Afgelopen week vierden we ,bijna vijf maanden te laat, alsnog het kinderfeestje van zoonlief die in Mei al tiener is geworden. Onder het motto “beter laat dan nooit” vonden we eindelijk een datum waarop hij alsnog zijn vrienden kon uitnodigen om er een leuk feestje van te maken. Wat we zouden gaan doen was nog even een gepuzzel want meneer wilde maar liefst 9 kinderen vragen (gelukkig heeft hij veel vrienden) waardoor een activiteit ver weg een onmogelijke opgave leek omdat er nu eenmaal geen elf kinderen (dochterlief en zoonlief zelf meegeteld) in twee auto’s passen dus besloten we het maar op loopafstand te houden. De gymzaal werd voor een middagje gehuurd en een Ninja Warrior parcours werd zorgvuldig door dochterlief uitgetekend en door ons opgebouwd. Na wafels met slagroom en het uitpakken van de cadeautjes gingen we met het hele stel vol goede moed richting het strijdtoneel. De kids waren gelukkig laaiend enthousiast en zoonlief was zijn voorkeur voor bowlen of discozwemmen snel vergeten.
Na wat oefenrondjes kozen de kids ervoor om individueel het parcours af te leggen waarbij degene met de snelste tijd de winnaar werd. Klimmen, klauteren, springen, tussen touwen slingeren en gooien met een bal in een net, het was flink zweten. Na alle inspanningen mochten ze vrij spelen en werd nagenoeg alles wat beschikbaar was uit de kast getrokken. Terwijl de jongens aan het apenkooien en voetballen waren, hadden twee meiden een hut gebouwd en zaten daarin heel stilletjes te kletsen met zijn tweetjes. Verschil moet er wezen. Op het eind werd er nog een spel gedaan waarbij er in twee teams gestreden moest worden. Het maken van de teams was ook nog een hele klus maar ook dat lukte en toen alle kids met volle buiken weer thuis afgezet waren ploften we moe maar voldaan thuis op de bank. We hebben er vijf maanden op moeten wachten maar het is uiteindelijk toch gelukt dacht ik blij.
Vijf maanden dat is nog niks vergeleken met iets anders waar heel het land al meer dan een half jaar op heeft moeten wachten. Tweehonderdvijfentwintig dagen om precies te zijn. De beëdiging van het nieuwe kabinet. De uitnodigingen konden steeds de deur maar niet uit, wie er uitgenodigd moesten worden voor dit “feestje” bleef lang onduidelijk. Het creëren van de teams had heel wat voeten in de aarde en wat te gaan doen daar kon men het ook maar niet over eens worden.
Uiteindelijk is er een team samengesteld van 24 mannen en vrouwen die samen gaan proberen de uitdagingen van het Ninja warrior parcours alias “regeren” te gaan bedwingen. Anders dan de kids hebben deze dames en heren maar liefst een kleine vier jaar de tijd om het parcours goed af te leggen. Het zal klimmen en klauteren worden. Springen, slingeren en ballen hooghouden. Men zal elkaar moeten aanmoedigen en waar nodig een steuntje in de rug moeten geven. Het is geen optie om je terug te trekken in een al dan niet zelfgebouwde hut om daar stilletjes over de zaken te gaan zitten kletsen.
Nu meer dan ooit zal het publiek aan de zijlijn met argusogen alles goed in de gaten houden. Elke misstap gaat strafseconden kosten en kan uiteindelijk leiden tot diskwalificatie.
Wie zal het einde van het parcours met glans gaan halen? De tijd zal het leren.
Gelukkig stond er voor de kids niet zo veel op het spel. Zij hebben zich heerlijk uit mogen leven en hebben ons laten zien dat het helemaal niet zo moeilijk is om het beste van jezelf te geven en als team een prestatie leveren en daarbij ook nog plezier te hebben.
Het is nu aan jullie dames en heren van Rutte III. De tijd gaat in.
Klaar voor de start………..AF?
Fijn weekend allemaal.
