Column Joyce Derksen
De herfstvakantie zit er alweer een weekje op. Alles lijkt gewoon zijn gangetje te gaan, de kids zitten weer lekker in het schoolritme, de dagen beginnen nu echt te korten en de nachten worden weer langer. Vanavond staat er een Halloweenfeest op het programma voor de onderbouw van het OBC. Gemakkelijk uitgevallen als altijd had zoonlief tot aan deze week nog niet de moeite genomen om een kaartje hiervoor te kopen. “Geen kaartjes aan de kassa” las ik hem afgelopen dinsdag nog even voor uit de mail die hij een maand geleden al kreeg. Na veel zuchten beloofde hij mij er dan woensdag echt aan te denken om een kaartje te kopen.
Toen hij de volgende dag thuiskwam hoorde ik dat zijn fiets omviel. Een beetje briesend kwam hij binnen, legde iets op de kast en gooide zijn tas neer. “Viel je fiets om?” vroeg ik voorzichtig. Naar het kaartje dat hij zou kopen vroeg ik maar even niet. “Ja” zei hij kortaf “en ik denk dat er iets niet goed is in mijn tas.” Aan zijn gezicht zag ik niet naar het hoe en waarom hoefde te vragen. Er was duidelijk iets mis.
Bij het openen van zijn rugzak werd me in één oogopslag duidelijk dat het foute boel was. zoonlief had onderweg een pot snoep en een chocolademilkshake gekocht en die laatste had hij dus half leeggedronken in zijn tas gezet. Je kunt het natuurlijk al raden. Bij het omvallen van zijn fiets was ook zijn tas op de kop komen te liggen. Gevolg: Er had zich een chocolademilkshakeramp in zijn rugzak voltrokken. Alle boeken waren nat en bruin en ook in de tas was iedere naad en plooi gevuld met het bruine goedje. Toen ik dit zag kon ik niet meer rustig blijven. Van alles wat niet lief was ontglipte me en bij ieder druipend boek dat ik uit de tas viste werd ik een bozer en bozer. Hoe kon hij zo dom zijn. Had hij niet beter na kunnen denken. Zoonlief ging op de bank liggen en de tranen kwamen. Dochterlief bleef een stuk rustiger en pakte meteen een doek om me te helpe bij de schoonmaak terwijl ze me tot rust probeerde te manen.
Na het puinruimen, wassen, afdrogen en te drogen hangen en leggen van de boeken en uitwasbare kaften nam ik de schade op. Bijna geen spoor meer te zien van de ramp die zich een klein uur eerder had voltrokken.
Niet in de tas en op de boeken in ieder geval. Wel op zoonlief die nog wat lag te snikken op de bank en bij dochterlief die me mijn ontploffing niet in dank afnam. Ze vertrok mopperend naar boven, terwijl ik naast mijn zoon op de bank ging zitten om hem te troosten en mijn excuses aan te bieden.
“Weet je” zei ik terwijl ik een arm om hem heensloeg. “Toen ik zelf op de middelbare school zat, had ik ooit eens het idee opgevat om een bekertje drinkyoghurt van school mee naar huis te nemen. Toen ik onderweg naar huis met mijn tas onder de snelbinders door een kuil reed, ontplofte de beker”. “En toen? “ vroeg hij. “En toen, zaten al mijn boeken onder de drinkyoghurt en dacht mijn moeder bij thuiskomst vast precies hetzelfde als wat ik vanmiddag allemaal zei.” “was ze toen ook zo aan het vloeken?” vroeg hij. “Ik weet het niet meer precies” zei ik. “Maar troost je met de gedachte dat je moeder vroeger dus net zo’n “klungel” was als jij vandaag” Ik zuchtte “Sterker nog, ik ben nog steeds een klungel omdat ik zo boos werd om iets wat ik zelf ooit ook heb gedaan.” “Geeft niet” glimlachte hij, ik ben het alweer een beetje vergeten.”
Gelukkig maar dacht ik “Oja mam nog één ding, ik heb een kaartje gekocht voor het feest van vrijdag het ligt op de kast, wil jij of pap ons dan vrijdagavond brengen en misschien ook weer ophalen?” “Natuurlijk lieverd geen probleem………als je het drinken maar daar laat.”
Fijn weekend allemaal
