Het zit er alweer op. De eerste najaarsstorm van 2017 in ons land. Dat wil zeggen de eerste meteorologische najaarsstorm van 2017 want volgens de kalender zitten we nog steeds in de zomer. Ik ga veel op pad voor weerfoto’s dus ik hou uiteraard van allerlei weertypes maar wind en zeker storm staan niet erg hoog op mijn lijstje. Ten eerste omdat dit fenomeen zich nu eenmaal niet zo gemakkelijk in een mooie foto laat vangen tenzij je aan het strand woont of ervoor kiest om windmeters en windzakken te fotograferen, en ten tweede omdat ik helemaal niet hou van het onheilspellende karakter van wind.
Ik ben opgegroeid in een wat ouder vrijstaand huis. Bij harde wind en storm liet de leeftijd van het huis zicht door al haar gepiep en gekraak dus gemakkelijk raden. De fluittonen die ontstonden door de windvlagen die om het huis raasden, het geklepper van deuren. Om maar niet te spreken van de regen die bij de juiste, of beter gezegd verkeerde, windrichting met kleine straaltjes over de muur in de keuken sijpelde. Bij kou en harde wind gingen de luiken dan ook dicht. Het waren nog van die ouderwetse luiken die van de buitenkant dicht moest klappen. Pas later kwamen de rolluiken.
Als je bij mijn opa en oma op de slaapkamer in bed ging liggen en je keek op de juiste manier naar de scheur die daar in de muur zat dan kon je dus gewoon naar buiten kijken. De woonkamers en de keuken werden verwarmd door gaskachels. Als het echt koud werd en kachel het niet aan leek te kunnen werd de thermostaat in een bak met koud water gegooid zodat de vlammen nog wat hoger oplaaiden. Op de bovenverdieping was er uiteraard nog geen verwarming. In de winter ging de warme kruik dan ook mee naar bed en bij strenge vorst werd je wakker met de ijsbloemen op de binnenkant van het slaapkamerraam. Bij de logé van mijn oma zat ‘s morgen het kunstgebit zelfs een keer vastgevroren in het glas.
Bij onweer werden we door oma uit bed getrommeld en zaten we met kaarsen aan bij elkaar in de kamer te wachten tot het ergste weer voor bij was. Oma was daarbij druk aan het bidden en bij iedere donderslag ging ook het volume van het gebed omhoog. Dit hebben we jaren zo gedaan totdat mijn ouders besloten dat wij veel minder last van het noodweer zouden ondervinden als we er gewoon doorheen sliepen. Het klinkt gek maar het leven van toen leek zoveel knusser dan het gejaagde leven dat we nu vaak leiden.
Met al deze herinneringen voor ogen denk ik aan vandaag. De nationale actiedag voor Sint Maarten. Een dag waarbij onze hulp wordt gevraag voor mensen die door de grilligheid van de natuur hun al dan niet oude krakkemikkige thuisbasis zijn kwijtgeraakt. Niet alleen hun huizen zijn verwoest maar ook hun levens. Laten we hopen dat deze mensen snel kunnen gaan bouwen aan een nieuw thuis.
Mijn eigen krakende piepende ouderlijk huis is inmiddels ook niet meer. Een nieuw huis is er voor teruggekomen. De kamers waarin we samen alle seizoenen en weertypes doorstonden kan ik dus nooit mee betreden. Als ik mijn ogen sluit zie ik de vertrekken nog helder voor me en met een glimlach denk ik terug aan alles wat ik daar heb meegemaakt. Hoezeer ik de krakkemikkige staat van mijn oude huis ook vaak heb vervloekt, ik denk nu met weemoed terug aan alle geluiden die weliswaar vaak onheilspellend waren maar me ook weer een soort van vertrouwd gevoel gaven.
Het was mijn huis. Mijn thuis.
Wat blijft zijn herinneringen.
Herinneringen die wat mij betreft elke storm zullen doorstaan.
Een fijn weekend maar weer allemaal.
