Eat this.
Het duurt nu niet lang meer. Nog een weekje met en dan heeft ook regio zuid, waartoe wij behoren, vakantie. De scholen dan welteverstaan. Ikzelf mag nog even. In deze tijd van het jaar dwalen mijn gedachten vaak af naar de vakanties van vroeger. Daar waar veel klasgenootjes uitkeken naar een tripje naar het buitenland, keek ik uit naar de dagjestripjes die we zouden gaan maken met de trein. Geen vakanties voor ons. Ja soms een weekendje weg in eigen land, maar een vliegreisje of autovakantie naar een ander land, dat was aan mijn ouders niet besteed. Maar daardoor waren mijn vakanties niet minder leuk. Integendeel zelfs. Ik kijk er vaak met een glimlach op terug. Vaste prik op de agenda was toch wel een dagje naar de Efteling. Eerst samen met het gezin en een aantal buurtgenoten maar naarmate we ouder werden samen met zuslief of vriendinnen via de toen erg populaire tienertoer. Lekker met de trein.
In de beginjaren was er in de Efteling niet veel meer te vinden dan het sprookjesbos en het gedeelte met de Python en het schommelschip. Pas later brak de tijd aan dat er ieder jaar een attractie werd bijgebouwd en de prijs van een entreekaartje met de grootte van het park meegroeide. Ik weet dan ook nog goed dat de attractie, degene waar nu al die ophef over is ontstaan, in 1984 open ging voor publiek. Iedereen kreeg een rode plastic feestneus. Het was een geweldige ervaring. Zittend in een karretje langs allerlei scenes te worden gevoerd waarbij poppen met rode neuzen zich bewogen in allerlei taferelen typerend voor het betreffende land of werelddeel . De muziek die je hoorde tijdens het wachten en tijdens de rit bleven de hele dag nagalmen in ons hoofd, zo erg dat het op de terugweg in de trein nog lustig werd nagedaan. “Taaa-ta-ta, Taaa-ta-ta, ta-tadaaah” Zelf nu, als we ergens heel lang moeten wachten, produceer ik voor de grap dat melodietje nog weleens.
Ik heb het natuurlijk over het “Carnaval Festival”. We weten allemaal dat er rond deze attractie en rondom de kookpotten van “Monsieur Cannibale” het een en ander gaande is. De actiegroep ‘Stop Oppresive Stereotypes’ heeft Stichting Natuurpark de Efteling vorige week vrijdag een open brief gestuurd waarin staat dat Monsieur Cannibale en Carnaval Festival uiterst kwetsend en racistisch zijn. Monsieur Cannibale ligt onder vuur vanwege een donkere kannibaal in het middelpunt van de molen. Carnaval Festival kreeg commentaar vanwege Aziaten met spleetogen en vanwege vijf Afrikaanse Bosjesmannen.
Toen ik het bericht las dacht ik echt: dit land is gek aan het worden. Aziaten met spleetogen. Is dat niet juist hetgeen waar we iemand van Aziatische afkomst aan herkennen? Wat had er dan bij het werelddeel Azië moeten staan? “Aziaten” met rode haren en grote blauwe ogen?
Men noemt het discriminerend maar ik denk het woord confronterend meer op zijn plaats is hier. Waarom je afkomst verloochenen. Ja, wij liepen vroeger op klompen, en ja vroeger waren er kanibalen en bosjesmannen. Ieder weldenkend mens weet dat de wereld veranderd is. Dat Nederlanders gewoon op schoenen lopen, dat Afrikanen niet meer met een ring in hun neus over straat gaan en dat de Duisters niet de hele dag met een pul vol bier in de hand zitten. De attractie heet niet voor niets Carnaval Festival. Verkleden we ons tijdens carnaval ook niet ongegeneerd stereotype? De lelijke heks met een pukkel op haar neus. De zoetsappige prinses in een roze jurk.
Ik voel me beledigd dat er blijkbaar aangenomen wordt dat wij kortzichtig zijn. Dat wij niet door dit soort van stereotyperingen heen kunnen kijken. Waar is de humor in de mensen die zich met dit soort zaken menen bezig te moeten houden gebleven?!
Ik denk dat de rode neuzen die de poppen kregen juist alle vorm van discriminatie weg zouden moeten nemen. Ze geven aan dat het hier gaat om een attractie met een knipoog. En tegen iedereen die niet tegen dit soort knipogen kan, zou ik geen rode maar een lange neus trekken.
De kookpotten van meneer de Kanibaal zijn veranderd in heksenketels, de bosjesmannen zijn boemannen geworden en bij de spleetogen is men blijkbaar niet meer in staat een oogje dicht te knijpen.
Blijkbaar is men in de loop der jaren met andere ogen naar de dingen gaan kijken.
Het onschuldige onbevangen gevoel dat ik vroeger had kijkend naar de wereld om me heen wordt beetje bij beetje weggenomen door mensen die er voor kiezen om overal het zwarte (sorry voor het woord) van in te zien. Zij zijn het die zelf hun ogen tot spleetjes knijpen en daardoor het mooie van deze wereld uit oog verliezen. Gewapend met speren springen zij vanuit het niets uit de bosjes om het goede in de mens langzaam maar zeker te verorberen.
Ik denk dat ik binnenkort maar eens een bezoekje aan de Efteling op de agenda ga zetten. Samen met de kids ga ik dan uitgebreid genieten van een ongedwongen dagje uit. Met het Carnaval Festival bovenaan de lijst. En uiteraard mag een ritje in Monsieur Cannibale dan ook niet ontbreken.
EAT THIS!!!
Fijn weekend allemaal
Joyce Derksen
