Gisteren zat ik voor de tweede keer dit jaar even buiten in de tuin. Heerlijk in het zonnetje. Nog moe van de ochtenddienst sloot ik mijn ogen en genoot van de warme stralen op mijn gezicht. Heerlijk even helemaal niks. Mijn gedachten dwaalden af.
Ik stelde me voor hoe het zou zijn om op een tropisch eiland te leven. Ver weg van de bewoonde wereld.
Niet wakker worden van de wekker om te gaan werken maar van de eerste zonnestralen op je huid of het geluid van de natuur om je heen. Geen dagelijks ochtendritueel en ook geen zorgen over hoe je haren zitten en of je wel toonbaar bent voor de buitenwereld.
Op je dooie gemak zelf op zoek gaan naar voedsel. Naar dat wat het eiland je te bieden heeft. Wat fruit, kokosmelk en het vangen van een visje of wat anders om de buik mee te vullen, al hou ik in het dagelijks leven niet zo van zeevruchten, tenzij het die heerlijk gevulde chocoladeschelpen betreft natuurlijk.
Over chocola gesproken, er zouden daar geen verleidingen zijn van chips, snoep, koek en allerlei andere lekkernijen, simpelweg omdat deze er niet zijn. Geen zorgen over of mijn kont niet te dik is in die ene broek en of die paar grijze haren misschien alweer zichtbaar zijn door de kleurspoeling heen
Gewoon ongedwongen leven van wat er in de natuur groeit, je eigen plekje maken en genieten van de dingen om je heen. Niks moet alles mag.
Tevreden zijn met wat je hebt. Ik merk bij mezelf dat ik daar de laatste tijd nog weleens moeite mee heb. Er zijn zoveel zaken die ik graag anders zou willen zien. Hoe dingen in de wereld gaan bijvoorbeeld, en hoe de mensen steeds meer in het wij en zij gaan denken. Hoe de één alles lijkt te hebben en toch steeds meer wil terwijl de ander niks heeft en alleen maar verlangt naar een menswaardiger bestaan. Dingen die ik dagelijks voorbij zie komen op tv en in diverse media, maar waar ik geen vat op heb. Maar ook in mijn eigen leven sluipt het verlangen naar verandering erin. Neem nou ons huis bijvoorbeeld. Ik zou heel graag een grotere tuin willen met meer groen, een andere ,keuken, een nieuwe toiletruimte, een andere vloer in de kamer, andere deuren in huis, nieuwe trapbekleding, een dakkapel op zolder en ga zo maar door. Verbouwen dus zou je misschien denken maar ik droom er stiekem van om te verhuizen naar een huis dat aansluit op mijn wensen. Maar daar is geld voor nodig en dat is er domweg niet. Ook droom ik er weleens van hoe het zou zijn om van je hobby je werk te kunnen maken. Het werken in de zorg is heel dankbaar begrijp me niet verkeerd maar echt plezier beleef ik aan schrijven en fotograferen, het zou geweldig zijn als ik daar mijn brood mee zou kunnen verdienen maar ook wat deze droom betreft weet ik dat het er waarschijnlijk nooit in zal zitten want een vaste baan opgeven voor een onzeker bestaan is een luxe die ik me niet kans veroorloven.
Ik besef dat wij mensen, en zo ook ikzelf, ons geluk soms teveel af laten hangen van het “vergelijken met”. Kijken naar wat een ander heeft om dat vervolgens ook voor jezelf te wensen. Een betere baan, meer inkomsten, een duurdere auto, een groter huis, een leukere partner, een leuker leven…….
Geluk zou hem niet moeten zitten in het krijgen van wat je niet hebt maar in het koesteren van wat je wel hebt. En dat is best heel erg moeilijk.
Zouden we allemaal op ons eigen onbewoonde eiland leven, dan zouden we geen weet hebben van hetgeen zich ergens anders afspeelt, niet wetende wat een ander heeft of doet. Dan zouden we echt in het hier en nu leven, rustig en tevreden . Wat je nooit hebt gehad kun je ook niet missen zeggen ze weleens.
Ik vraag me af…..hoe tevreden is men in Lingewaard eigenlijk?
Zware filosofische gedachten op een luchtige warme voorjaarsdag.
Vanmiddag ga ik toch maar weer even in de tuin zitten, en laat ik mijn huid strelen door de zon. Luisterend naar de fluitende vogeltjes sluit ik dan mijn ogen en ga ik heel hard proberen tevreden te zijn met wat ik heb, al kan ik niet beloven dat mijn gedachten niet heel stiekem nog even af zullen dwalen naar een bescheiden vrijstaande woning, met een grote tuin ergens in het mooie Doornenburg. En wie weet droom ik er ook nog wel een geldboompje bij.
Wie niet waagt…..
Fijn weekend allemaal.
Joyce Derksen
