“Hoi Joyce, gezien het zulk ontzettend mooi weer is, zaten wij eens te denken met één van onze vaste weerfotografen op pad te gaan om zo hun passie voor foto’s en weer te laten zien. Zou jij daar eventueel wat voor voelen? We horen het graag. Groetjes redactie Goedemorgen Nederland.”
Dit bericht ontving ik maandagavond. Mijn eerste gedachte was meteen: O mijn God, niks voor mij met mijn hoofd voor de camera in plaats van erachter en erger nog….. praten voor de camera. Ik liet het even bezinken. Er zullen vast meer fotografen benaderd zijn, dacht ik dus dat item komt wel goed. Toch zat het me niet helemaal lekker. Ik ben in eerste instantie begonnen met het insturen van foto’s naar het weer om te laten zoen hoe prachtig onze gemeente en dan met name mijn eigen dorpje is, hoe mooi zou het dan zijn als ik de kijker in plaats van stilstaande beelden nu ook eens een keer bewegende beelden kan laten zien.
Na wat wikken en wegen besloot ik toch de stoute schoenen aan te trekken en begon voorzichtig te informeren wanneer ze de opnames zouden willen maken en wat precies de bedoeling was. De uitzending stond voor woensdag gepland dus men zou graag dinsdag deze kant op komen voor het item. Dat was even schrikken. Dinsdagochtend moest ik werken en in de middag stond er een afspraak bij de orthodontist gepland. “Geen probleem”, aldus de aardige jongen van de redactie, laat in de ochtend is ook oké, ik bel je morgen wel even.” Dat was dan geregeld. Even had ik spijt maar wie A zegt…
Dankzij een lieve collega was ik de volgende ochtend op tijd klaar en wachtte ik geduldig maar ook nerveus op het telefoontje. Het telefoontje dat maar niet kwam. Dan maar op pad naar de orthodontist met mijn zoon, even de zenuwen vergeten. Eenmaal in de wachtkamer ontving ik een appje. “Sorry, ben je vergeten te bellen, onze verslaggeefster is rond 15.30 bij je. Mijn hartslag schoot weer omhoog. Het ging dan toch echt gebeuren. “Is dat kasteel ver bij jou uit de buurt?” las ik vervolgens in de app. “Nee hoor, bij mij om de hoek” antwoordde ik en terwijl mijn zoon in de behandelstoel lag spraken we af dat het kasteel de locatie voor de opnames zou worden.
Eenmaal thuis was het wachten geblazen. Iets over half vier ging de bel en maakt ik kennis met een hele leuke verslaggeefster van omroep WNL. Ik voelde me meteen op mijn gemak bij haar. Samen liepen we naar het strijdtoneel alwaar het avontuur kon beginnen. Even die kant op lopen, even daar gaan zitten en staan met de camera. Een shot van voor een shot van achteren. Vragen verzinnen en vragen beantwoorden en af en toe even wachten op voorbijgangers en een toeterende vrachtwagen. Ik liet alles maar gewoon over me heen komen. Als klap op de vuurpijl moest het vers gemaaide gras ook nog eens gebaald worden. Dat was letterlijk en figuurlijk balen maar na anderhalf uur zweten bij ruim 27 graden was het dan uiteindelijk toch gelukt.
Of ik ook nog even wat foto’s wilde sturen voor bij het item was de vraag. Ook dat maakte ik nog even voor elkaar waarna ik moe maar voldaan kon gaan genieten van een rustige lenteavond.
Helaas moest ik op de ochtend van de uitzending werken. Maar gelukkig bestaat er zoiets als “Uitzending gemist” zodat ik het item op een rustig moment helemaal in mijn eentje terug heb zitten kijken. Anderhalf uur zweten in vogelvlucht in beeld. Helaas was er weinig van het kasteel te zien maar de omgeving is wel mooi in beeld gebracht. Het blijft vreselijk om jezelf te zien en erger nog te horen maar wat heb ik een lieve en leuke reacties gehad van iedereen. Dank daarvoor. Er was zelfs iemand die vond dat ik een Limburgs accent had. Achja, we proate nou eenmaal plat hier ien deze umgeving en ik goa mien afkomst niet verloochene.
Verbeelding zal ik er hopelijk niet van krijgen maar mocht men het idee hebben dat dat toch zo is, laat het me gerust weten en fluit me terug. Ik blijf namelijk graag met beide benen op de grond. Doornenburgse grond in dit geval.
Het was een geweldig mooie ervaring dat zeker maar laat mij toch maar lekker achter de camera, struinend, kruipend tussen de struiken en liggend in het gras, want daar voel ik me veilig en op mijn gemak. Daar voel ik me thuis.
Fijn weekend allemaal.
Link waarin de uitzending te zien is: Verbeelding
