Column Joyce Derksen
Het is woensdagavond. Nietsvermoedend hangen we onderuit op de bank. Goede tijden slechte tijden staat. Zoonlief is druk op zijn telefoon en ook degene die om 20u steevast afstemt op GTST is bezig op zijn mobiel. “Toestanden op Schiphol” meldt hij. Ik schrik en druk uit automatisme op de teletekstknop. Geen service. Oja vergeten. Teletekst is niet meer op de commerciële zenders. Ik pak mijn mobiel en zoek het op. “Een vermoedelijke kaping” lees ik hardop voor.
Zoonlief kijk ook op van zijn telefoon. “Wat is een kaping?” vraagt hij. Terwijl ik hem uitleg wat dit precies inhoudt, wordt er op RTL4 een extra nieuwsuitzending de huiskamers ingeslingerd. Echt wijzer worden we er niet van. Niks is zeker, alles is onduidelijk, de verslaggever ter plaatste kan ons ook weinig concreets melden. Goede tijden wordt hervat en zoonlief gaat weer ongestoord verder met zijn spelletje.
Ik zoek nog even naar info op mijn mobiel terwijl mijn gedachten afdwalen naar oktober 2001. Het zou een onbezorgde vakantie worden naar Kenia. Een Safari waar ik al zo lang van droomde. Vanaf de luchthaven van Brussel zouden we vertrekken richting Mombassa. Mobieltjes hadden we al wel maar deze waren alleen geschikt om mee te bellen en berichten te versturen via sms. Daar waar je nog drie keer op de “1”moest drukken om een c te krijgen. De telefoon ging dus alleen mee voor noodgevallen. Terwijl we zaten te wachten tot onze vluchtinformatie op de borden zou verschijnen bekroop me een onheilspellend gevoel. Het duurde wel erg lang, het had er al lang op moeten staan toch? Mijn bange vermoeden werd werkelijkheid. “De vlucht naar Mombassa is gecanceld” Klonk er door de luidsprekers. Alle passagiers werden vervolgens verzameld en een medewerker van de luchthaven kwam ons vertellen dat als gevolg van de aanslag een maand eerder in Verenigde Staten 9/11, de maatschappij waarmee we zouden vliegen failliet was gegaan. Dit was al bij meerdere vliegmaatschappijen gebeurd, dus vreemd was het niet. Wel heel vervelend. Hoe nu verder was niet duidelijk. Als troost kregen we een tegoedbon voor koffie en “chocoladekuukske” alias chocoladecroissantje en daar zaten we dan met onze koffers. Niet wetende hoe of wat nu verder. Geen internet op je mobiel waar je alles op kon zoeken. Dan duurt wachten lang. Heel lang.
Na een paar uur kregen we te horen dat we naar München zouden vliegen. Slim want dan waren we immers “vertrokken” en konden we dus geen aanspraak meer maken op de “meer dan zoveel uur vertrekvertragingsvergoeding”. In München was het van hetzelfde laken een pak, wachten met al onze bagage zonder informatie, zonder internet. Uiteindelijk werd er een maatschappijloos toestel ingezet en konden we op weg naar Kenia. Terwijl we zaten te wachten bij de juiste gate liepen er ook een paar mannen in lange gewaden rond die duidelijk met onze vlucht mee moesten. Met de aanslag van een maand geleden nog vers in het geheugen brak het zweet me uit. Het zal toch niet?!
Uiteindelijk zijn we met zijn allen ruim 24 uur later dan gepland veilig aangekomen in Mombassa. Gevolg was wel dat we daardoor ook pas een dag later dan gepland weer terug konden vliegen. Het toestel moest nog geregeld worden. We hebben de mobiel dus wel degelijk moeten gebruiken om met het thuisfront te regelen dat ze ons een dag later op Schiphol op kwamen halen. Kosten voor een paar minuten bellen naar Nederland bedroegen meer dan dertig gulden. De vakantie in Kenia was de meest mooie die ik ooit heb gehad maar wat was ik blij toen ik weer voet op Nederlandse bodem zette. Altijd wat te beleven als je gaat vliegen zullen we maar zeggen.
Ik check mijn mobiel nog maar een keer en lees dat alle passagiers en crew veilig uit het toestel zijn gehaald. Het was een gevalletje vals alarm zo bleek later. Er was per ongeluk op de verzendknop gedrukt waardoor de betreffende noodcode daadwerkelijk werd verzonden. De vermeende kaping bleek dus uit de lucht gegrepen. Wel fijn om te weten dat er bij dit soort meldingen wel meteen adequaat wordt opgetreden al was het deze keer een gevalletje van “Foutje bedankt”.
Acht mannen weten wel vaker het juiste knopje niet te vinden zullen we maar zeggen.
Fijn weekend maar weer.
