Gelukkig ze zitten er weer op. De meeste mensen keken er reikhalzend naar uit. De feestdagen, veelal vrije dagen, en de daarbij behorende knalfeestjes. Ik zie er ieder jaar juist als een berg tegenop. Niet alleen omdat ik tijdens dit soort dagen meestal moet werken maar ook omdat ik een hekel heb aan vuurwerk. Wat dat laatste betreft ben ik vast niet de enige. Dit jaar werkte ik met oud en nieuw en dat betekent doorgaans een survival door rondtrekkende jeugd die met hun met vuurwerkgevulde tasjes niet onder willen doen voor de ander en heel stoer de vuurpijlen en rotjes daar gooien waar ze eigenlijk niet horen. Net voor mijn rijdende auto om maar eens wat te noemen. Het is me meer dan eens gebeurd dat men het blijkbaar leuk vond om de thuiszorgzuster eens flink te laten schrikken door haar wat vuurwerk achterop ,of erger nog, voor de voeten te gooien. Voetzoekers maar dan anders. Negeren is mijn tactiek en na het lezen van wat er afgelopen oud en nieuw in Bemmel gebeurde is negeren zo gek nog. Iemand die er blijkbaar wel helemaal klaar mee was dat hij en zijn gezin bekogeld werden en de vuurwerkgooiers dus op hun wangedrag aansprak heeft dit moeten bekopen met klappen. Een groot aantal zevenklappers want hij is met zijn verwondingen afgevoerd naar het ziekenhuis. Respect voor deze man en diepe minachting voor de klaplopers die het vuurwerk zo mogelijk nog een slechtere naam bezorgen.
De discussie over hoe het in de toekomst moet wat betreft vuurwerk afsteken is al langer gaande. Moet het particuliere vuurwerk helemaal afgeschaft worden? Moeten de gemeenten voortaan gaan zorgen voor vuurwerkshows? De meningen zijn en blijven hierover verdeeld.
Ik heb niks tegen tradities. Vuurwerk afsteken met oud en nieuw is nu eenmaal zo’n traditie die niet meer weg te denken is uit onze cultuur. Wel een vrij jonge traditie want wat velen niet weten is dat het afsteken van vuurwerk tijdens de jaarwisseling eigenlijk eind jaren zeventig van de vorige eeuw pas goed op gang is gekomen. Daarvoor was het dus nooit een knalfeest. Mijn vader zei het laatst dan ook heel treffend. ‘De traditie is om het pas af te steken om middernacht en dan hooguit tot een uurtje of twee”. Daarvoor en daarna mag het gewoon verboden worden wat mij betreft. Geen rondtrekkende jeugd. Geen lawinepijlen en al die illegale troep waar de ruiten bijna van uit de kozijnen springen.
In ons gezin ben ik niet de enige die niks maar dan ook niks met vuurwerk heeft. Ik heb zelfs een dochter die er doodsbang voor is. Een dochter die in de week voor oud en nieuw en de dagen erna het liefst de straat niet op gaat. Die op oudejaarsavond met de auto gebracht moet worden naar het adres waar de jaarwisseling gevierd wordt omdat ze anders echt niet mee durft. Waar deze angst precies vandaan komt weren we niet maar wat ik wel weet is dat je als ouders alles doet om je kinderen te beschermen ook, of misschien wel juist, in dit soort gevallen. Dus toen er tijdens de jaarwisseling tot twee maal toe vuurwerk voor het huis van mijn zus af ging waarbij de ruiten er bijna uitvlogen en waar mijn dochter en haar kleine neefje zo van schrokken dat ze alle twee in tranen uitbarstten was voor zowel mijn zus als mijn partner de maat vol. Mijn zus schoot als een vuurpijl omhoog, rende op haar sokken naar buiten en stapte door de waterplassen op gooier nummer één af om hem vriendelijk doch dringend te verzoeken het illegale spul een eind verder op af te gaan steken waarna mijn partner niet veel later hetzelfde deed maar dan op zijn sloffen. Ook afsteker nummer twee werd vriendelijk docht dringend verzocht de knallers niet meer voor het huis van mijn zus af te steken en dat deed hij. Zonder verwensingen, maar met een vriendelijk “gelukkig nieuwjaar” werden de kwesties netjes opgelost. Twee helden. Eentje op sokken en de ander op sloffen handelden het af zoals het hoort. Rustig en respectvol.
Er vielen die avond bij ons dus gelukkig geen klappen maar het had natuurlijk ook heel anders af kunnen lopen dat besef ik mij terdege.
Zoals ik al zei, ik ben blij dat de feestdagen er weer opzitten en we het “gewone” leven weer opgepakt hebben.
Hoe het in de toekomst zal gaan met het afsteken van vuurwerk in onze gemeente weet ik niet. Wat ik wel hoop is dat er hier minder gillende keukenmeiden alias mijn dochter zullen zijn en dat de voetzoekers het een eindje verderop gaan zoeken tijdens mijn dienst.
Ik hoop ook dat er nog meer handhaving zal komen, strengere controles op illegaal vuurwerk en dat we ,mocht iets ons niet bevallen, er elkaar op een normale manier over kunnen en durven aanspreken en dat men begrip toont voor de menig van de ander zodat er geen directe of indirecte vuurwerkslachtoffers meer zullen vallen. En wie weet ga ik dan ooit ook nog een keer knallend het nieuwe jaar in met mijn dierbaren. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Een gelukkig, tolerant en verstandig 2018 gewenst voor jullie allemaal,
