Ondanks de bewolkte dag van gisteren en een enkel spatje regen is er nog niks van te merken, maar de herfst is inmiddels toch al in volle gang. De natuur begint langzaam te verkleuren, de bladeren vallen, en mijn jaarlijkse snotterweek is ook alweer bijna achter de rug. In tegenstelling tot mijn natte ogen en natte neus zie ik om me heen hoe alles nog steeds erg droog is. Niet alleen de humor maar vooral de bodem. De gewassen en de dieren kunnen wel wat nattigheid gebruiken.
Toen ik afgelopen week een bezoekje bracht aan de Klompenwaard leek het op sommige plaatsten wel een soort van rode planeet. De natuurlijke waterbronnen waren bijna opgedroogd, de watervogels stonden een beetje verloren langs de smalle strookjes water te staren in het niets en ook het grote vee moest het schaarse water dat er was noodgedwongen met elkaar delen. De Rode Geuzen zochten de nevengeul op, daar waar nog redelijk wat water te vinden was. Ik observeerde hen van een afstandje en deed wijselijk nog een paar stappen terug toen een stier driftig met zijn hoeven begon te schrapen en dreigend mijn kant op keek. In een mum van tijd was het beest niet meer te zien omdat zijn actie het nodige stof deed opwaaien.
Niet alleen het landschap maar ook de stuivende droge grond deed me denken aan een ander item dat in de media ook het nodige stof deed opwaaien. De op handen zijnde reis naar de rode planeet Mars.
Nu er inmiddels miljarden zijn uitgegeven aan onderzoek, om bewijs van water en dus de mogelijk van leven op Mars te vinden, is men voornemens om wederom een enorm bedrag te gaan steken in het stationeren van een niet aanzienlijk aantal mensen op desbetreffende planeet. Mensen die zich daar vrijwillig naar toe laten brengen wetende dat ze nooit meer zullen terugkeren naar onze aardbol. Een groep “uitverkorenen” die mag gaan proberen om aldaar een bestaan op te bouwen. Een enkeltje Mars moet 200.0000 Dollar gaan kosten. Dat onthulde eigenaar van het bedrijf en miljardair Elon Musk. In de raket die Musk wil gaan bouwen passen honderd passagiers en de eerste vlucht staat gepland voor 2022. Over 46 tot 106 jaar moet het populatiedoel van één miljoen inwoners op de rode planeet zijn bereikt.
Bizar. Nu gebleken is dat de mensheid er een grote puinhoop van heeft weten te maken op onze eigen mooie planeet, gaat men het elders gewoon opnieuw “proberen”. Het hele gebeuren zal nog heel wat voeten in de spreekwoordelijke aarde gaan hebben en het geeft ons genoeg stof tot nadenken.
Kijk als het dan toch mocht gaan gebeuren, de mensheid die Mars over gaat nemen dan zou ik zeggen, ik heb mijn lijstje van personen die ik het liefst zou zien vertrekken om nooit meer terug te keren al klaarliggen. Wie erop staan hou ik lekker voor mezelf maar ik zeg je dat de wereld sowieso een stuk beter af zou zijn zonder alle haatdragende, onrustzaaiende, egoïstische en onverschillige mensen.
Een wijze cliënte van me zei ooit hoofdschuddend, nadat ze naar een programma had zitten kijken over de mogelijkheid van leven op Mars, “Leven op Mars, leven op Mars, laten we eerst maar eens zorgen dat er leven op aarde is” En zo is het maar net.
Laten we liever onze energie en geld steken in het behoudt en het redden van alle schatten die onze eigen planeet rijk is, in het stoppen van mensen die er een puinhoop van maken, die anderen het leven op deze aarde niet gunnen, zij die macht misbruiken en het gebruik van geweld denken te kunnen rechtvaardigen.
Laten we ons richten op het oplossen van de hongersnood, de droogte en schaarste op onze planeet in plaats van weg te kijken of erger nog alles de rug roe te keren. Er is nog zoveel werk te verrichten om ervoor te zorgen dat er leven op aarde is.
Voorwaarts MARS.
Een fijn en, voor wie het nodig heeft, nat weekend gewenst
Joyce Derksen
