Ik zit te staren naar een leeg scherm. Een scherm waar maar geen woorden op willen komen. In ieder geval geen woorden die samen een mooi wekelijks stukje kunnen vormen. Soms heb je van die dagen. Dagen dat er niets uit je handen lijkt te komen. Van die dagen dat je het liefst onder een dekentje op de bank kruipt met een warme kop cappuccino erbij kijkend naar een nietszeggend programma op tv. Nu ik bijna halverwege de veertig ben merk ik dat er steeds vaker van dat soort dagen lijken te zijn. Op mijn werk ben ik in een (té) rustige periode beland, en thuis lijken we soms steeds meer langs elkaar dan met elkaar te leven. Puberdochter is de hele dag op school en als ze thuiskomt trekt ze zich vrijwel meteen terug op haar kamer. Zoonlief spreekt bijna dagelijks met zijn vrienden af dus is hij niet thuis en als ze wel hier afspreken zijn ze zo druk met elkaar dat het geen verschil lijkt te maken of ik er nu wel of niet ben. Behalve als ze dorst hebben of lekkere trek, dan is het soms wel gemakkelijk dat mama even snel drinken pakt zodat het spel op de Wii niet onderbroken hoeft te worden. De laatste weken ben ik vaak weg in de avonden. Vergaderen, repeteren, werken er is altijd wel wat en bij thuiskomst ligt iedereen meestal al op bed om dat er vaak al heel vroeg opgestaan moet worden (het leven van een vrachtwagenchauffeur).
Het zijn van die dagen waarop je na gaat denken. Teveel na gaat denken soms. Ja ik vrees dat ik er ook aan moet geloven. Het “is dit nu alles” gevoel dat me soms bekruipt. Wil ik wel tot mijn zeventigste in de zorg blijven werken? Mijn hele verdere werkende leven bezig zijn met de aftakeling, het verdriet en de lichamelijke ongemakken van anderen? Kan ik nog omgaan met de onregelmatige werktijden? Het altijd maar moeten werken met de feestdagen? Juist die dagen dat de rest van het gezin thuis is en er wel de mogelijkheid is om echt tijd met elkaar door te brengen. Wil ik nog wel meegaan in de bureaucratie en de regelgeving die zich meer en meer in mijn tak van werk lijkt op te dringen? Wil ik me wel laten bijscholen en meer vaardigheden aanleren indien mijn opleiding niet meer voldoet aan de steeds hogere eisen die de zorg stelt aan de werknemers? Ben ik niet helemaal klaar met vechten voor uren als het rustig is en mezelf over de kop werken in drukke tijden?
Diep van binnen heb ik al deze vragen al lang voor mezelf beantwoord. Diverse mensen om me heen bevestigen deze gevoelens door me te vragen waarom ik me niet meer ga richten op de dingen die me echt gelukkig maken. De vraag waarom ik niet meer doe met mijn talenten heb ik daarom ook al meermaals gekregen. Was het maar zo gemakkelijk.
Schrijven en foto’s maken. Het zijn nu net de twee dingen waar je heel moeilijk je brood mee kan verdienen. Veel mensen gaan ervan uit dat ik mijn fotobestanden zomaar weggeeft voor bepaalde zaken “omdat het nu eenmaal maar een hobby is”. Het schrijven van een wekelijks stukje doe ik omdat ik er plezier in heb omdat ik wil blijven groeien, er beter in wil worden zodat er wie weet ooit iemand brood in ziet om me te betalen voor mijn hersenspinsels in welke vorm dan ook. Voor nu levert het me geen cent op.
Toch bekruipt me meer en meer het gevoel dat de tijd is gekomen om het roer om te gooien. Het “doen voordat het te laat is” gevoel is sterker dan ooit. Voorzichtig ben ik op zoek naar mensen die me kunnen en willen adviseren en helpen, maar het valt niet mee. Geef ik de financiële zekerheid op om in het diepe te springen niet wetende of ik weer veilig bovenkom? Koudwatervrees?
Bij deze gedachte kruip ik nog wat dieper onder de deken. Het is Warmetruiendag vandaag hoor ik in het nietszeggende programma dat ik op de achtergrond aan heb staan. De verwarming moet blijkbaar een tandje lager vandaag. Beter voor het milieu en onze toekomst maar niet zo voordelig voor de energiemaatschappijen.
In gedachten hoor ik een uitspraak van een kennis die hij vroeger vaak deed op verjaardagen als hij toch iets gedaan had waar hij eerst over twijfelde. “NUON” zei hij dan. “NU of NOoit”.
Ik neem nog een slok van mijn warme cappuccino.
Een warm gevoel bekruipt me. Ik weet het zeker. Het waakvlammetje diep in mij moet weer oplaaien. Het vuur moet weer gaan branden als nooit te voren. In woord en beeld.
NU.O.N.
Fijn weekend allemaal.
