Column Joyce Derksen
Ik zit op de bank. Terwijl ik wacht op de laptop die tergend langzaam opstart kijk ik naar buiten. Regen. Ik blijf lekker binnen. Even denk ik aan mijn kids die vanmorgen vroeg uiteraard zonder regenpak richting school zijn vertrokken. Minimaal één van hen gaat niet droog thuiskomen.
Het had trouwens niet veel gescheeld of zoonlief was vanmorgen helemaal niet naar school vertrokken.Terwijl de laptop bijna startklaar is moet ik met een glimlach denken aan het verschil in ochtendrituelen hier in huis. Daar waar vriendlief vaak bij nacht en ontij het bed uit moet en net als dochterlief bij het horen van de eerste pieptoon van de wekker de dekens van zich afgooit, door de ochtendbezigheden heenvliegt en doorgaans vaak binnen een kwartier de deur uit is, druk ik vaak nog een aantal keren op de snoozeknop om vervolgens met een diepe zucht de wekker uit te drukken terwijl mezelf motiverend toespreek nu toch echt op te moeten staan. En dat niet eens voor mezelf, maar omdat zoonlief anders vrolijk doorslaapt tot de middag. Zijn ochtendritueel vertoont heel veel overeenkomsten met die van het opstarten van onze laptop. Het begint met zwart beeld en pas na twee keer roepen gaat het licht aan. Vervolgens moeten alle programma’s langzaam één voor één worden opgestart. Vaak moet de tas voor school ook nog ingepakt worden, en is zijn trui of broek de vorige avond bij de was gegaan zodat er ook nog wat kleding bij elkaar gescharreld moet worden.
Eenmaal beneden ploft hij op bank, laat zich vallen en trekt een dekentje over zich heen om nog een wat te doezelen. En wanneer hij dan eenmaal echt wakker wordt, gaat hij ervan uit dat ik zijn brood voor het ontbijt en school al heb gesmeerd en ook het drinken en tussendoortje netjes klaar heb gezet om in zijn tas te doen.
Makkelijk zo’n moeder maar vanmorgen dacht ik even een bruut einde te maken aan dit luilekkerland. “Smeer zelf even je brood.” zei ik terwijl ik mijn mail aan het checken was en zag dat ik even iets uit moest zoeken voor een klant. “Waarom?!” klonk het zielig vanaf de bank. “Omdat ik nu even geen tijd heb.” antwoordde ik. “Nou dan ga ik maar niet naar school.” was zijn conclusie terwijl hij zich weer liet zakken en mokkend onder de deken kroop.
Ik moest denken aan wat dochterlief gisteravond tegen me zei toen ik klaar was met zoonlief overhoren en haar vroeg of ik haar ook nog ergens bij kon helpen. “Ik kan het zelf wel mam, en ik vind dat hij, knikkend naar haar broertje ,dat ook best kan. Je helpt hem veel te veel met dingen, vooral voor school, dat deed je bij mij ook nooit.” Hier moest ik even in mijn geheugen graven. Ergens op mijn harde schijf had ik het gelukkig nog opgeslagen. Ik herinnerde me dat ik samen met haar opdrachten voor geschiedenis moest maken waarbij we de plaatjes op een rotstekening op mijn telefoon moesten uitvergroten om te kunnen zien wat er nu precies op stond. Engels overhoren “draw, drew, drawn” Plaatjes zoeken voor bij een Powerpoint, de tien geboden met haar erin stampen voor Levensbeschouwing. Aardappelenkoek bakken en het recept in het Duits uitwerken en ga zo maar door. “Nee ik heb jou nooit geholpen.” sprak ik op een sarcastische toon
Dingen worden snel vergeten zo blijkt maar weer. Zo ook het woord dat begint met een R…zoals wij hier altijd zeggen en eindigen op …egenpak. Zoonlief is vanmorgen uiteraard gewoon naar school vertrokken en inmiddels ook weer thuis, natgeregend. Het boeit hem niet. Hij ploft op de bank en geeft me een blaadje van school. Een paar leerlingen hebben iets over hem opgeschreven. Je ben rustig, aardig en behulpzaam lees ik. De docent eindigde met het zinnetje: “Je komt steeds meer los in de klas en je bent eerlijk”
Behulpzaam, rustig, aardig en eerlijk. Mooie eigenschappen. Ik vraag hem of hij nu dan ook behulpzaam wil zijn door wat drinken voor me te pakken terwijl ik een eind aan mijn column brei. Hij kijkt op van zijn telefoon en zegt me rustig en op een aardige toon dat hij dat niet gaat doen. “Waarom niet?” vraag ik. “Eerlijk? Omdat er gewoon nog een glas cola voor je op tafel staat” zegt hij nonchalant.
Tja, zoals ik al zei. Dingen worden blijkbaar snel weer vergeten. Je wordt ouder mama.
Fijn weekend allemaal
