Soms is er van alles aan de hand in onze gemeente en zo lijkt het erg rustig te zijn. Nou ja misschien gebeurt er wel het een en ander maar dat zijn dan van die dingen die de krant net niet halen. Dingen waarvan stukjesschrijvers geen weet hebben of zaken die zij niet interessant genoeg vinden om hun kritische licht over te laten schijnen.
Zo wil het dus wel eens gebeuren dat ik een stukje produceer waarbij het eigenlijk niet echt over nieuws in onze gemeente gaat maar slechts over een gebeurtenis die voor een buitenstaander weinig nieuwswaarde lijkt te hebben maar die op mij wel indruk maakte. Genoeg indruk in ieder geval om er over te schijven.
Zo ook nu. Een aantal weken terug werd ik blij verrast door een berichtje van een verslaggever van de Gelderlander. Of hij een keer bij me langs mocht komen voor een interview voor in de krant. Natuurlijk was ik allereerst zeer vereerd, maar zoals bij alles zette het me ook aan het denken. Wat kan er nu in Godsnaam zo interessant zijn aan mij, dat men meent daar een stukje over te moeten schrijven. Meestal ben ikzelf degene die over anderen schrijft maar nu werd ík geacht mezelf een keer bloot te geven. Figuurlijk uiteraard. daar er ook een foto van mij bij het artikel moet komen en ik niet wil dat de Gelderlander plotsklaps een aantal lezers armer is.
Het vraaggesprek zou gaan over mijn activiteiten met betrekking tot mijn website over Doornenburg, mijn schrijfactiviteiten voor deze site en mijn passie voor fotograferen. Veilige onderwerpen leek me zo, dus ik heb ja gezegd. Na de carnaval planden we de afspraak en vervolgens ging ik me, onzeker als ik ben, druk maken over van alles en nog wat. Wat nou als ik niks te melden heb, en waarom een foto van mij? Ik sta zelden tot nooit leuk op de foto vind ik zelf. Meestal ben ik van het motto “het komt zoals het komt” maar dit leek me opeens zo eng.
Afgelopen woensdag was het dan zo ver. Om 9.30 zouden de verslaggever en de fotograaf bij mij op bezoek komen. Gezien de vergezichten uit mijn zolderraam zouden ze het idee kunnen hebben gekregen dat ik in een mooie vrijstaande villa woon, dus ik had maar even duidelijk gemaakt dat er gezocht moest worden naar een doorsnee rijtjeshuis, zonder landgoed, zwembad of hottub in de tuin. Om 9.40u arriveerde de verslaggever. Iets te laat, zoals het een journalist betaamt werd me duidelijk gemaakt. Nou in dat opzicht lijk ik ook wel een beetje op een journalist dan. Nog iets later arriveerde de fotograaf. Na de koffie waarbij er een kano (als ontbijt) werd verorberd stelde ik voor om de foto voor bij het verhaal dan ook maar in de buurt van kano’s (Lingevaart) te maken. Buiten, op één van mijn favoriete stekjes, de voor de Doornenburgers welbekende slingerboom bij de Linge. Samen met de fotograaf ging ik op pad, de journalist alleen in mijn huis achterlatend. Even schoot het door mijn hoofd of dit nu wel zo’n verstandige beslissing was, een journalist alleen in je huis achterlaten. Ze zijn immers getraind in het speuren naar hot items. Gekscherend gezegd: de Sherlock Holmes in schaapskleren
Hoe dan ook, eenmaal bij de boom viel het me alleszins mee om eens een keer voor de camera te staan en zitten in plaats van erachter. Na een paar kiekjes werd ik weer netjes bij mijn huis afgezet. Daar bleek dat het juist héél verstandig was geweest om een journalist in mijn huis achter te laten, daar ik mijn huissleutels vergeten was. Aanbellen dus.
Eenmaal binnen kon deel twee van de strijd beginnen. Het vragenvuur. Een warme afwisseling na een koude fotoshoot. Gelukkig werden de kleren me niet van het lijf gevraagd en was het gewoon een leuk interview waarbij het me opviel dat de journalist toch niet zo’n Sherlock Holmes was als ik van tevoren had gedacht. Hij kende mijn site namelijk niet en ik moest hem ook uitleggen wat Omroep Lingewaard.nl inhield. Beetje nattevingerwerk dus. Strafpunten. Hoe dan ook. Het gesprek was gezellig en naderhand dwaalden we even af van het onderwerp om via de carnaval en de Frappelenkoek ons onderhoud af te sluiten.
Er werd me tussen neus en lippen door ook nog even gemeld dat ik niet de illusie hoefde te hebben dat ik het artikel vóór de plaatsing in mocht zien. Wat een domper. Het wachten op het resultaat is daardoor mogelijk nog enger dan het interview zelf.
Toen mijn kinderen die middag uit school kwamen vertelde mijn dochter dat ze binnenkort krantenkring op heeft op school. Daarbij moet ze aan aantal artikelen uit de krant halen en er op school wat over vertellen.
Toen ik haar voorstelde om het artikel van haar moeder te nemen kreeg ik doodleuk te horen dat dat toch echt te saai is. “Een artikel moet nieuwswaarde hebben, Mam! “.
Tja daar heeft ze dan wel weer een beetje gelijk in. Al kunnen stukjes zonder nieuwswaarde ook best vermakelijk zijn. En daar hoop ik dan maar op.
Een vermakelijk verslag van een vermakelijke ochtend. It better be good.
Fijn weekend allemaal
Joyce Derksen
