Zucht. Het is weer voorbij. ,De vakantieperiode. De basisscholen in onze gemeente zijn vorige week weer begonnen dus mijn zoon heeft zijn eerste schoolweek er al weer bijna opzitten. Mijn (niet meer zo kleine) meisje is inmiddels ook al helemaal startklaar om haar eerste stappen in het middelbare schoolleven te gaan zetten. Afgelopen week kwamen de boeken binnen en wachtte ons , of beter gezegd mama, de zware doch best relaxte taak om alle boeken van een, door dochterlief zelf uitgekozen, kaft te voorzien. Onder het genot van een heerlijk bakje door de catering (lees dochter) verzorgd kopje cappuccino ging ik vol goede moed aan de slag. Een enorm scala aan boeken passeerde mijn handen en daarbij kon ik het niet laten om af en toe ook door een boek heen te bladeren. Duits, Engels, Wiskunde. Best leuk om weer terug te zien. Het biologieboek sloeg ik per ongeluk open op het hoofdstuk dat ging over de geslachtsorganen van de man en de vrouw. Daar waar wij vroeger nogal onwennig en giechelend door dat desbetreffende thema bladerde, gaf mijn dochter geen krimp bij het zien van alle plaatjes. “Hebben we allemaal al op school gehad, niks bijzonders” was haar reactie. En ze sloeg het boek nonchalant weer dicht. Duidelijk een geval van generatieverschil dacht ik.
Een soortgelijk geval van generatieverschil dat ik destijds ook ondervond toen ik zelf nog een puber was. Mijn oma woonde bij ons in huis en als we uit school kwamen was een kopje thee drinken bij oma vast prik. Oma zat dan altijd steevast voor de televisie om naar The bold and the beautiful ( dat destijds nog in de middag werd uitgezonden) te kijken en als er dan in de serie gekust dreigde te worden of nog “erger” zei oma steevast “Ik roaj da we ‘m mar dich zette”. Dit met de gedachten dat dat soort scenes niet voor onze ogen bedoeld waren. Uiteraard gingen we niet akkoord met haar voorstel met als gevolg dat wij vol genoegen keken naar de kusscene terwijl oma van het beeld wegkeek of met haar ogen dicht zat.
“Dat hebben we allemaal toch al op school gehad” dacht ik toen. Maar ik hield wijselijk mijn mond en dronk mijn thee.
Tijden veranderen. Vroeger was het onderwerp seks veelal taboe. Er werd niet over gesproken. De man deed zijn werk en de vrouw het hare. De rolverdeling was traditioneel, zo noemen we dat nu. Langzaam maar zeker zijn we opener geworden en zijn de rollen die mannen en vrouwen vervullen in het dagelijks leven steeds dichter naar elkaar toegegroeid. Rolverdeling en tradities. Niks mis mee, maar wat is het leuk dat er soms ook heerlijk van afgeweken wordt. Zo werd de kermis in Gendt vorige week ingeluid met een koninginneschot in plaats van het koningsschot en werd een misschien wel nieuwe traditie geboren. Een vrouw aan het hoofd van de Gendtse troon. Het feit dat sommige mannen dit heel even een plaatsje moesten geven bleek wel toen er luidkeels “Daar moet een piemel in” werd gezongen tijdens het traditionele takkenzwaaien. Ook al was dit niet direct aan het adres van de koningin gericht één ding is wel zeker. Een traditioneel lesje seksuele opvoeding zou in deze niet hebben misstaan.
Hoe tijden kunnen veranderen merkte ik ook thuis deze week. Zelfs mijn zoon van negen weet al zoveel meer op het gebied van seks dan ik in mijn tijd. Afgelopen week vroeg hij me tijdens het middageten of ik wel wist dat de moeder van zijn vriendje al op haar achttiende een kindje had gekregen. Ik zei daarop dat dat toen vast niet helemaal de bedoeling was. Waarop hij zei “ Jij kreeg pas op je dertigste een baby toch?” Ik knikte en vertelde hem dat ik best eerder een kindje had willen krijgen maar dat papa het er destijds nog niet helemaal mee eens was. Even bleef het stil en toen zei hij een beetje verbaasd “Kun je dat plannen dan?” Hè? dacht ik, er is tòch nog iets dat hij nog niet weet, daar ligt mijn kans om weer eens wat bij te dragen aan zijn seksuele opvoeding. “Je weet toch hoe een baby in de buik komt van de moeder?” Vroeg ik hem. Hij knikte. “Nou” vervolgde ik…..maar verder kwam ik niet. Waarschijnlijk voelde hij nattigheid en had hij spijt van zijn vraag want hij gaf me vlug een kus en zei “Doei mama, ik ga weer naar school” en weg was hij.
Daar zat ik dan met mijn goede bedoelingen. Stiekem kon ik er ook wel om lachen. Een soort van “ik roaj da we ‘m mar dich zette” maar dan anders.
Nu de scholen weer zijn begonnen is mijn hoop wat betreft seksuele opvoeding dus maar weer gevestigd op het onderwijs. Daar waar ze dokter Corry laten zien en de kinderen hopelijk leren hoe het wel precies zit met het “Daar moet een piemel in”
Maar belangrijker nog hoop ik dat ze de kinderen leren dat we zelf in de hand hebben wanneer, waar en hoe de dingen gebeuren. Dat wel de ander dienen te respecteren want ik zeg je in iedere geval dit: degene die mijn meisje niet als een koningin behandelt of mijn zoon als een takkenwijf tegemoet treedt krijgt in ieder geval met mij te maken. Iemand een lesje leren noemen ze dat geloof ik.
Wij gaan weer naar school.
Fijn weekend allemaal
Joyce Derksen
