Het is grijs buiten. Grijs en nat als ik dit typ. De herfst heeft nu echt zijn intrede gedaan. Door de wind en de regen worden de bomen kaal, en liggen de straten en tuinen vol met blad. Het zal vast ook niet lang meer gaan duren voordat het hele treinverkeer weer ontregeld gaat worden door bladeren op de rails en defecte bovenleidingen.
Ik kan intens genieten van de mooie herfsttinten, de paddenstoelen die her en der verschijnen en de heerlijke herfstluchten, maar de grijze grauwe dagen en de bijbehorende grote hoeveelheden neerslag kunnen me gestolen worden. Het liefste blijf ik bij dat soort dagen binnen met de gordijnen dicht en kruip ik met een kom dampende cappuccino onder een deken op de bank. Soms heb ik die luxe en daar maak ik dan ook dankbaar gebruik van.
Medelijden had ik van de week dan ook met mijn puberdochter die klaarstond om op haar fiets richting haar school in Bemmel te vertrekken terwijl het buiten plensde. Na er meermaals op gehamerd te hebben dat ze toch echt een regenpak aan moet trekken op zulke dagen, was dochterlief nog steeds niet echt overtuigd van het nut ervan. Toch pakte ze tot mijn grote verbazing een regenpak van de kapstok en was vast van plan deze aan te trekken. Toen ze het pak uit de hoes haalde bleek het wel een hele kleine broek te zijn. En ook de jas paste niet. Het irritatiepeil steeg met de seconde en toen bleek dat ze het regenpak van haar broer had gepakt in plaats van dat van haarzelf was het kookpunt bereikt. Toen ik met het goede regenpak aan kwam lopen hoefde het voor haar dus niet meer. Na veel gemopper met woorden die niet geschikt zijn voor de jeugdige lezers en de opmerking “Ik hoef jou niet even meer te zien” vertrok mijn boze puber naar school. De regenbroek had ze aan maar de jas hoefde van mevrouw. Gevolg: kletsnatte jas, trui en haren bij aankomst op school en de eerste les bibberen in een steenkoud lokaal. Bij thuiskomst werd de jas op de verwarming gehangen om verder te drogen. Mama kreeg een dikke knuffel met een welgemeende sorry. En het leven ging weer door alsof er nooit iets gebeurd was.
Pubergedrag. Het is eigenlijk net zoiets als bladeren op de rails. Het levert de nodige vertraging op met veel irritatie tot gevolg. Zo lijkt alles voorspoedig te verlopen en zo is er opeens sprake van een defecte bovenleiding. Je weet dat het eraan zit te komen maar toch overvalt het je vaak.
Hoe dan ook het blijft mooi om mijn kleine meisje groter en zelfstandiger te zien worden. Interessant om te aanschouwen hoe ze beetje bij beetje steeds meer haar eigen weg kiest en haar eigen keuzes maakt. Zoals een boom behoedzaam haar bladeren laten vallen als de tijd daar is, zo moeten wij onze meid ook langzaam gaan loslaten. Wetende dat ook zij de wereld zal gaan kleuren, geheel op haar eigen wijze.
Maar tussen alle opstandige buien van “Zit niet zo te zeuren”, “ik wil een andere moeder” en “ik wil even alleen zijn op mijn kamer” ga proberen nog intenser te genieten van de knuffels, de vrolijke momenten en de woorden “ik hou van jou”. Want dat zijn de dingen die de grijze dagen kleur geven.
Als iemand eenmaal een respectabele leeftijd heeft bereikt zegt men vaak dat hij of zij in de herfst van zijn leven is. Misschien moeten we dit maar eens eventjes bijstellen. De puberteit is eigenlijk de herfst van ons leven. Met de bijbehorende najaarsstormen, regenbuien, donkere wolken, sombere dagen maar ook met de meest geweldige luchten en de mooiste kleuren die je je maar kan bedenken. En zolang mijn lieve dochter niet helemaal ontspoort neem ik die defecte bovenleidingen en bladeren op de rails graag voor lief.
Lang leve de puberteit.
Fijn weekend allemaal
