Een blik op de wekker leert me, het is negen uur. Ik knipper even met mijn ogen. Welke dag is het vandaag ook alweer? O ja het is zondag. Moederdag. Zoonlief is niet aanwezig, hij is op weekendkamp met de scouting, maar dochterlief heeft gisteravond al de bestelling bij me opgenomen voor een ontbijt op bed dus ik draai me nog een keertje om in afwachting van wat komen gaat. Ik val weer in slaap en schrik een klein uurtje later wakker. Nog steeds geen beweging in de puberkamer. “Ik sta maar op” zeg ik tegen mijn partner “dat ontbijt gaat hem niet worden”. Ik word gesommeerd te blijven liggen terwijl mijn puberdochter met zachte hand naar beneden wordt gebonjourd voor het maken van een geroosterde boterham met jam en een mok cappuccino. Nou dat ging niet echt van harte. Na een minuut of tien wachten hoor ik gestommel op de trap. Daar komt mijn puberdochter binnen met mijn ontbijtje. Een dikke knuffel erbij en dat was het. “Geen cadeau?” vraag ik. “Nee” zegt ze “sorry ik heb geen tijd gehad om iets te kopen”. Ook papa heeft geen moeite gedaan iets te halen (al hoeft dat ook niet omdat ik zijn moeder niet ben, zeggen wij altijd) Ik merk dat ik toch ietwat teleurgesteld aan mijn ontbijt begin. Ik spreek mezelf in gedachten even streng toe. Ik heb nu eenmaal een puber in huis en dat houdt in dat mijn plaats op de ladder van belangrijkheid langzaam verschuift. Ik moet er maar aan wennen. Na een bezoekje aan schoonmoeder mét cadeau is het tijd om zoonlief van het kamp op te halen. Vermoeide oogjes, smerige kleding en vegen van modder en stof op zijn handen en gezicht verraden dat hij een heerlijk weekend heeft gehad met weinig slaap.
Eenmaal thuis rent hij meteen naar de kast om zijn zelfgemaakte Moederdagcadeau met trots aan me te overhandigen. Een foto door de juf gemaakt van mijn zoon die handkusjes naar me blaast vastgeplakt op een mooi papier versierd met zelfgeknipte en geplakte hartjes. Meer is er niet nodig om me een brok in mijn keel te bezorgen. Na een dikke knuffel vlucht hij naar zijn tablet om een spel te spelen. Dat heeft hij immers het hele weekend moeten missen.
Het tekort aan slaap begint meteen zijn tol te eisen want meneer kan niks hebben, en heeft het constant aan de stok met zijn vader waarbij er over en weer meer gezegd wordt dan de bedoeling is met een oplopend aantal aan decibellen.
Tijd om even naar mijn ouders te gaan besluit ik. Aldaar verras ik mijn moeder met TWEE cadeautjes en laat ik trots zien wat ik van mijn zoon heb gekregen. Ik doe een spelletje met de kids, we praten en we drinken wat. De rust lijkt wedergekeerd. Maar dat blijkt stilte voor de storm te zijn. Na een gezellig middagje keren we huiswaarts waar het humeur van zoonlief weer meteen omslaat. Hij moet nu toch echt in bad maar meneer vindt dat niet nodig.
Het gekibbel begint weer van voor af aan waarbij de karakters van vader en zoon weer heerlijk botsen. Even snel wassen dan maar. Ook prima.
Als het dan eindelijk bedtijd is wil meneer dan ook absoluut niet dat zijn vader mee naar boven gaat, dus met een diepe zucht loop ik met hem mee en onderga zijn getreuzel en gemopper. Eenmaal in bed vraagt hij een beetje verbaasd “komt papa niet?” “Je gaf toch zelf aan dat hij niet mee naar boven hoefde.” Antwoord ik. “Ja dat klopt” zegt hij “Maar wil je hem toch even halen, ik heb nog een appeltje te schillen met hem.” Bij het horen van deze zin schiet ik keihard in de lach. Ik stuur papa naar boven en even later komt deze ook met een lach op zijn gezicht naar beneden. Lucht geklaard. Een nachtje lekker slapen zal iedereen goed doen.
Afgelopen week las ik in de krant dat er in de Gendste polder eindelijk een begin is gemaakt aan het “Dijk van een wijf” Dit “Dijkwijf” zit op een terp. Deze terp ligt op de hoogwatervluchtplaats. Het kunstwerk is vanaf het water en het land op grote afstand te zien, zoals een goed baken betaamt. Vanuit alle gezichtspunten is “Een Dijk van een Wijf” herkenbaar als vrouw. Zij kijkt uit over het landschap richting rivier, stroomopwaarts.
Vandaag zag ik op internet foto’s van het bekleden van het geraamte met beton. “Het dijk van een wijf krijgt een gezicht” stond erbij.
Het deed me denken aan moederdag. Aan alle moeders van Lingewaard. Alle moeders van de wereld. Het mooie van Moederdag zit hem ook niet in het krijgen van een cadeau op de tweede zondag van Mei het zit hem in de cadeautjes die je iedere dag van je kinderen krijgt aangereikt. Soms subtiel verpakt of juist uitbundig met een grote strik eromheen , en dan weer verborgen in woorden of gebaren. Een knuffel een kus, of zoals wel vaker hier een opmerking waar je heerlijk om kan lachen.
Afgelopen maandag heeft mijn dochter samen met haar vader een mooie hangplant voor me gehaald. Onverwacht dus toch nog tijd voor een Moederdagcadeau en een dikke knuffel. Dat laatste deed het hem.
“Een vrouw als baken, symbool voor veiligheid en geborgenheid.
Het baken, hoog boven het water, “wonend” op een dijk, rotsvast en gefundeerd, dat is een oervrouw, een oerwijf, een DIJK van een WIJF.” Een moeder.
Fijne weekend allemaal
Joyce Derksen.
