Stel je eens voor. Het is eind jaren negentig. Iemand doet je een voorstel. De vraag is of je bereid bent dag en nacht een apparaatje in je zak te dragen dat nagenoeg alles van je registreert. Waar je bent en met wie en wat je daar doet. Waar je winkelt, wat je koopt, wat je eet en waar. Wie je vrienden zijn, welke vakantiebestemmingen je voorkeur hebben en noem maar op. De kans is groot dat je dan even naar je voorhoofd had gewezen en het voorstel zonder na te denken keihard had afgewezen.
Nu bijna twintig jaar later is dit echter precies wat we wél doen. Zonder er echt bij stil te staan weten (te) veel mensen (te) veel van ons omdat we nagenoeg dag en nacht met een apparaatje op zak lopen dat alles van ons registreert. Meer dan we denken. Je voelt hem al aankomen. Ik heb het over onze mobiele telefoon. Voor de één een zegen voor de ander een vloek.
Toch zijn ze niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven. Via verschillende media delen we ons hele leven met de rest van de wereld. In woord en beeld. We denken dat we zelf in de hand hebben wie, wat van ons weet maar gebleken is dat de zaken heel anders liggen met als gevolg: de invoering van de nieuwe privacywet.
Maar niet alleen wat betreft het feit dat onze levens soms open en bloot op straat komen te liggen zonder dat we het willen en weten maar ook vanwege het feit dat al dat getuur op de schermpjes onze ogen geen goed doen wordt dit mobiele tijdperk soms vervloekt. Het percentage bijziendheid onder jonge kinderen is de laatste jaren schrikbarend gestegen en dat schijft men grotendeels toe aan het veelvuldige gebruik van tabelets en smartphones.
Terwijl ik dit aan het typen ben kijk ik even opzij naar mijn zoon. Geconcentreerd is hij naar een filmpje aan het kijken op zijn nieuwe iPhone. Op zijn neus staat de bril die hij inmiddels heeft gekregen omdat hij, jaja je raadt het al, een beetje bijziend is. Even voel ik me een ontaarde moeder ook al is het feit dat hij slechte ogen heeft hoogstwaarschijnlijk iets dat hij van mij heeft meegekregen. Voor zijn bij elkaar gespaarde verjaardagsgeld en zakgeld wilde hij niets liever dan een nieuwe mobiel kopen omdat hij met degene die hij had (een kleine gebruikte Huawei) niet veel meer kon vanwege een vol geheugen en een te klein schermpje. Bovendien wilde hij heel graag een telefoon waar hij het spel Fortnite (een enorme hype op dit moment) kon downloaden. Toen de telefoon er eenmaal was en dochterlief hem had geholpen het één en ander te installeren en in te stellen bleek dat dit type telefoon niet geschikt was om Fortnite op te spelen. Je begrijpt het al. Leiden in last.
Het hele weekend heeft hij vervolgens na kunnen denken over of hij de telefoon toch wilde houden of dat hij hem terug zou sturen om nog even door te sparen voor een duurder model. Tot mijn grote opluchting koos hij voor het eerste en bleek het spel toch niet zo belangrijk. We proberen er echt op te letten dat hij niet teveel met zijn ogen op het schermpje gericht zit en dat hij op tijd een keer naar buiten gaat. Gelukkig is het al weken mooi weer dus met dat buiten spelen zit het wel snor. Dat andere vereist van beide kanten nog wel wat doorzettingsvermogen.
Inmiddels heeft hij Instagram gedownload en is WhatsApp geïnstalleerd. Een goede actie want nu weet ik ook weer of het goed met hem gaat als hij even alleen thuis is, kan ik vragen waar hij is als hij weer een keer is vergeten te zeggen dat hij uit school bij iemand gaat spelen. Ook kan ik gemakkelijk controleren welke sites hij heeft bezocht en of hij geen foute vrienden heeft. Ook bij dochterlief kunnen we op deze manier gemakkelijk een vinger aan de pols houden.
Dus kids….Big mother is watching you.
Tja, de mobiele telefoon. Voor de één een vloek voor de ander een zegen. Met een vette knipoog zou ik zeggen: lang leve het apparaat dat we nagenoeg altijd bij ons dragen en dat “bijna” alles van ons weet. Waar was je al die tijd?!!
Fijn weekend allemaal
