Het kan u niet ontgaan zijn dat ik vaak met gepaste trots praat over het mooie kasteel dat we in Doornenburg hebben staan. Niet alleen vind ik het een prachtig fotogeniek gebouw ook is het zo dat een deel van mijn roots rondom deze burcht te vinden is. Mijn opa groeide op in de kasteelwoning, zijn familie heeft het kasteel lange tijd in het beheer gehad en ook mijn vader gaf er geruime tijd rondleidingen. Er was een periode dat het kasteel echt het trotse middelpunt was van ons kleine dorp.
Ieder weekend was er wel wat beleven daar, van culturele activiteiten tot grote feesten en partijen. Nederland muziekland streek er ooit neer en de televisieserie Floris werd er opgenomen. Lange tijd heeft de burcht dan ook kunnen teren op de titel “Het kasteel van Floris”. Helaas gaat het nu allemaal niet meer zo voorspoedig met ons fiere bolwerk. Op financieel gebied liep het al langer niet meer zo lekker, en de laatste tijd rommelde het ook rondom het verschil in visie op hoe de toekomst van het kasteel er uit moet gaan zien. Drijvende kracht Remie Aleven kondigde onlangs nog aan te gaan stoppen als directeur en zo lijkt het kasteel in steeds zwaarder weer terecht te komen. Soms ben ik weleens bang dat het gebouw weer in verval zal raken en het gaat eindigen op het lijstje “Er was eens”. Het kan toch niet zo zijn dat men over een paar honderd jaar vanaf nu ook op zoek zal moeten gaan naar resten van een imposante burcht die er volgens verhalen ooit moet zijn geweest.
In Hulhuizen is men onlangs gestart met de zoektocht naar een kasteel dat rond 1200 moet zijn gebouwd en welke in 1707 volledig door het water verzwolgen werd.
Ook in Ressen schijnt een burcht te hebben gestaan. In de dertiende eeuw werd een kasteel ten noorden van de huidige Ressensestraat gebouwd. Het kasteelterrein was voorzien van een gracht. In de tweede helft van de zeventiende eeuw is het kasteel vervangen door een nieuw gebouw (Het Hoog Adellijk Huis in Ressen). In 1803 werd het Huis in Ressen gesloopt, waardoor een belangrijk element uit het dorp verdween. De VDR overweegt met een grondradar naar fundamenten te gaan zoeken van dit verdwenen bouwwerk. In Hulhuizen is hier inmiddels al mee gestart.
Plaatsen in Lingewaard die ooit een kasteel hadden en het nu moeten doen met herinneringen, verhalen uit geschiedenisboeken. Mensen die hun hoop vestigen op wat er uit de zoektochten naar boven zal komen. Spannend maar vooral jammer dat deze bouwwerken er niet meer zijn.
Het laat me beseffen hoe bevoorrecht we in Doornenburg zijn dat wij nog steeds iedere dag kunnen kijken naar- en genieten van een gebouw met zo’n rijke geschiedenis.
Ik moet er dan ook niet aan denken dat ons kasteel er eentje dreigt te gaan worden uit het sprookje Doornroosje. Daar waar een eeuwenlange slaap de burcht in haar greep hield, wachtend op de prins op het witte paard met de verlossende kus.
Ik hoop dat ons sprookjeskasteel geen geschiedenis zal gaan worden, maar dat het een onderdeel van onze geschiedenis zal zijn en blijven. Een levende herinnering aan wat ooit was, nog steeds is en hopelijk altijd zal zijn. Het eeuwig kloppende culturele hart van Doornenburg en wellicht ook van heel Lingewaard.
Ik kies ervoor om in sprookjes te blijven geloven. Het wachten is dus op de verlossende kus, van de prins op het witte paard.
Een kasteelroman met een happy end.
Fijne weekend allemaal
Joyce Derksen
(bronnen: Genwiki.nl Gelderland en Ressenonline.nl)
