlach op terug kunnen kijken.
Want doorgegeven herinneringen zijn voor eeuwig.
Fijne vakantie allemaal.
